მამა მუმინის მემუარები

ტუვე იანსონი

2013 წელი | სულაკაურის გამომცემლობა

მოთხრობა | პროზა | თარგმანი | საბავშვო | რედაქტორის რჩეული

5,195 ნახვა

(0 რეცენზია /1 შეფასება)

მსურს წავიკითხო

ჩემი რჩეული

4.8

ყიდვა

ჩუქება

ანოტაცია

ტუვე იანსონი - ანდერსენის მედლის ლაურეატი, თანამედროვეობის უდიდესი საბავშვო მწერალი ქალი და ილუსტრატორი, ფინეთში ცხოვრობს, თუმცა თავის წიგნებს შვედურ ენაზე წერს. მუმიტროლი, სნუსმუმრიკი, ჰემული, სნიფი და უამრავი სხვა არსება, რომლებიც მუმინების ზღაპრულ ხეობაში ცხოვრობენ, უკვე რანდენიმე ათწლეულია ხიბლავენ მილიონობით ბავშვს მთელ მსოფლიოში. "მუმინების ბიბლიოთეკა" - ტუვე იანსონის წიგნები მუმინების საოცარი ხეობისა და იქ მობინადრე ზღაპრული არსებების შესახებ. თითოეულ მათგანში ტექსტი და ავტორისეული ილუსტრაციები ერთ მომაჯადოებელ მთლიანობას ქმნის. სანამ დედა მუმინს შეხვდებოდა და ოჯახს შექმინდა, მამა მუმინს თავგადასავლებით სავსე ცხოვრება ჰქონდა, რომელზეც აქამდე არასოდეს უსაბრია. ახლა ის ავად გახდა და ფიქრობს, საუკეთესო დროა იმისთვის, რომ თავისი ცხოვრების შესახებ გვიამბოს. „მამა მუმინის მემუარები“ პირველად გამოიცა ქართულ ენაზე.

ვრცლად

რეკომენდებული ელ. წიგნები

დაწვრილებით ელ. წიგნის შესახებ

ელ. წიგნის მახასიათებლები

ISBN - 13:

978-9941-15-796-7

სათაური:

მამა მუმინის მემუარები

ავტორი:

ტუვე იანსონი

გამომცემელი:

სულაკაურის გამომცემლობა

გამოცემის თარიღი:

2013

თარგმანი:

შვედურიდან

მთარგმნელი:

ლოლა ქადაგიშვილი

გვერდები:

176

კატეგორია:

მოთხრობა

ნახვები:

5195

რეიტინგი:

მკითხველთა რეცენზია

საშუალო შეფასება

(1) რეცენზია

რეიტინგის განაწილება

5

[1]
4

[0]
3

[0]
2

[0]
1

[0]

წიგნის შესახებ

მამა მუმინის მემუარები

ტუვე იანსონი

5195 ნახვა

წასაკითხი

რჩეული

4.8 ლარი

ყიდვა

სარჩევი

ყდა
შესავალი
წინათქმა
პირველი თავი
მეორე თავი
მესამე თავი
მეოთხე თავი
მეხუთე თავი
მეექვსე თავი
მეშვიდე თავი
მერვე თავი
ეპილოგი

