როცა ფიქრობ შენს თაობაზე, გეუფლება გრძნობა, რომ ლიტერატურული ქვეყანა, რომელსაც კარგად უნდა იცნობდე, საოცარი მოულოდნელობებითაა სავსე. შენ იცი მისი არსებობის მორალური კანონი, მისი სოციალური და საზოგადოებრივი იდეალები; იცი მის წიაღში წარმოქმნილი პრაქტიციზმის ფასი. თაობას იქნებ საკმარისად „თავაზიანი“ დროც არგუნა ბედმა. დღეს ბევრია უფლებამოსილი, უკან მიიხედოს, ბევრი აღიარებული ოსტატიცაა და თითქოს ივიწყებს, რომ ოსტატობა ერთგვარ კონსერვატორულ ელემენტსაც მოიცავს. იქნებ, ზოგს ნაადრევად გაუჩნდა სურვილი, გახდეს საკუთარი თავის ძეგლი... და მაინც, ყოველთვის ელი ახალს, მოქმედს, ამაღლებულს... ესაა შენი რწმენა, მოლოდინი და მორჩილება... და ეს ამართლებს, მთელი ცხოვრება სხვაგან, სხვის შემოქმედებაში რომ უნდა ეძიო შენი არსებობის მორალური საყრდენი, სულიერი და ინტელექტუალური წონასწორობა.
 /ოტია პაჭკორია/