ნაწილი პირველი
პიპა ტყეში. თავგატეხილიცა და სახელგატეხილიც
დაბურულ ტყეში აბურძგნული, შავლაქებიანი თეთრი ძაღლი ისე გამალებით მიდიოდა, კაცი იფიქრებდა, საქმეზე აგვიანდებაო. დროდადრო რომელიმე ხესთან შეჩერდებოდა და დაყნოსავდა, თუ საჭიროება მოითხოვდა, უკანა ფეხსაც მიაშვერდა. მერე ისევ მოკლე და სწრაფი ნაბიჯით გაუდგებოდა გზას.
ახალი გათენებული იყო.
ტყის ფრინველებს უკვე ჟრიამული ჰქონდათ ატეხილი, მაგრამ ძაღლის გამოჩენისთანავე ჟივილ-ხივილი შეწყვიტეს, ხმაგაკმედილები ხშირ ფოთლებსა და ფუღუროებში მიიმალნენ. ეტყობა, ჩიტები ამ ძაღლს კარგად იცნობდნენ, რადგან მისმა გამოჩენამ ელდასავით დაუარა იქაურობას: არიქა, პიპა მოდის, დავიმალოთო!
ასეც მოიქცნენ: დაიმალნენ და ხმაც გაკმინდეს.
პიპა კი თავისი გზით მიდიოდა და სულაც არ ენაღვლებოდა, ტყეში ეს დუმილი მისი სტუმრობის გამო რომ იყო გამეფებული. ტყის ფრინველთაგან მხოლოდ კაჭკაჭი ჭიბო ადევნებდა თვალს ძაღლის მოძრაობას. ჭიბო დარწმუნებული იყო, უკან თოფმომარჯვებული პატრონი – ჩახმახ ფილთაზარი მოჰყვებოდა დაწინაურებულ ძაღლს.
საშინელი ვინმე გახლდათ ეს ჩახმახ ფილთაზარი. თავისი სიმკაცრითა და დაუნდობლობით თავზარსა სცემდა ტყის ბინადართ. არავის ინდობდა, მისთვის სულერთი იყო ფრინველიცა და ცხოველიც, დიდიცა და პატარაც: დაუმიზნებდა ორლულიან თოფს, დააგრიალებდა და უდანაშაულო, საცოდავი მსხვერპლი მიწას გაერთხმებოდა.
კაჭკაჭმა ჭიბომ უცებ თვალი მოჰკრა ფოთლებში მიმალულ ჩხიკვ ჟოჟოს და გასძახა:
– ნათლიდედ, ხედავ, ეს ძაღლი მარტო რომ შემოსულა ტყეში! დავიჯერო, აქ უპატრონოდ შემოეხეტა?!
– თვალი კარგად გაახილე, ჩახმახ ფილთაზარი სადმე იქნება ჩასაფრებული, – უპასუხა ჩხიკვმა ჟოჟომ.
– არა, ნათლიდედ, ნამდვილად მარტოა, – ჩაილაპარაკა კაჭკაჭმა ჭიბომ და სხვა ტოტზე გადაფრინდა, აქედან უკეთესად დავინახავ, ნამდვილად მარტოა თუ არაო.
პიპა მარტო მიდიოდა. მისი მარტოდყოფნა ციყვმა ცეცომაც დაადასტურა. ისიც ფუღუროდან უთვალთვალებდა თურე პიპას და როგორც კი დარწმუნდა, ძაღლს პატრონი არ მოჰყვებაო, გარეთ გამოვიდა და იქვე ტოტზე არხეინად დასკუპდა.
ტყეში ყველა ფრინველმა კარგად იცოდა, თუ მონადირე არ ახლავს, ძაღლი მაინცდამაინც საშიში არ არის: ცაში აჭრილ ანდა ტოტიდან ტოტზე გადაფრენილ ჩიტს ვერაფერს დააკლებს. მაგრამ ტყეში მარტოდმარტო შემოსული პაპა იშვიათად, თითქმის არასოდეს უნახავთ და დღეს რომ დაინახეს, ძალიან გაუკვირდათ. ეგ კი არადა, მაინც ეეჭვებოდათ, პიპას პატრონი ჩახმახ ფილთაზარი თვალთმაქცობს, სადღაც აქვეა ხეს ამოფარებულიო.
