სასიყვარულო პრელუდია ანუ
მარცხები და კახპები დიდხანს ვაბამდი გოგოს, მაგრამ რა გამოვიდა, ისევ უარზე იყო. არადა, დასაწუნი რა მაქვს! დავიბადე თბილისში, თანაც ვერაზე, მანქანა, მართალია, სამარიაჟოდ, მაგრამ მაინც 16 წლის ასაკიდან მყავს. დიდი არაფერია, შავია და ახალგაზრდული, რა თქმა უნდა BMW. მე თვითონაც სიმპატიური ბიჭი ვარ, გოგოები მეუბნებიან, ჩასაყლაპი ხარო, თუმცა ჯერ არავის ჩავუყლაპივარ.
აბა რა, თეთრი სახე, თეთრი კბილები, ცოტა აპრეხილი ცხვირი, შავი, შავი თმები უკან გადაწეული და შავი, შავი თვალები. ტანზე, ცოტა არ იყოს, გამხდარი ვარ და მაღალი, თხელი, არც თუ ისე შპალიერივით. ამიტომ ვინმემ რომ არ შეიგინოს ლამაზ ბიჭებზე, რომელთა რიგებშიც მეც ვიქნები, ამ ბოლო დროს ვარჯიში დავიწყე და ცოტა შევსებას ვცდილობ. იქნებ ეს სახეც უფრო მამაკაცური გამიხდეს, რომ აღარ თქვან, რა საყვარელი ბავშვიაო და მამაკაცად აღმიქვან.
ამას ისიც ემატება, რომ მამაჩემი კონტროლის პალატაში მუშაობს და ბევრი ფული აქვს. ნუ ხელფასი ცოტა, მაგრამ სხვები რომ არ დააჯარიმოს, ამიტომ ფულს სთავაზობენ და მეც არაფერს მაკლებს, მის ერთადერთ ბიჭს და კედიას გვარის გამგრძელებელს. ხომ იცით, რა დროა. ქრთამი და კორუფცია ყველგანაა, არც მამაჩემია გამონაკლისი. ოღონდ ვინმე კარგ გოგოსთან დამინახოს, ფულს არ მაკლებს და მეუბნება, მალე მოიყვანე ცოლი, რომ შენ პატარას ჩავეხუტოო.
მოკლედ, ღმერთის მადლიერი ვარ, მაგრამ აგერ უკვე თეთქვსმეტი წლის ვარ და ეს გოგო ჯერ კიდევ ვერ შევაბი.
- არა ნიკუშ, ხო იცი, სახლში, რომ არ მივიდე მომკლავენ ჩემები. - ოღონდ ეს სიტყვები არა.
- კარგი რა, ვიკა, ცოტაც დარჩი, მამაშენს მე ვეტყვი..
- რას ეტყვი? - გაკვირვებულია.
- რომ მიყვარხარ ძალიან.
- ეგ იცის, მაგრამ ეშინია - ცოტა დაიმორცხვა და მივხვდი რაც უნდოდა.
- რისი ეშინია? - ჩავაცივდი მეც და თვალებს არ ვაშორებ თვალებიდან.
ვიკა ცდილობს, ცოტა ზემოთ წამომწიოს, გაითავისუფლოს ჩემგან ხელები და ფეხებიც, რომლის შორისაც ჩემი ფეხები იყო მოთავსებული, თუმცა უიმედოდ, რადგან ორივეს ზამთრის სქელი ჯინსები გვაცვია და მგრძნობელობა სხეულის ყველაზე მგრძნობიარე ნაწილებისა, მინიმუმადეა დაყვანილი.
მოკლედ იმდენი ქნა, სანამ საჭესთან არ გადავჯექი და თვითონაც არ წამოჯდა. მანამდე წამოწოლილმა და თმაგაწეწილმა გაისწორა ყველაფერი, რაც გასასწორებელი ჰქონდა და გულისტკივილით მითხრა.
- მარტო ჩემები კი არა, დაქალებიც მეუბნებიან, შეგაბამს და ცოლად არ მოგიყვანსო. - ისეთი თვალებით შემომხედა მივხვდი, რომ თვითონ სხვა რამე უფრო აწუხებდა ამ კონკრეტულ მომენტში.
- აუ, ყველა გოგო რატომ ფიქრობს სულ გათხოვებაზე?
- და ყველა ბიჭი მხოლოდ სექსზე? - გაბრაზდა და შევატყე, ცოტა გამოფხიზლდა ვნებისაგან და ლტოვისაგან განცხრომილი.
- კარგი რა, ვიკა, რა დროს ჩვენი ცოლ-ქმრობაა. - დავიწყე წუწუნი. - ჯერ უნდა გავიზარდოთ, ფინანსურად მოვძლიერდე, სულ მამაჩემის იმედად ხომ არ ვიქნები. მერე ვიზამთ რამეს.
- როდის მერე! ათი წლის მერე?
- არა, რატომ. უნივერსიტეტში რომ ჩავაბარებ, მერე... მალე.
- ნიკა, მართლა ძალიან მიყვარხარ, მაგრამ არ ვარ შენში დარწმუნებული. მე მინდა, რომ ჩემი პირველი მამაკაცი ჩემი ქმარი იყოს.
* * *
ცოტა ხანში ვიკა სახლში დავტოვე და გამახსენდა ეს ჩემი მერამდენე მარცხია. ყველა გკოცნის, ყველა გეფერება, ზოგი სად არ გეფერება, მაგრამ ყველა ქალიშვილია. ქმრებს უნახავენ.
* * *
რუსკა ისე მაგიჟებდა, ცუდად ვხდებოდი მის დანახვაზე. განსაკუთრებით მაშინ უკნიდან, რომ ვუყურებდი. განათლებული გოგო იყო. თან სათვალეს ატარებდა და ერთი სული მქონდა მისი ვითომ უმანკო სახე ერთხელ და სამუდამოდ შემებილწა, მაგრამ ისიც ჯერ არ ნახული ქმრისთვის ინახავდა.
- საერთოდ ქალიშვილობის ინსტიტუტი - მიყვებოდა ერთხელ - მხოლოდ საქართველოში არ არის გავრცელებული. ნუ გავრცელებული რა, ვირუსი კი არ არის, მაგრამ მაინც. ეს აზიური ქვეყნების სინდრომია. საქართველოშიც მათი გავლენით არის შემოსული. ადრე თხუთმეტ წელს ზემოთ ათხოვებდნენ ქალებს და ქვრივსაც არავინ ტოვებდა მარტოს. - საიდან მოჰქონდა ეს ამბები, არ ვიცი, მაგრამ ჩემთვის ნამდვილად ხელსაყრელი იყო.
- და საერთოდ, რა აზრი აქვს ქალიშვილობას - გააგრძელა დამაჯერებელი ტონით, გეგონებოდა, კონსტანტინე გამსახურდიაზე საუბრობდა. - გოგო ყველაფერს რომ იკადრებს და სექსი არ ექნება, ის მაინც ქალიშვილია?
- რა თქმა უნდა, არა - მეც მშვიდად ვუპასუხე.
- ან ის გოგო, მერე რომ გაკერავენ, ეგეც ქალიშვილია?
- არც ეგ, რუს.
- მოკლედ, ამ ხალხს ერთი დიდი სექსუალური რევოლუცია სჭირდება.
- მერე, მოვახდინოთ ჩვენ,
ჩუქება
