1 ტაილერმა ჯერ მიმტანად მუშაობა დამაწყებინა, ახლა პირში პისტოლეტის ლულა ჩამთხარა და მეუბნება, თუ უკვდავება გინდა, ჯერ უნდა მოკვდეო. არადა, ერთ დროს მე და ტაილერი საუკეთესო მეგობრები ვიყავით. ხალხი ყოველთვის იმას მეკითხება, ტაილერ დერდენზე რამე თუ გსმენიაო.
პისტოლეტის ლულა ხორხზე მეხება. ტაილერი მეუბნება: — მართლა კი არ მოვკვდებით.
ენის წვერით ვეხები ნახვრეტებს პისტოლეტის ლულაზე. ლულა მე და ტაილერმა ერთად გავხვრიტეთ. სროლისას ხმაურს აირის გაფართოება იწვევს, თორემ სწრაფად მოძრავი ტყვია სულ ოდნავ ზუზუნებს. ხმის ჩასახშობად ლულა ბევრგან უნდა გახვრიტო. ნახვრეტებიდან აირი თავისუფლდება და აღარც ტყვია მიქრის ბგერის სიჩქარით.
ოღონდ თუ ლულას არასწორად გახვრეტ, პისტოლეტი გასკდება და ხელს წაგგლეჯს.
— ეს ნამდვილი სიკვდილი არცაა, — მეუბნება ტაილერი, — ლეგენდარულები გავხდებით. არასდროს დავბერდებით.
პირში ენით ლულას განზე ვწევ და ვამბობ, ტაილერ, მგონი, ვამპირობას აპირებ-მეთქი.
შენობა, რომლის თავზეც ვდგავართ, ათ წუთში დაინგრევა. აიღეთ 98%-იანი აზოტმჟავა და გაურიეთ სამჯერ მეტი მოცულობის გოგირდმჟავაში. ეს ცივ აბაზანაში გააკეთეთ. შემდეგ პიპეტით წვეთ-წვეთად დაამატეთ გლიცერინი და ნიტროგლიცერინიც მზადაა.
ნიტროგლიცერინის დამზადება ვიცი იმიტომ, რომ ეს ტაილერმა იცის.
გაურიეთ ნიტროგლიცერინში ნახერხი და პლასტიტს მიიღებთ. ბევრი ნიტროგლიცერინს ბამბასა და მაგნიუმის სულფატში ურევს. ესეც შეიძლება. ზოგი პარაფინსაც იყენებს. მე პარაფინს არ ვიყენებ, რადგან კარგი ბომბი არ გამომდის.
მოკლედ, მე და ტაილერი „პარკერ-მორისის“ ცათამბჯენზე ვდგავართ. პირში პისტოლეტის ლულა მაქვს ჩათხრილი. შუშის მსხვრევის ხმა გვესმის. სახურავის კიდეს გავცქერით. მოღრუბლულია, ამსიმაღლეზეც კი. ეს მსოფლიოს უმაღლესი შენობაა და აქ ყოველთვის ცივა. აქ, ამსიმაღლეზე, ისეთი სიჩუმეა, გგონია, რომ კოსმონავტი მაიმუნი ხარ. რაც გასწავლეს, იმას აკეთებ.
ჩამოსწიე ბერკეტი.
დააწექი ღილაკს.
აზრზე არ ხარ, რას აკეთებ და... კვდები.
ას ოთხმოცდათერთმეტი სართულით ქვემოთ ბრბო წინწკლებიან ხალიჩასავით გადაჰფარებია ქუჩას. მინა ზუსტად ჩვენ ქვემოთ, ფანჯარაში ჩაიმსხვრა. ნამსხვრევები ძირს ცვივა. შემდეგ მაცივარივით დიდი, ექვსუჯრიანი შავი კარადა შენობის ქვის კედელს სწყდება, ნელა ყირავდება, ვარდება, თანდათან პატარავდება და შეგროვილ ბრბოში იკარგება.
ას ოთხმოცდათერთმეტივე სართულზე „პროექტ ქაოსის“ „მავნებელთა კომიტეტის“ წევრი „კოსმონავტი მაიმუნები“ გადარეულები დარბიან და ისტორიას ფურცელ-ფურცელ ანადგურებენ.
ძველი გამოთქმაა, ადამიანი ყოველთვის საყვარელ ადამიანს იმსხვერპლებს ხოლმეო, მაგრამ ზოგჯერ შეიძლება პირიქითაც მოხდეს.
