მაცდური სიჩუმე
ზაურ გერგედავა... ჩვენ ალბათ არა გვაქვს უფლება, ვიკითხოთ: სად იყო ეს კაცი ამდენხანს? რადგან იგი, რა თქმა უნდა, იყო ბევრისთვის, ოჯახისათვის, მეგობრებისათვის, მტერ-მოყვარისათვის. მაგრამ მკითხველს სრული უფლება აქვს გაიოცოს – სად იყო ეს პოეტი ამდენხანს...
რა კარგია, რომ გამოჩნდა!
ეს ლექსები ირეალურისა და რეალურის საზღვარზე მყოფი ხილვებით სუნთქავს. დიახ, იგი ერთი ადამიანის, კონკრეტული კაცის გუმანმა ამოირჩია და ამოზიდა ჯილდოდ თუ სასჯელად ქცეული ხსოვნის სამშობლოდან.
ამ ლექსებს ვიზუალურად, თუ გნებავთ, აკუსტიკურადაც სიჩუმის ფერი ადევს. ეს მაცდური სიჩუმეა, ემოციური სიჩუმე, რომლის წიაღშიც თვით შორეული ჩქამი, „უნუგეშო“ ფოთოლცვენა, ანდა „ცხრასაფლავმოვლილი“ ცინდლის ნაზი მოლამუნება მზაკვრული, ბრძნული (არც კი ვიცი რა დავარქვა) შეფარვით გვატყობინებს დაუდევრობის მარადიულ შედეგს, დაკარგული მთებისა და ზღვების საგანგაშო შემოტევებს:
...ის ჩვენი ზღვა კი, საცრით, სანაყით
ამოუხაპავთ უკვე გიჟებს, და,
ახლა იქ მხოლოდ მზედაკრულ აფრის
ნაფლეთებიღა მიმოირხევა.
ეს პოეტური განცდა რეალობიდან ამომწვარი დაღია, რომელიც ვინ იცის როდის მოშუშდება. ამ ლექსებში ყველაფრის არსებობის გჯერა – „ლურჯი ღვინისაც“ და იმისაც, რომ „ზღვა სიზმარია მაკე ზვიგენის“.
და რაც მთავარია, ავტორი გაჯერებს, რომ საქართველო ვერ იცხოვრებს, მოკვდება, გაქრება ლექსის გარეშე.
უპოეზიო ველი დავლანდეთ, სადაც მთიბავის ცელზე ანასხლეტ
სხივებს ჩხიბავდა ქვეწარმავალი.
ამიტომ ლექსსაც და მოლექსე კაცსაც ისევე უნდა გაფრთხილება, როგორც მოპოვებულ თავისუფლებას.
მაკა ჯოხაძე
ჩუქება
