ალი და ნინო
„ალი, მე მიყვარხარ შენ, უბრალოდ შენ. მაგრამ იმ სამყაროსი მეშინია, რომელშიც შენ ცხოვრობ.’’
* * *
შენ აღმოსავლეთს გულში უთენებ,
უდაბნოს შვილი
მგლისფერ სახლს იგებ.
მე უდაბური ხრიოკები
სულს თუ მიწეწავს,
ეზო მევსება მარადმწვანე მცენარეებით.
თქვენი ჩადრები
მალავენ აწმყოს-
წარსულის ნექტარს
სხეულში კრძალავთ.
მე კი სახეზე
ყოველი დილა
მიტოვებს ბარათს და
ასე ვგავარ გონების კართან
გაჩენილ მარცვალს.
მე ჩადრისმიღმა
დარჩენილ თვალთან
მიმაქვს სამყარო,
მზისგან რომ ამყვა.
თქვენ კი ჩრდილებად
შორდებით ახალს
და ღამე დააქვთ ნაბიჯებს
გზასთან.
თუმცა ,
სამყაროს ოდითგან მოსდგამს:
სხივების რწმენით
მანძილთა ძლევა,
დღისა და ღამის ამბორით
სრულქმნა-
ერთ არსად შერწყმა
დაკონკილ დღეთა.
ასეა, ჩემო,
მზეც კი სარეცელს მთვარესთან იყოფს,
მე კი შენ გვერდით თუ ვერწყმი აწმყოს.
ჩუქება
