წინასიტყვაობა ლამარა,
მერაბი - ლამარას ქმარი
თინიკო - ლამარას ქალიშვილი
ციალა - ლამარას შუათანა და
ლალი - ლამარას უმცროსი და
ლია და ნინო - ლალის ქალიშვილები
ნელი - ლამარას მეგობარი
ბერლინში
დიტო - ლამარას ვაჟიშვილი
კლარა - დიტოს მეუღლე
იაკობი - კლარას ვაჟიშვილი
ანა - კლარას ქალიშვილი
ელზა - კლარას დედა
ფანი - კლარას მეგობარი
ლამარა დაფიქრების გარეშე წერდა. სასკოლო რვეულის სტრიქონები კირილიცას ბეჭდური ასოებით სწრაფად ივსებოდა. დროდადრო ნაწერს ქართული აბზაციც ემატებოდა.
გახუნებულ, მწვანე აბრეშუმით შემოვლებულ ჭაღს ოთახი თბილ განათებაში ჩაეძირა. ლამარა არყის ხის გრძელ მაგიდასთან მოთავსებულიყო. ჭაღარა, გრძლად ჩამოფენილი თმა კეფაზე ჰქონდა სახელდახელოდ შეკრული. მისი სხეული დიდი და მძიმე ჩანდა, მაგრამ სახეს ახალგაზრდა და ცოცხალი თვალები ამშვენებდა, თუმცა, მომრგვალებული ზურგი ასაკს მიანიშნებდა - ის თითქმის სამოცი წლისა იყო.
თავი რომ აეწია, მისი მზერა ფანჯრის წინ, დიდი მაგნოლიის ყვავილზე შეჩერდებოდა, მაგრამ ის თავაუღებლად განაგრძობდა წერას. თავი მოძველებულ, თხელ სასკოლო რვეულზე დაეხარა და გამალებით წერდა წერილს თავის ნათესავებს ბერლინში.
გვერდითი ოთახი დაობლებულ შთაბეჭდილებას ტოვებდა. დიტომ, მისმა ვაჟიშვილმა, ერთი წლის წინ ბერლინში იქორწინა და თბილისში აღარ ცხოვრობდა. მის მეუღლე კლარას თორმეტი წლის იაკობი მოჰყვა თან და რამდენიმე თვის წინ პატარა ანაც მოევლინა ქვეყანას.
კუთხეში ტელევიზორი ხმაურობდა. მერაბი, ლამარას მეუღლე, ფეხბურთით ირთობდა თავს. სავარძლის გაქექილ სახელურზე გადაშლილი რუსული წიგნი იდო, რომელიც ისევე დაფლეთილიყო ხშირი ხმარებისგან, როგორც მაღალი სავარძელი, რომელშიც მერაბი გაჭიმული ფეხებით მოხერხებულად მოთავსებულიყო. კალთაზე გაზეთის ქაღალდისგან დახვეული მზესუმზირით სავსე პარკი ედო და დაძაბული ფეხბურთს ადევნებდა თვალს, თბილისის „დინამო“ მოსკოვის „სპარტაკს“ 1:0-ს უგებდა.
თინიკო, მისი ქალიშვილი, მხიარული ღიღინით აბაზანაში საქმიანობდა. დროდადრო კარიდან თავს გამოყოფდა ხოლმე და დედას გამოხედავდა, რომელიც მისკენ ზურგშექცევით, წერილზე იყო დახრილი. ქუჩიდან მამაკაცთა ხმები აღწევდა. საერთო ხმაურს წარამარა უერთდებოდა ტელეფონის ზარი, მაგრამ ლამარა აღარაფერს აქცევდა ყურადღებას, მხოლოდ ხანდახან ჩაის ერთი ყლუპით გაისველებდა პირს და თმის ხუჭუჭა ღერს შუბლიდან გადაიწევდა. წარმოსახვაში მას ბერლინის ბინა ედგა თვალწინ და წამიერად თითქოს ვაჟიშვილის ხმაც კი ჩაესმოდა ყურში. კომოდზე წერილების დასტა ეწყო. წერილი ლამარამ ერთ-ერთ კონვერტში ჩადო, რომელიც ვიღაც სტახანოველის ფოტოთი შეემკოთ. წითელი დროშის ქვეშ მომღიმარი მუშისთვის ლამარას ყურადღება არც კი მიუქცევია - ომამდელი გმირები მას საერთოდ არაფრად ეპიტნავებოდნენ - დახაზულ კონვერტს ერთ პფენინგიანი მარკა დააკრა, რაზედაც ჯერ კიდევ ბერლინიდან წამოსვლისას იზრუნა და ბოლოს, ბერლინის მისამართი მკაფიო ასოებით მიაწერა “DDR” უცხო ასოები თითქოს ყანყალებდნენ იმ ქვეითის მსგავსად, რომელიც სირბილისას ფეხს მოიცვლის ხოლმე და წამიერად ტაქტიდან ამოვარდება.
საღამო ნელა ეშვებოდა ქალაქის ძველ უბანზე, სიბნელის მოახლოებას ხმაურიანი საქმიანობით რომ უძალიანდებოდა.
ქუჩებში საოცარი ჩურჩული ატყდა. ერთბაშად შეიქმნა იმის შთაბეჭდილება, რომ მობინადრენი სახლში შესვლამდე, ცხოვრების ერთფეროვანი დინების წინააღმდეგ ამბოხს აპირებენ.
ლამარამ ჩაი დააყენა და მაგიდაზე ხაჭაპური დადო. მერაბი სუფრას მიუჯდა. ისინი ლამარას მეგობარს ელოდნენ, რომელიც მეორე დღეს ბერლინში მიემგზავრებოდა და ჩასვლისთანავე წერილის ჩაგდებას დაპირდა. საბჭოთა ფოსტას ლამარა არ ენდობოდა; წერილები გზაშივე, მეტისმეტად ხშირად იკარგებოდა, თანაც არც იმის სურვილი გააჩნდა, რომ მათ თანაწამკითხავი ჰყოლოდა. ფოსტა ისეთივე ქანცგალეული იყო, როგორც ქვეყანა. 1984 მიწურულს უახლოვდებოდა.
ჩუქება
