„ეს ლექსები ირეალურისა და რეალურის საზღვარზე მყოფი ხილვებით სუნთქავს. დიახ, იგი ერთი ადამიანის, კონკრეტული კაცის გუმანმა ამოირჩია და ამოზიდა ჯილდოდ თუ სასჯელად ქცეული ხსოვნის სამშობლოდან. ამ ლექსებს ვიზუალურად, თუ გნებავთ, აკუსტიკურადაც სიჩუმის ფერი ადევს. ეს მაცდური სიჩუმეა, ემოციური სიჩუმე, რომლის წიაღშიც თვით შორეული „ჩქამი“, „უნუგეშო“ ფოთოლცვენა, ანდა „ცხრასაფლავმოვლილი“ ცინდლის ნაზი მოლამუნება ბრძნული შეფარვით გვატყობინებს დაუდევრობის მარადიულ შედეგს, დაკარგული მთებისა და ზღვების საგანგაშო შემოტევებს“... – ვკითხულობთ მაკა ჯოხაძის შესავალ წერილში. "