დაბადების დღე როგორც კი შინ მოვიდოდა მამაჩემი, მაშინვე წესრიგის დამყარებას იწყებდა.
არ ვიცი, რა მოუვიდათ ჩემს უფროს დას და დედაჩემს, მაგრამ ვიცი, „რომ ქალები ასეთები არიან“ - როგორც მამაჩემი იტყოდა, რომ „არ გაბრაზდე ამაზე, შვილო. ასეთები არიან - პატარა რამეზე იცინიან, შესაძლოა მეტად უმნიშვნელო რამეზე, მერე კი ასევე პატარა რამეზე ტირიან. არა უშავს. ჩვენ მათზე უნდა ვიზრუნოთ. ნუ გაგაღიზიანებს მათი გუნება-განწყობილების ცვლილება, ეს არ არის საშინელება. სხვებიც ისე არიან, როგორც ჩვენ და ეს ყველაფერი ნუ შეგაშფოთებს. ამას ხომ მიჩვეული ხარ ერთხელ და სამუდამოდ“.
ოდესღაც, უწინ, როცა მამაჩემი ასეთ რამეებს მეუბნებოდა, კარგი იყო, რომ „ორნი“ ვიყავით და ისიც ძალიან კარგი იყო, რომ ასე „ერთნაირები“ ვართ, რომ მე ზუსტად ისეთი ვარ, როგორიც ისაა და თუ ჩემი უფროსი და ირმა რაღაცის გამო ისტერიას აწყობდა, მაშინ მამაჩემს შევხედავდი პირდაპირ თვალებში და ვიცოდი, რომ მანაც იცოდა, რაც მე ვიცოდი - რომ არასოდეს, ნამდვილად არასოდეს მოვიქცეოდი ასე და ამ დროს ერთმანეთისათვის გადახედვა გვაძლევდა ძალას.
ერთი სიტყვით, დედაჩემი და ჩემი უფროსი და სურათების დიდ ალბომს ათვალიერებდნენ.
„სურათების დიდი ალბომი“ მამაჩემმა დაარქვა ჩვენი სურათების ალბომს. სინამდვილეში ის არც ისე დიდი იყო. მაშინ სამი წლისა ვიყავი. არ შემეძლო, ხელში კარგად დამეჭირა ის და ძალიან მინდოდა ლაპარაკში ჩავრეულიყავი, გამერკვია, თუ რა იდო სურათების ალბომში. ერთი სიტყვით, სურათების დიდი ალბომი არა მხოლოდ უბრალოდ დიდი იყო, არამედ - შესანიშნავიც - ფერადი, მოოქვრილი ყდა ჰქონდა, ასე მითხრა მამაჩემმა, და ზედ ლამაზი, ფერადი ასოებით ეწერა, რომ ალბომია, თანაც მამაჩემისავე თქმით, „ჰქონდა საალერსო სახელი“. მას დიდი გრძნობით ფურცლავენ უფროსები, ესეც მამაჩემმა მითხრა, რადგან ისინი ჭკვიანები არიან, ისიც იციან, რომ სურათების დიდ ალბომში ყველაფერია შენახული. მამაჩემი ხშირად მიყვებოდა ამ ყველაფრის შესახებ. მთელი ჩვენი ცხოვრება სურათების დიდ ალბომში იყო მოქცეული - თუ ვისთან და როდის ვიყავით ერთად და რას ვაკეთებდით მაშინ, როცა ერთად ვიყავით და რომ სინამდვილეში, ოდესღაც ან გვიყვარდა ისინი, ან - არა.
მოკლედ, დედაჩემი და ჩემი უფროსი და სურათების ალბომს ათვალიერებენ და ძალიან კარგ ხასიათზე ვართ. ისინი იცინიან, ზოგჯერ წინაც მილაგებენ სურათებს სათითაოდ და ამბობენ: „გახსოვს, ტონი? აბა, უყურე რა საყვარელი ხარ აქ და რა პატარა“. არ ვიცი, ამით რა უნდათ მითხრან. არც ახლა ვარ ძალიან დიდი და ახლაც მთლად პატარა ვარ. მხოლოდ ოდნავ გავიზარდე წლების განმავლობაში, მაგრამ არ სურთ ის შენიშნო, რომ მაინც ისეთივე პატარა ვარ და წინ მილაგებენ შენ სურათებს და მოელიან, რომ მათთან ერთად ვიცინო, მათთან ერთად გავვოცდე, რომ „აბა, უყურე!“ და „აი, როგორია!“ - ასეთი რამეები უნდა ვთქვა და მეც ვამბობ, თან სურათების დიდ ალბომს ვათვალიერებ, თან ფარულად მართლაც ვკვირვობ, რომ ამდენი რამ მოხდა ჩვენს თავს განვილილ წლებში. რა საკვირველია, მამაჩემი ამაზე იტყოდა, რომ „რამდენიმე წელი, ტონი, არა მხოლოდ რამდენიმე წელი იყო, არამედ ამაზე უფრო მეტი და მეტი და როგორი კარგი!“ - იტყოდა მამაჩემი, რომ „ნეტავ სულ პატარები ყოფილიყავით შენ და შენი უფროსი და და მე და დედაშენი არ მიგეტოვებინეთ, სულ ჩვენთან ერთად ყოფილიყავით. რა კარგად ვიქნებოდით ერთად!“
სხვათა შორის, დღეს მამაჩემის დაბადების დღეა. მალე აღვნიშნავთ კიდევაც ამას, დიდ დღესასწაულს მოვაწყობთ. მოვიდა ამის დრო. ერთად შევხვდებით მისი დაბადების დღეს დედაჩემი, ჩემი უფროსი და და მე, მთელი ოჯახი და რასაკვირველია, ყველა, ვინც ჩვენთან იქნება, ვინც გვესტუმრება ამ ლამაზ დღეს. ბევრს ველოდებით - მეგობრებს, ძველ ნაცნობებს, იმათ, ვინც თუნდაც მოკლე ხნით, მაგრამ მაინც იყვნენ ჩვენი ცხოვრების ნაწილი.
რა საკვირველია, დედაჩემი და ჩემი უფროსი და ახლა ძალიან მოუცლელები არიან და მამაჩემს არ ელოდებიან. ათასნაირ კომენტარს უკეთებენ სურათებს, მერე კი მე მომიგდებენ და ვგრძნობ, ზუსტად ვგრძნობ, რომ რაღაცნაირად მათთან არა ვარ და თანაც მათთან ვარ და ვამჩნევ, რომ მომწონს ჩემი ასეთი მდგომარეობა. მათთან ვარ, როცა მიჩვენებენ ძია ბიკის სურათს და ხსოვნაში აღვიდგენ, თუ როგორ მღეროდა მამა სააბაზანოში, ძია ბიკი კი მხოლოდ ხუმრობით ამბობდა ამაზე „აბა, უყურე!“ ამის გახსენებაზე ჩვენ ვიცინით და ვცდილობ მამაჩემის ინტონაციით ვიმღერო. დედაჩემმა თქვა, რომ „ასე მამაშენის ინტონაციას ბაძავ“. ერთი სიტყვით, ისეთი ინტონაციით ვმღერი როგორც მამაჩემს სჩვეოდა
ჩუქება