როცა კბილებში პისტოლეტის ლულა გაქვს გაჩრილი, ძლივძლივობით ლუღლუღებ.
ათი წუთიღა გვრჩება.
კიდევ ერთი ფანჯარა იმსხვრევა. მოლაპლაპე მინის ნამსხვრევები მტრედების გუნდივით იფანტება ჰაერში. მერე შიგნიდან ხის მაგიდა გამოდის, რომელსაც „მავნებელთა კომიტეტის“ წევრები აწვებიან. მაგიდის ცალი მხარე თანდათან ჰაერში ეკიდება, ყირავდება, ძირს ვარდება და ჯადოსნური ნივთივით იკარგება ბრბოში.
„პარკერ-მორისი“ ცხრა წუთში აქ აღარ იდგება. თუ საყრდენ ბოძებს საკმარისი რაოდენობის პლასტიტს წაუსვამთ, მსოფლიოს ნებისმიერ შენობას დაანგრევთ. ოღონდ საყრდენებს გარშემო ქვიშის ტომრები უნდა შემოუწყოთ, რომ აფეთქებისას დარტყმის ტალღა ბოძებს დაეტაკოს და ავტოსადგომში არ გაიშალოს.
ისტორიის ვერც ერთ წიგნში ვერ იპოვით ასეთ სასარგებლო რჩევებს.
ნაპალმის დამზადების სამი ხერხი არსებობს. პირველი, შეგიძლია, ბენზინი თანაბარი მოცულობის გაყინული ფორთოხლის წვენის კონცენტრატში შეურიო. მეორე, ბენზინი თანაბარი მოცულობის დიეტურ კოლაში შეურიო და მესამე, კატის დაფშვნილი განავალი ბენზინში ჩაყარო და მანამდე ურიო, სანამ არ გასქელდება.
თუ გნებავთ, შემიძლია, ნერვული გაზის დამზადებაც გასწავლოთ. ან გიჟური ავტომანქანების ბომბების!
ცხრა წუთი.
„პარკერ-მორისის“ ცათამბჯენი დაინგრევა მთელი თავისი ას ოთხმოცდათერთმეტი სართულით, მოჭრილ ხესავით დაეცემა ძირს. ყველაფრის დანგრევა შესაძლებელია. წარმოდგენაც კი მიჭირს, რომ აქ, სადაც ახლა ვდგავართ, მალე აღარაფერი იქნება.
მე და ტაილერი სახურავის კიდეზე ვდგავართ, პირში პისტოლეტის ლულა მაქვს ჩათხრილი. ნეტა სუფთა მაინც თუა ეს პისტოლეტი?
საერთოდ გვავიწყდება ტაილერის მკვლელობა-თვითმკვლელობის გიჟური იდეა, რადგან ქვედა სართულის ფანჯრიდან კიდევ ერთი კარადა ვარდება, ჰაერში უჯრები იღება და ქარი ფურცლებს ჰაერში მიაფრენს.
რვა წუთი.
ჩამტვრეული ფანჯრებიდან კვამლი გამოდის. დაახლოებით რვა წუთში ამფეთქებელთა გუნდი შეტევას განახორციელებს. პირველი მუხტი ძირითად მუხტზე იმოქმედებს, საყრდენი ბოძები შეირყევა და „პარკერ-მორისის“ ცათამბჯენის ფოტოსერია ისტორიის წიგნების ფურცლებზე გადაინაცვლებს. ხუთი მომენტალური ფოტო. პირველზე ცათამბჯენი ამაყად აღმართულა, მეორეზე ათი გრადუსით გადახრილა, მესამეზე — ოცით, მეოთხეზე — ორმოცდახუთით. ამ დროს კარკასი ნებდება და შენობა იღუნება. ბოლო ფოტოზე ას ოთხმოცდათერთმეტსართულიანი ცათამბჯენის ნანგრევები ეროვნულ მუზეუმს იყოლებს ქვეშ. სწორედ ეროვნული მუზეუმია ტაილერის ნამდვილი სამიზნე.
— ამიერიდან ეს სამყარო ჩვენია, მხოლოდ ჩვენი, — ამბობს ტაილერი, — ის ძველი ხალხი უკვე მკვდარია.
არ მეგონა, თუ ყველაფერი ასე შემობრუნდებოდა, თორემ მეც სიამოვნებით