შესავალი

ერთხელ, მაშინ მუმინტროლი ძალიან პატარა იყო, მამამისი შუა ზაფხულის პაპანაქება სიცხეში როგორღაც გაცივდა. დაშაქრული და ხახვიანი თბილი რძე არამც და არამც არ დალია. ის კი არა, ლოგინშიც არ ჩაწოლილა, ბაღში საქანელაზე იჯდა, წამდაუწუმ იხოცავდა ცხვირს და თან სულ იმას გაიძახოდა, ხახვიან რძეს საშინელი გემო აქვსო. იქაურობა მისი ცხვირსახოცებით იყო მოფენილი. დედა მუმინი კი დადიოდა, კრეფდა ამ ცხვირსახოცებს და პატარა კალათში ყრიდა.
სურდო თანდათან რომ გაუძლიერდა, ადგა მამა მუმინი, ვერანდაზე გადაბარგდა, პლედში გაეხვია და სარწეველა სავარძელში მოკალათდა. დედა მუმინმა დიდი ჭიქით რომიანი კოქტეილი მიართვა, მაგრამ მამა მუმინს ისიც ისეთივე უგემური ეჩვენა, როგორც ხახვიანი თბილი რძე, და ამან მთლად სასოწარკვეთილებაში ჩააგდო. ახლა კი იკადრა, მანსარდაში აბრძანდა და ლოგინში ჩაწვა. აქამდე მთელი სიცოცხლე ისე გაატარა, ავადმყოფობა რა იყო, არ იცოდა, ჰოდა, ამ სურდომ მთლად მოუშხამა გუნება.
ცოტა ხანში, სურდოს ყელის ტკივილიც რომ დაერთო, მამამ დედა მუმინს სთხოვა, მუმინტროლი, სნუსმუმრიკი და სნიფი მოეყვანა. ისინიც წამსვე მასთან გაჩნდნენ და საწოლს შემოეხვივნენ. მამა მუმინმა მათ გამოსათხოვარი სიტყვით მიმართა: ისაო, არასოდეს დაგავიწყდეთ, რომ თქვენ წილად გხვდათ, ნამდვილი თავგადასავლის მაძიებლის გვერდით გეცხოვრათო. ბოლოს ხმა ისე ჩაეხრინწა, სნიფს რომ სთხოვა, სასტუმრო ოთახიდან კამოდზე მდგარი ხვირთქლის ტრამვაი მომიტანეო, ვერავინ გაიგო, რას ამბობდა. მაშინვე ყველამ ერთხმად დაუწყო ნუგეშისცემა, მერე პლედში ჩაფუთნეს, საწოლის გვერდით მდგარ ტუმბოზე შაქარყინული, ასპირინი და საინტერესო წიგნები დაულაგეს და თვითონ მზეზე გავიდნენ.
მამამ ერთხანს იბუზღუნა, იბუზღუნა და ამ ბუზღუნში ჩაეძინა. თითქმის საღამომდე ეძინა. როცა გამოეღვიძა, ყელი ცოტა ნაკლებად სტკიოდა, მაგრამ ისევ უჟმურ გუნებაზე იყო. ტუმბოდან ზანზალაკი აიღო და დარეკა. დედა მუმინი მაშინვე ავარდა მანსარდაზე და მზრუნველობით ჰკითხა:
– როგორა ხარ?
– ცუდად, მაგრამ ახლა ამას მნიშვნელობა არა აქვს. ახლა ამაზე მნიშვნელოვანი ის არის, ჩემს ხვირთქლის ტრამვაიზე ვილაპარაკოთ, – უპასუხა მამა მუმინმა.
– რომელ ტრამვაიზე, სასტუმრო ოთახს რომ ამშვენებს? – გაუკვირდა დედა მუმინს, – რა იყო, რამე დაემართა?
მამა მუმინი ლოგინში წამოჯდა.
– შენ რა, მართლა არ იცი, რამდენად მნიშვნელოვანი იყო ეს ტრამვაი ჩემთვის ახალგაზრდობაში?
– ჰო, მგონი, ლატარიაში მოიგე თუ რაღაც ამდაგვარი მოხდა... – ივარაუდა დედა მუმინმა.
მამა მუმინმა დაახველა და ოხვრით თქვა:
– ასეც ვიცოდი. ამ დილას რომ გაცივებისგან მოვმკვდარიყავი, ვერც ერთი თქვენგანი ტრამვაის ამბავს ვერ შეიტყობდა! ისევე, როგორც ბევრ სხვა მნიშვნელოვან რამეს! არადა, თქვენთვის მოყოლილი მაქვს ჩემი ახალგაზრდობის ამბები. მაგრამ თქვენ, რა თქმა უნდა, ყველაფერი დაგავიწყდათ.
– შეიძლება, რაღაც უმნიშვნელო წვრილმანები მართლა დამავიწყდა, მეხსიერება ხომ თანდათან სუსტდება, – გამოტყდა დედა მუმინი და სწრაფადვე ჰკითხა: – არ გინდა, სადილი მოგიტანო? დღეს წვნიანი და ჟელე გვაქვს.
– რა საშინელებაა, – პირქუშად დაასკვნა მამა მუმინმა და ხველებ-ხველებით კედლისკენ გადაბრუნდა.
მუმინტროლის დედამ უყურა თავის ქმარს, უყურა და უცბად უთხრა:
– იცი, დღეს სხვენს ვალაგებდი და ერთი ძალზე დიდი რვეული ვიპოვე. რა კარგი იქნებოდა, შენს ახალგაზრდობაზე წიგნის წერა რომ დაგეწყო.
მამამ ხველება შეწყვიტა. დედამ კი განაგრძო:
– მაინც გაცივებული ხარ და გარეთ ვერ გადიხარ. თავის ცხოვრებაზე როცა წერენ, იმას მემაურები თუ რაღაცა ჰქვია, არა?
– მემაურები კი არა, მემუარები, – წაიბურტყუნა მამამ.
– საღამოობით კი ჩვენ წაგვიკითხავ, რასაც დღისით დაწერ, – დედა მუმინი ცდილობდა, როგორმე დაეყოლიებინა მამა მუმინი, – ისე, შეიძლება, ნასაუზმევს ან ნასადილევსაც წაგვიკითხო.
– ასე ჰაიჰარად და ერთ წამში წიგნი არ იწერება, – ჩაიბურტყუნა მამა მუმინმა და პლედიდან თავი გამოყო, – არ გეგონოს, რომ წიგნის დაწერა ადვილია. გარდა ამისა, არაფერსაც არ წაგიკითხავთ, სანამ წიგნის მთელ თავს არ დავასრულებ. თანაც, ჯერ შენ წაგიკითხავ და მხოლოდ მერე – დანარჩენებს.
– მგონი, მართალი ხარ, – დაეთანხმა დედა მუმინი და სხვენში ავიდა რვეულის ჩამოსატანად.
– მამა როგორ არის? – ჰკითხა მუმინტროლმა.
– უკეთ, – გაუღიმა დედამ, – ახლა კი, ყმაწვილებო, არ იხმაუროთ: დღეიდან მამა მემუარების წერას იწყებს.