ცხოვრება - ქალების კალმით
ჩვენი ამბავი, ამბობს მსახიობი, ზაფხულის ერთ საღამოს იწყება.
სიო არ იძვრის. მთელი ქალაქის თვალწინ კარებ და ფანჯრებღია სასტუმრო ,,როშის“ ჰოლის ერთ მხარეს მოჩანს მეწამული დაისი, მეორე მხარეს კი - პარკის ბინდბუნდი.
ჰოლში ბავშვიანი ქალები სხედან და ამბობენ, რომ ამგვარი საღამოები იშვიათად გამოერევა, სეზონზე, ალბათ, სამჯერ ან ოთხჯერ, ისიც ყოველ წელს - არა, ამიტომაც უნდა ვისარგებლოთ შემთხვევით, ვინ იცის, კიდევ ვნახავთ თუ არა ასეთ მშვენიერ დაფიონს.
გარეთ, სასტუმროს ტერასაზე, მამაკაცები ჩამომსხდარან. მათი ხმაც ისევე მკაფიოდ ისმის, როგორც ჰოლში მსხდომი ქალების. ჩრდილოეთის სანაპიროზე გატარებულ დროს იხსენებენ, თან მშვიდი და უშფოთველი კილოთი ამ საღამოს უჩვეულო სილამაზეზე ლაპარაკობენ.
მათი გვერდის ავლით, ვინც სასტუმროს უკან გამავალი გზიდან ადევნებენ თვალს ჰოლში დადგმულ სპექტაკლს, მამაკაცი მოდის. პარკს გადმოივლის და ღია ფანჯარასთან ჩერდება.
რამდენიმე წამით ადრე, სანამ მამაკაცი პარკს გადმოჭრის, ჰოლში პარკში გამავალი კარიდან შემოდის ქალი, ჩვენი ამბის მთავარი გმირი. როდესაც ვაჟი ფანჯარასთან მოდის, ქალი უკვე ჰოლშია, მისგან ორიოდე მეტრის მოშორებით, სხვა ქალების გვერდით.
აქედან ვაჟი, რომც სურდეს, მაინც ვერ შეავლებს თვალს.
ქალი სანაპიროზე გამავალი კარისკენ შებრუნებული დგას, მისკენ ზურგით.
ახალგაზრდაა. თეთრი კედები, დახვეწილი, მოქნილი სხეული, ცხელი ზაფხულისთვის შეუფერებლად თეთრი კანი, შავი თმა. ზღვისკენ გამავალი ფანჯრისთვის ზურგი შეუქცევია, ამიტომაც შეუძლებელია მისი სახის დანახვა. თეთრი შორტი. ყელზე დაუდევრად მოხვეული აბრეშუმის შარფი. თმაში სამაგრი, მუქი ლურჯი, რაც, ალბათ, მისი თვალების სილურჯეს მოასწავებს.
მოულოდნელად სასტუმროში ყვირილი გაისმის. არავინ იცის, ვინ ყვირის.
უცნაური სახელია, უჩვეულოდ, ამაღელვებლად მჟღერი, აღმოსავლურად წაგრძელებული, მოცახცახე, გაურკვეველ თანხმოვნებს შორის მოქცეული ერთადერთი ხმოვნით. ეს თანხმოვნები შეიძლება ტ იყოს, ან ლ.
ისე ხმამაღლა იყვირეს, რომ ადამიანებმა საუბარი შეწყვიტეს, თითქოს მომხდარის ახსნას მოელიანო, თუმცა ახსნა არსაიდან ჩანს.
მალე სასტუმროს ნომრებისკენ გამავალ კარში, ქალი რომ უყურებს, ახალგაზრდა უცხოელი ჩნდება. ახალგაზრდა, შავთმიანი და ცისფერთვალება უცხოელი.
