1
ნუ გეშინია. მიუხედავად იმისა, რომ უამრავი რამ ჩავიდინე, რასაც ახლა მოგიყვები, იმით გულს არ გატკენ. სიბნელეში მივიყუჟები და ჩემთვის ჩუმად ავტირდები, თუ ისევ სისხლი წამომელანდება. მაგრამ გპირდები, რომ აღარასოდეს წამოვყელყელავდები კბილების ასალესად. ახლავე ყველაფერს აგიხსნი. თუ გინდა, აღსარებად მიითვალე ჩემი ნათქვამი. თუმცაღა ეს აღსარება ისეთი უცნაურობებით იქნება სავსე, მარტო სიზმრებში რომ გვინახავს, მაგალითად, იმის მსგავსით, მოთუხთუხე ჩაიდნიდან ამომავალი ორთქლი ძაღლის აჩრდილად რომ ამოილანდება. ანდა თაროზე შემომჯდარი სიმინდის ფუჩეჩისთმიანი თოჯინა უცებ ოთახის კუთხეში რომ აცეკვდება და ჯადოქრობა, რომლის წყალობითაც იქ აღმოჩნდა - ძალზე აშკარა და თვალში საცემია. ყველგან უცნაური ამბები ხდება. შენ ხომ იცი. მე ვიცი, რომ იცი. ოღონდ საკითხავია, ვინაა პასუხისმგებელი? ანდა კიდევ საკითხავი ისაა, კითხვა თუ იცი? დედალი ფარშავანგი რომ არ მოკრუხდება, ეს ნიშანია, რომელსაც იმწამსვე ამოვიცნობ და იმავე ღამით ვხედავ დედაჩემს, თავის პატარა ბიჭთან ხელჩაკიდებული რომ დგას და წინსაფრის ჯიბე ჩემი ფეხსაცმელებით გამოუბერია. სხვა ნიშნებიც არსებობს, მაგრამ მათ გაგებას დრო სჭირდება. ხშირად, ნათელი ღრუბლები სწრაფად რომ გადაადგილდებიან ცაზე, ისიც რაღაცას მოასწავებს. მე მათ გონებაში ვალაგებ და ისე ჩავფიქრდები ხოლმე (თუმცა ვიცი, ამით ბევრს ვკარგავ), თითქოს ვერ ვამჩნევდე ბაღის გველს, რომელიც კარის ზღურბლთან მიხოხავს, რომ იქ აღესრულოს. მოდი, ახლა იმით დავიწყებ, რაც დანამდვილებით ვიცი.
ყველაფერი ფეხსაცმლით იწყება. ბავშვობაში ფეხშიშველა სიარულს ვერ ვიტანდი და ყოველთვის ვნათხოვრობდი ფეხსაცმელს, რომელიც აუტანელ სიცხეშიც მეცვა. დედაჩემი შუბლს იჭმუხნიდა და ბრაზობდა, ასე რომ ვიპრანჭებოდი. მაღალქუსლიან ფეხსაცმელს მხოლოდ ცუდი ქალები იცვამენო, მეუბნებოდა. იმასაც ამბობდა, რომ მე საშიში და ველური ვარ. თუმცა მერე წყნარდებოდა და ნებას მრთავდა, ჩამეცვა ქალბატონის სახლიდან გადაყრილი წვეტიანი და ბალთიანი ფეხსაცმელი, რომელსაც ერთი ქუსლი მოტეხილი ჰქონდა, მეორე - გაცვეთილი. ახლა ლინა ამბობს, რომ იმ ფეხსაცმლის გამო ჩემი ნაზი ფეხები სრულიად გამოუსადეგარია, ცხოვრებაში ხომ ტყავივით მაგარი ფეხებია საჭიროო. და მართალიცაა. ფლოსენს, მეუბნება ლინა, 1690 წელია, დღეს ვისღა აქვს მონის ხელები ან პორტუგალიელი ქალის ტერფები! შენს მოსაძებნად რომ მგზავნიან, დიასახლისი ბატონის ფეხსაცმელს მაჩეჩებს, რომელიც პატარა გოგოს კი არა, კაცსაც არ მოერგება. თივითა და გაპოხილი სიმინდის ნაჩურჩით ტენიან და წინდაში წერილის დამალვას მიბრძანებენ. ფეხებზე ჰკიდიათ, ცვილის შტამპი საშინელ ქავილს რომ იწვევს. ლინასა და სოროუსგან განსხვავებით, კითხვა ვიცი, მაგრამ ქალბატონის ნაწერს არ ვკითხულობ. ის კი ვიცი, რა უნდა ვუთხრა იმას, ვინც შემაჩერებს.
