წინ, იაპონიისაკენ! როგორც კი ჩანთა ვაგონში აატანინა, პიტერი წამსვე დაფაცურდა - ჩამოსვლა მოვასწრო, სანამ მატარებელი დაიძვრებაო. მერე ბაქანზე დადგა ფანჯრის ქვეშ, ხელს უქნევდა, უღიმოდა, ბოლოს სულაც ორივე ხელს ერთად უქნევდა… ფიქრადაც ვერ გაივლებდა, თუ შეიძლებოდა მისი ცოლ-შვილი ოდესმე ისეთივე ძვირფასი აღარ ყოფილიყო მისთვის, ის კიდე - მათთვის… მეუღლეს ხომ მუდამ ამნაირად უღიმოდა ხოლმე - იმედიანად, რწმენით, თითქოს რაღაცნაირად მიზანდასახულად - ამას სიტყვებით ვერაფრით გამოხატავდი. აი, გრეტასაც რომ ეცადა, ეტყოდა, ნუ იგონებ რაღაცასო, და ალბათ ისიც დაეთანხმებოდა: მართლა უცნაური ჩანდა, ერთად გატარებული ცხოვრების შემდეგ რაღაც ახსნა-განმარტებები დასჭირვებოდათ.
პატარა პიტერმა და დედამისმა რომელიღაც უღელტეხილი სულ ხელჩაკიდებულებმა გადმოიარეს - სოციალისტური ჩეხოსლოვაკიიდან დასავლეთ ევროპაში გარბოდნენ. მათთან ერთად სხვებიც იყვნენ, რაღა თქმა უნდა, ოღონდ არა - მამამისი: ზედ გაქცევის წინ ცუდად გახდა და საავადმყოფოში გააქანეს. კი ამშვიდებდა ცოლს, გზაში დაგეწევითო, მაგრამ ამის მაგივრად აიღო და მოკვდა.
- რაღაც ასეთი წიგნებში წამიკითხავს, - უთხრა გრეტამ, როცა პიტერი პირველად მოუყვა ამ ამბავს. - ოღონდ იქ დედა საკუთარ ჩვილს ახრჩობს, მისმა ტირილმა რომ ჯგუფის დანარჩენი წევრები არ გასცეს.
- არაფერი ეგეთი არასოდეს მსმენია, - უპასუხა პიტერმა და დასძინა: - აზრზე არა ვარ, დედაჩემი რას იზამდა მაგ შემთხვევაში.
დედამისმა კი ის ქნა, რომ ბრიტანეთის კოლუმბიას გაემგზავრა, ინგლისურში გამოიჯეკა და მასწავლებლის ადგილიც იშოვა - მაშინ იმ საგანს „უფროსკლასელთათვის ბიზნეს-ენის ათვისების პროგრამას“ ეძახდნენ. მთლად მარტოხელამ გამოზარდა პიტერი და კოლეჯშიც კი გაამწესა, რის შედეგადაც ბიჭი ინჟინერი გახდა. მერე, პიტერსა და გრეტას რომ სტუმრობდა ხოლმე - ჯერ ბინაზე, შემდეგ კი უკვე მათ საკუთარ სახლში - დედამისი მუდამ სასტუმრო ოთახში ჯდებოდა და ფეხსაც არ იცვლიდა იქიდან, თუკი თავად გრეტა არ უხმობდა სამზარეულოში. ასეთი ხასიათი ჰქონდა. არაფერს იმჩნევდა, არაფერში ერეოდა, სიტყვას არ ჩააგდებდა, თუკი არ სთხოვდნენ. დაუკითხავად რჩევების მიცემაზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტი იყო, თუმცა ოჯახის გაძღოლის საქმეში რძალი მასთან ახლოსაც ვერ მოვიდოდა.
