წიგნების მაგია ჩვენი ჟურნალის მეორე ნომრის წერილიც ჩემი ბავშვობის გახსენებით უნდა დავიწყო. ბავშვობას ვერ გავექცევით და გვერდს ვერ ავუვლით, რაც არ უნდა გულით გვსურდეს მისი დავიწყება. ბავშვობა კარგი მასწავლებელია და ხშირად ინსტრუქციებსაც გვაძლევს აწმყოში, როგორ მოვიქცეთ და რა გავაკეთოთ. რაც დრო გადის და წლები გვემატება, ჩვენი ბავშვობა უფრო და უფრო ბრძენი ხდება და მისი საგულდაგულო გაანალიზებით მსოფლმხედველობაც კი გვიყალიბდება, რაღაცებს მარტივად ვხვდებით და დაგროვილ კითხვებზე პასუხებსაც ვპოულობთ.
სკოლა არ მიყვარდა, არასოდეს მისწავლია ძალიან კარგად. დაწყებით კლასებში კი საკონტროლო წერებში სამიანზე მაღალი ნიშანი არ მიმიღია, მათემატიკაც ჩემთვის ერთ დიდ გაუგებრობას წარმოადგენდა და დღესაც თვალწინ მიდგას მთელ ფურცელზე მოხაზული წითელი ორიანი. მაგრამ რაც შეეხება წიგნებს, აქ განსაკუთრებული ინტერესი მქონდა. ვკითხულობდი ყველაფერს განურჩევლად ჟანრისა და ავტორისა, რასაც კი სახლში მოვიძიებდი.
არც არავინ მიშლიდა კითხვას, და არც არავინ წუხდა დიდად იმაზე, რომ მათემატიკური უნარები არ მქონდა. შეიძლება ეს იმ ეპოქის დამსახურება იყოს, შეიძლება ჩემი მშობლების სწორი პოზიციისა. თუმცა, არც არავინ მირჩევდა, რა უნდა წამეკითხა. ამიტომაც გამომეპარა ის ლიტერატურა, რომელიც გარკვეულ ასაკში უნდა წაიკითხოს ბავშვმა თუ მოზარდმა, თუ ეს ასაკი გამოგრჩა და არ წაიკითხე, მათთან ვეღარ მიბრუნდები. მაინ რიდს თავის ასაკი აქვს, ქართულ ხალხურ ზღაპრებს თავისი, ცვაიგს თავის ასაკი და ასე შემდეგ. ამ გადმოსახედიდან მნიშვნელოვნად მიმაჩნია, რომ ადამიანმა ყველა ეს ეტაპი სრულფასოვნად გაიაროს და გარკვეულ ასაკში წასაკითხი წიგნები წაიკითხოს, თუმცა, რა თქმა უნდა, ეს არ ნიშნავს იმას, რომ როდესაც ძალიან მომინდება ლინდგრენის ან ზღაპრების წაკითხვა, ვერ მივუბრუნდები.
დღეს, არ ვიცი, დრომ მოიტანა, არ ვიცი სიტუაციამ, რომ ვაკვირდები, მშობლებს უზარმაზარი მოთხოვნები გაუჩნდათ საკუთარი შვილების მიმართ, საუკეთესოობას და ყველაფერში წარმატებულობას სთხოვენ. მათემატიკა, ინგლისური, ინგლისური, მათემატიკა და ასე, დაუსრულებლად. ბავშვებს არათუ კითხვისთვის, თამაშისთვისაც კი არ ჰყოფნით დრო, ან თამაში და კითხვა რა მოსატანია, როცა ოჯახის წევრებთან ურთიერთობისთვისაც კი დრო აღარ არსებობს. ვფიქრობ, რომ შედეგად გადაღლილ, გამოფიტულ ან ყველაფერზე გულაცრუებულ, სამაგიეროდ, კარგად განვითარებული მათემატიკური უნარებით და ინგლისურად მოსაუბრე ბავშვს მივიღებთ, რომელსაც წარმოსახვა, ფანტაზია და შემოქმედებითობა ნაკლებად ან საერთოდ არ ექნება განვითარებული, ეს ყველაფერი ხომ ძირითადად წიგნებთან ურთიერთობით და კითხვით მიიღწევა. ფანტაზიის გარეშე კი ცხოვრება მეტად მოსაწყენი რამეა.