თავში ორი აზრი მიტრიალებს და გონებას მირევს: ერთი - შენთვის ვშიმშილობ და მეორე - დაკარგვის მეშინია. რამეზე რომ მგზავნიან, შიში და ცდუნება ერთად მიპყრობს. შენი გაუჩინარების დღიდან ვოცნებობ და ფიქრების შეთქმულებას ვაწყობ, რომ როგორმე გავიგო, სად ხარ და მოგიახლოვდე. სანაპიროს თეთრი ფიჭვების ბილიკს გადავირბენდი, მაგრამ რომ არ ვიცი, რა გზით წავიდე? ანდა მეტყვის ვინმე? შენსა და ფერმას შორის რომ უღრანი ტყეა, ნეტავ, იმ ტყეში ვინ ცხოვრობს? და ის, ვინც იქ ცხოვრობს, გზას თუ მასწავლის? ხომ არაფერს დამიშავებს? ხეობაში უძვლო დათვები რომ ცხოვრობენ, გახსოვს? ბეწვიან ტყავს ისე ანარნარებენ, გეგონება, სხეული არცა აქვთო. სუნმა შეიძლება მოგატყუოს და მათი სილამაზე ვერ აღიქვა. ისე გიყურებენ, თითქოს იციან, შენც რომ ცხოველი ხარ. შენ მაფრთხილებ, თვალებში არ უნდა ჩახედო, თორემ შეიძლება საბედისწერო აღმოჩნდესო. ისინი სიყვარულით გვიახლოვდებიან, ჩვენთან თამაში უნდათ. ჩვენ კი ვერ ვუგებთ და შიშში გახვეულ სიბრაზეს ვაგებებთ. ლინა ამბობს, რომ იქ უზარმაზარი, ძროხისხელა ჩიტებიც იბუდებენ. კიდევ ამბობს, რომ სხვებს არ ჰგავს და მასთან სიფრთხილეა საჭირო. ველური, მლოცველი მეზობლები უხმობენ ლინას, რადგან ტაძარში დადის, მაგრამ ამ ქრისტიანებს არ ჰგავს - ის ყოველდღე ბანაობს. ღიაცისფერი მძივები უკეთია და ნახევარმთვარის პირველი სხივის გამოჩენისთანავე მალულად ცეკვავს. მოსიყვარულე დათვებსა და ძროხისოდენა ჩიტებზე მეტად უგზო-უკვლო ღამის მეშინია. სიბნელეში როგორ გიპოვი? აი, როგორც იქნა, გზა გამოჩნდა. რაღაც დამავალეს. გადაწყდა. შენს ბაგეებს დავინახავ და თითებს ქვემოთ ჩავაყოლებ. ნიკაპს ისევ ჩემს თმაში ჩამალავ, მე კი შენი მხრების სურნელს შევისუნთქავ. ბედნიერი ვარ, რომ სამყარო ჩვენ თვალწინ იხსნება, თუმცა სიახლის გამო ვცახცახებ. შენ რომ მოგწვდე, ამისათვის უნდა მივატოვო სახლი და ხალხი, რომელთა გარდა არავინ მყავს ქვეყანაზე. ლინა კბილებს მისინჯავს და ასკვნის, რომ როცა აქ მომიყვანეს, შვიდი-რვა წლისა ვიყავი. მას მერე რვაჯერ მოვადუღეთ ქლიავის ჯემი ნამცხვრისათვის. ასე რომ, ახლა თექვსმეტის უნდა