პროლოგი ყველაფერი მზადაა.
შვიდი კვირის განმავლობაში, ყოველ დილას ვგვიდი ფოთლებს ჩაის ქოხისკენ მიმავალ ქვაფენილიდან. ორმოცდაცხრაჯერ ავიღე თითო მუჭა ფოთოლი, რომ ისევ ბილიკზე მომეფანტა და ხალხს ის ადამიანის მიერ საგულდაგულოდ დაგვილად არ მოსჩვენებოდა. ასე ითხოვდა მამაჩემი - არ იშლიდა თავისას.
ერთხელ სანიამ მითხრა, - მკვდრებს ნუ ელოლიავებიო. იქნებ მართალიცაა. ჯობს, ისევ ჩემს თავს ველოლიავო. თუმცა, არ მესმის, რა განსხვავებაა. ისინი ხომ ძვალ-რბილში მყავს გამჯდარი. ჩემს მეტი ვინ დარჩენიათ?
აგერ უკვე მეშვიდე კვირაა, წყაროზე ვერ წავსულვარ. ვერ ვბედავ. გუშინ სახლში რკინის ონკანი მოვუშვი და მათარა შევუშვირე. ტკბილი სიტყვაც ვუთხარი და ვლანძღე კიდეც, მგონი, არც ყვირილი და ტირილი დამიკლია, მაგრამ წყალი გულგრილია ადამიანის წუხილისადმი. აუჩქარებლად მოედინება მიწისქვეშა სიბნელეში და მისი ჩუხჩუხი ქვების გარდა არავის ესმის.
ონკანიდან მათარაში რამდენიმე წვეთმა ჩამოჟონა, ერთ კოვზს გაავსებდა.
ვიცი, ეს რასაც ნიშნავს.
მათარაში დარჩენილი წყალი დღეს დილაადრიან ქვაბში გადავასხი, ფარდულიდან ქოხში მშრალი ტორფი მივიტანე და ღუმელთან მოვათავსე. მომაგონდა მამაჩემი, რომელსაც იმედები გავუცრუე, და დედაჩემი, რომელიც ვერ მოესწრო იმ დღეს, ჩემგან ჩაის ოსტატი რომ დადგა.
მერე სანიაზე ვიფიქრე. იმედი მქონდა, უკვე იქ იქნებოდა, სადაც მივემართებოდი.
უცნობი, რომლის სახეც არ მეუცხოება, - ბილიკს მოუყვება და ხელს მიწვდის. მზად ვარ, ჩამოვართვა. ჭიშკრიდან რომ გავდივართ, დედამიწა ბრუნვას არც აჩქარებს და არც ანელებს.
წყლის ზედაპირს შუქი ადგება. იქნებ მანამდე დაჩრდილულიც იყო. ესაა და ეს.
ჩუქება