ისიც სათქმელია, რომ დროულად გადავიდა ბინიდან, სადაც პიტერი გაიზარდა, და მომცრო ერთოთახიანი შეიძინა, რომელშიც საწოლის მაგივრად, გასაშლელი ტახტი ედგა. „მაშ, პიტერი დედიკოს ვეღარ ესტუმრება ხოლმე, ღამისთევით?“ - შიგადაშიგ გაკრავდა ხოლმე კბილს გრეტა, მაგრამ იმას ამგვარი ხუმრობები არათუ არ ესმოდა, სადღაც გულსაც კი სტკენდა. იქნებ ენის ბრალი იყო? მაგრამ რა ხანია, ინგლისური მისთვის ლამის მშობლიური გამხდარიყო და პიტერმაც ხომ სხვა ენა არც იცოდა… და ის „ბიზნეს-ენა“ მანაც რიგიანად აითვისა დედამისისგან, მაშინ როცა გრეტა „დაკარგულ სამოთხეს“ უკირკიტებდა. მის ცოლს ჭირივით სძულდა ყველაფერი, რაშიც თუნდაც მისხალი სარგებელი შეეძლო ენახა. პიტერი კიდე, თითქოს ჯინაზეო, მთლად საპირისპიროს სჩადიოდა.
ახლა მათ შორის შუშის კედელი აღმართულიყო და ორივენი თავგადაკლული გულმოდგინებით იქნევდნენ ხელებს, სახეზე კი მთლად კომიკური გულითადობა გამოსახოდათ. გრეტამ ერთი პირობა გაიფიქრა კიდეც, რა მშვენივრად გამოიყურება ეს ჩემი ქმარიო - თმა სამხედრო ყაიდაზე, მოკლედ ჰქონდა შეკრეჭილი: ბოლოს და ბოლოს, ინჟინერს სხვანაირი ვარცხნილობა არც ეკადრებოდა; კანი ღია ფერისა ჰქონდა, ოღონდ ცოლისაგან განსხვავებით, არასოდეს წითლდებოდა და წლის ნებისმიერ დროს თანაბრად იკიდებდა მზეს.
მისი მოსაზრებებიც რაღაცით მისსავე სახის კანს მოგაგონებდათ: კინოდან დაბრუნებულს, არასოდეს უჩნდებოდა სურვილი, ნანახის თაობაზე ემსჯელა - უბრალოდ, იტყოდა, მაგარი იყოო, ან - არცთუ ურიგოო, ან - ისე რაო. ვერავითარ აზრს ვერ ხედავდა იმაში, უფრო ღრმად ჩაძიებოდა საკითხს. ტელევიზორსაც ასე უყურებდა და წიგნებსაც ასევე კითხულობდა - გულმოწყალედ: ხალხმა იწვალა, იშრომა და, ცხადია, როგორც შეეძლო, ისე გააკეთაო. თავიდან გრეტას მეტისმეტად აღიზიანებდა ამგვარი აგდებული დამოკიდებულება და ბრაზიანად ეკითხებოდა ხოლმე: დაიცა რა, ხიდზე რომ იყოს საქმე, მაშინაც ასე იჭიკჭიკებდი: რაც შეეძლოთ, ის გააკეთეს და რა ამათი ბრალია, ხიდი თუ ჩაინგრაო?!
მაგრამ ქმარი კამათში კი არ ჰყვებოდა, მხოლოდ გაიცინებდა ხოლმე და ეგ იყო.
მერე კი დაამატებდა - ეგ სულ სხვა საქმეაო.
- არა, მართლა სულ სხვა?
- კი, ეგრეა.
გრეტას რომ ჭკუა ყოფნოდა, ამას ღვთის წყალობად მიიჩნევდა, რადგან თავად პოეტი იყო და მის ლექსებში ბლომად იყო ისეთი ადგილები, კარგ განწყობაზე რომ არ დაგაყენებდა კაცს და ასევე, ძნელად ასახსნელიც…
დედამთილიცა და პიტერის რამდენიმე თანამშრომელიც - ვინც კი ეს ამბავი იცოდა - „პოეტ ქალს“ უძახდნენ. თავად პიტერი ამ სიტყვათშეხამებას გადააჩვია.
ჩუქება
