თითქმის 10 წლის განმავლობაში საახელმწიფო სამსახურში მუშაობამ ავტორის მეხსიერება არც თუ სასიამოვნო მოგონებებით შეავსო. ამბობს, რომ ეს ნაწარმოები ისევე დაეხმარა ამ ემოციებისგან ნაწილობრივ დაცლაში, როგორც თავის დროზე ის სამსახური დაეხმარა შემგომში ლიტერატურაში გადმოსატანი ამბების, ადამიანებისა და განცდების დაგროვებაში. ”ასეთი ენა სპეციალურად ავარჩიე, ამას ამბავიც მოითხოვდა და პერსონაჟებიც. მინდოდა, ნაწარმოებს სწორედ ასეთი ტონი ჰქონოდა. შეიძლებოდა, ეპატაჟისთვისაც მიმემართა, მაგრამ ეპატაჟი თავად არ მომწონს, ამიტომ ხასიათის შექმნას მხოლოდ გაბრაზებული ინტონაციით შევეცადე”, - ამბობს ავტორი. ავტორის ტონი ერთია, მაგრამ როგორ მიიღებს ამას მკითხველი, საზოგადოება, რომლის მიმართულებითაც ის ე.წ. წერტილოვან დარტყმებს ახორციელებს, ეს უკვე მეორე საკითხია - საკმაოდ უხერხულიც, ავტორისთვის კი ორმაგად სარისკო. ამისთვის უჩა ზაქაშვილი მზადაა. მზად იყო მაშინაც, როდესაც ნაწარმოებში ნელ-ნელა ყოვლად უარყოფითი, სიმპატიის ფარგლებს მიღმა მყოფი პერსონაჟები შემოჰყავდა. ”მართლაც, არც ერთი პერსონაჟი არ არის დადებითი და არავინ იწვევს სიმპათიას, თუმცა მათი მონოლოგები და დიალოგები შემაგონებელი და გამაქილიკებელი ფრაზებითაა სავსე. ამით მსურდა, ერთგვარი სარკისებური ეფექტი შემექმნა, მინდოდა, მკითხველს თითოეულ მათგანში საკუთარი თავი, ჩვენი საზოგადოება დაენახა და ამოეკითხა. ცხადია, წინასწარვე ვიცი, რომ მათი რეაქცია არა ერთგვაროვანი იქნება, შეიძლება ადეკვატური აზრიც ვერ მოვისმინო, მაგრამ მე ასე გადავწყვიტე და, ცხადია, მკითხველის პირისპის აღმოსაჩენადაც მზად ვარ”, - ამბობს უჩა ზაქაშვილი. /ია ვეკუას სტატიიდან/