მიუხედავად იმისა, რომ სკოლაში არ ვყოფილვარ საუკეთესო, დღეს იმ საქმეს ვაკეთებ, რაზეც ვოცნებობდი. თამამად ვიტყვი, რომ წიგნები დამეხმარნენ ჩემი მიზნების მიღწევაში და ოცნებების რეალიზებაში. არიან ისეთებიც, რომლებიც ფრიადოსნობით გამოირჩეოდნენ, მაგრამ დღეს დეპრესიულები და წარუმატებლები არიან. დასკვნა აქედან: აუცილებელი არ არის, რომ ბავშვი სკოლაში ყველასგან გამორჩეული და საუკეთესო იყოს, მიიღეთ ის ისეთი, როგორიც არის და მიეცით მას წიგნთან ურთიერთობის, წიგნის კითხვის და მისგან მიღებული სიამოვნების შეგრძნების უფლება. წაუკითხეთ წიგნები და გაიხსენეთ, გენიოსების უმრავლესობა სკოლაში ჩვეულებრივი, არაფრით გამორჩეული მოსწავლეები იყვნენ.
ისევ საკუთარი გამოცდილებიდან მინდა გითხრათ, რომ წიგნები უზარმაზარ, თითქმის მაგიურ გავლენას ახდენენ ჩვენს ცხოვრებაზე. განსაკუთრებით მოზარდებზე, როდესაც ისინი უფიქრდებიან თავიანთ მომავალს, პროფესიას ან მომავალი ცხოვრების წესს. წიგნები ხშირად პროფესიულ არჩევანსაც კი განაპირობებენ. უდიდესი ძალაუფლება აქვს წიგნებს, ისე შეგიცვლის ცხოვრების წესს, ვერც კი გაიაზრებ. განსაკუთრებით, თუ მოზარდი ხარ. ამ კუთხით ცოტა საშიშებიც კი არიან მახსოვს, "თემური და მისი რაზმის"გავლენით პიონერობაზე როგორ ვოცნებობდი, ხოლო როდესაც პატარა წიგნი წავიკითხე ზოოპარკის ცხოვრებაზე, უკვე მტკიცედ გადავწყვიტე ვეტექიმობა. საბოლოოდ ჩემი არჩევანი ისევ წიგნებმა განაპირობა, ამიტომაც აღვნიშნე, რომ ჩემს ცხოვრებაში მათი როლი უდიდესია.
დღეს ბევრი აბიტურიენტია, რომელსაც ჯერ კიდევ ვერ გადაუწყვეტია, რა უნდა გამოვიდეს, რა პროფესია სჭირდება. როგორც წესი, როცა მათ ვეკითხები, თუ რას კითხულობენ, ან რომელი ავტორი მოსწონთ ყველაზე მეტად, წითლდებიან და უხერხულად იშმუშნებიან, უმრავლესობა მპასუხობს, რომ დრო არ აქვთ კითხვისთვის და არც არასოდეს ჰქონიათ, რადგან როგორც კი ლაპარაკი დაიწყეს, მშობლებმა უამრავი ვალდებულება დააკისრეს, წიგნი კი მათ ინტერესებში არ შედიოდა. მათ პრობლემას ისევ მშობლები წყვეტენ და ირჩევენ პროფესიას, "რაც გამოადგებათ~, "რაც პრაქტიკულია~, "რომელი პროფესიითაც სამსახურს უკეთ იშოვიან~, იმას კი აღარ ფიქრობენ, თავად რა სურთ. ხშირად არც არაფერი სურთ, და ნამდვილ ცხოვრებას იწყებენ არაფრის სურვილით, გადაღლილები და სამომავლო სამსახურზე ფიქრით. რა თქმა უნდა, მე მატერიალური კეთილდღეობის წინააღმდეგი არ ვარ, პირიქით კარგი შემოსავალიც საჭიროა და კარგი სამსახურიც, იმის
ჩუქება