ვაჟი უახლოვდება ქალს. ისიც ქალივით ახალგაზრდაა, მასავით მაღალი, მასავით თეთრები აცვია. ჩერდება. აი, სწორედ ამ ქალს ეძებს. ტერასისგან არეკლილ შუქზე თვალები შემაძრწუნებლად ცისფერი უჩანს. უახლოვდება თუ არა ქალს, აშკარა ხდება, რომ ვაჟი სავსეა მისი ხელახლა პოვნის სიხარულით და სასოწარკვეთით, რადგან იცის, ისევ დაკარგავს მას. ვაჟი ფერმკრთალია, როგორც ყველა შეყვარებული. შავი თმა აქვს. და ტირის.
უცნობია, ვინ დაიყვირა ის სიტყვა, რომელსაც კარგად ვერავინ მოჰკრა ყური და ყველამ თავისებურად გაიგო. სიტყვა, რომელიც იშვა სასტუმროს წყვდიადიდან, მისი დერეფნებიდან და ოთახებიდან.
როგორც კი გამოჩნდა ახალგაზრდა უცხოელი, პარკში მდგომი ვაჟი მთლად აეკრო ჰოლის ფანჯარას. ხელები რაფას ჩაავლო, ჰოლში მყოფთა ხილვის სურვილითა და მღელვარებით დაგრეხილი ხელები.
ახალგაზრდა ქალი ხელის მოძრაობით ანიშნებს უცხოელს, სანაპიროსკენ ეპატიჟება, გამომყევიო, ხელს ჰკიდებს. უცხოელი ოდნავ ეწინააღმდეგება. ისინი ზურგს აქცევენ ფანჯარას და მიემართებიან იქით, საითაც ქალმა აჩვენა, დაფიონისკენ.
იმ კარიდან გადიან, ზღვას რომ გაჰყურებს.
მამაკაცი ღია ფანჯარასთან რჩება. იცდის. დიდხანს დგას გაუნძრევლად. სანამ ყველა არ გაიკრიფება, სანამ არ ჩამოწვება ღამე.
ბოლოს ვაჟიც ტოვებს პარკს. პლაჟს გადაჭრის, მთვრალივით მიბარბაცებს, ყვირის, ქვითინებს. სწორედ ასე ქვითინებენ სევდიან ფილმებში სასოწარკვეთილი ადამიანები.
იგი მოხდენილი მამაკაცია, გამხდარი, მაღალი. ამ უბედურების გამო, რომელსაც განიცდის, თვალში საცემია მხოლოდ მისი ცრემლით დაბინდული მზერა და მეტისმეტად ძვირფასი, მოხდენილი სამოსი.
დაბინდულ პარკში ამ მარტოხელა ადამიანის გამოჩენამ პეიზაჟი კიდევ უფრო ჩამოქუფრა, ჰოლში მსხდომმა ქალებმა კი უნებლიეთ საუბარი ჩურჩულით განაგრძეს.
გვიან ღამით, როცა დღის მშვენიერება უკვალოდ არის გამქრალი, ბედის უკუღმართობით ისინი კვლავ ხვდებიან ერთმანეთს.
ვაჟი სანაპიროზე კაფეში შედის, ქალი უკვე იქ არის, სხვებთან ერთად. ვაჟი მას ვერ ცნობს. მხოლოდ მაშინ თუ იცნობდა, კაფეში ცისფერთვალება და შავთმიან უცხოელთან ერთად რომ შემოსულიყო. იგი არ ახლავს და ქალიც უცნობია მისთვის.
მაგიდასთან ჯდება. თუ ვაჟი ვერ ცნობს ქალს, ქალი - მით უმეტეს.
ქალი უყურებს. ეს ბუნებრივია. ვაჟი მარტოსულია, ლამაზი, ქანცგაწყვეტილი. ისეთივე მარტოსული და ლამაზი, როგორიც ყოველი ადამიანი სულის ამოსვლისას. და ტირის.
ქალისთვის იგი იმდენად უცნობია, არც არსებობს, თითქოს არც კი დაბადებულა.
ქალი ტოვებს მათ, ვისთან ერთადაც ზის. მიდის ახლახან შემოსული და მტირალი ვაჟის მაგიდასთან. წინ უჯდება. და უყურებს.
ვაჟი ვერ ამჩნევს მას. ვერც იმას, რომ ქალს ხელები უძრავად
ჩუქება