საბედნიეროდ, ჩახმახ ფილთაზარი ტყეში არ გამოჩენილა და გათამამებული ფრინველები ისე გამხიარულდნენ, იქაურობა სტვენითა და ჭიკჭიკით აიკლეს.
– ეი, პიპა, ასე ადრიანად საით გაგიწევია?! – ცოტა არ იყოს, აგდებულად ჩამოსძახა კაჭკაჭმა ჭიბომ. – რა გამალებული მიდიხარ, საქმეზე ხომ არ გაგვიანდება?!
– რომელი ხარ? – პიპა შეჩერდა, მაღლა აიხედა და ფოთლებში დაუწყო ძებნა უჩინარ მოსაუბრეს.
– ჭიბო ვარ, ჭიბო! ვერ მიცანი?! სწორედ ისა ვარ, მთელი გაზაფხული შენ და შენი ჩახმახ ფილთაზარი მოსაკლავად რომ დამდევდით და ვერ მომიხელთეთ.
– ოო, ჭიბო, რანაირი ლაპარაკი იცი! – თქვა პიპამ და ბუზღუნ-ბუზღუნით გზა განაგრძო, – ხედავ, რაებს მიგონებს ეს ენაჭარტალა? როდის იყო, მაგ სულელს მოსაკლავად რომ დავდევდი.
კაჭკაჭი ჭიბო ფრენით დაეწია პიპას და ცხვირწინ ფრთები აუფართხუნა. პიპა შეჩერდა და უკანა თათებზე გვერდულად დაჯდა, რა უნდა ამ ლაზღანდარას, ნეტავ ვიცოდე, დილაადრიანად რას გადამეკიდაო.
– ტყეში მარტო რომ დაწანწალებ, პატრონი ხომ არ დაგკარგვია?
– მე თვითონა ვარ ჩემი თავის პატრონი! – მტკიცედ მიუგო პიპამ.
– როდის აქეთ გახდი შენი თავის პატრონი?! მაშ, მონადირე ჩახმახ ფილთაზარი ვინ ოხერია?!
– გითხარი, ჩემი თავის პატრონი მე ვარ-მეთქი!
– გესმის, ნათლიდედ, – ასძახა კაჭკაჭმა ჭიბომ ნათლიდედა ჟოჟოს, – ჩემი თავის პატრონი ახლა მე ვარო.
– იქნებ არის და ჩვენ არაფერი გაგვიგია რა! – გაიცინა ჩხიკვმა ჟოჟომ.
ახლა თავი დამანებეთ, თქვენთან სალაზღანდაროდ სხვა დროს შემოვივლიო, უნდოდა ეთქვა პიპას, მაგრამ გადაიფიქრა, იქნებ ამ სულელებს ლაზღანდარობაში ჩემთვის საჭირო ცნობები გამოვტყუოო. მაინც ფრინველები არიან, დაფრინავენ, ქვეყანას ციდან დაჰყურებენო.
– ჭიბო, – მიმართა მან კაჭკაჭს, – ცაში ლაღად დაფრინავ, მთელი დედამიწა ფრენით შემოგივლია, ერთი ეს მითხარი, შემთხვევით პაპუჭინების ქვეყანაში ხომ არ მოხვედრილხარ? თუ ძმა ხარ, გაიხსენე, სად არის პაპუჭინების ქვეყანა.
– პაპუჭინების ქვეყანა... – ვითომ ჩაფიქრდა კაჭკაჭი ჭიბო. გულში მაინც გაუხარდა, პიპამ ცაში მონავარდე, ქვეყანაშემოვლილ ფრინველად რომ წარმოიდგინა. ნამდვილად კი თვითონაც კარგად იცოდა, ამ არემარეს ერთი მტკაველითაც არ გასცდენია.
– იქნებ გაიხსენო, – შეეხვეწა პიპა.
– რაც არ ვიცი, არ ვიცი! – იმედი საბოლოოდ გადაუწურა ჭიბომ.
– შენ ისეთი ეშმაკი ხარ, გეცოდინება, – პიპა მაინც არ ჰკარგავდა იმედს, მაგან ქვის