" ჯერ კიდევ თავმოუყრელ, საბოლოოდ გაურნდავ და დაულაგებელ სიტყვებს ჩემს წინ დაზვინულ ძველ ჩანაწერებს, ჩემს წარმოდგენაში "თვალადური ლექსიკონი" ჰქვია. თვალადი ჩემი სოფლის სახელია. ეს ჭირხნახულიც თვალადის მინდვრებში, ორღობეებსა თუ წისქვილებშია მოწეული. წვეთ-წვეთად, წლობით ნამკალი, ნაგროვები და ნარუდუნები. ოც წელიწადზე მეტი გასულა მას შემდეგ, რაც პირველი ხელეური გამომიღია და ჭირნახულის ხვავიც დიდია. ხვავს განიავება, გაცხრილვა, დარკვევა და საწისქვილედ გამზადება უნდა. ვიცი, ადვილი არ არის ეს საქმე. ეგებ სჯობდა, სხვისთვის დამეთმო, ან რომელიმე სამეცნიერო დაწესებულებისათვის გადამეცა... იქნებ სწორედ ისა სჯობს, ადგილის კურღელს ადგილის მწევარი გამოეკიდოს? ვიცი, ამ დიდ ხვავს, დიდი ხნის ნაგროვებს, ასე ერთბაშად და მთლიანად ვერ მოვუვლი... ჯერჯერობით მხოლოდ განზრახული "თვალადური ლექსიკონის" ჭაშნიკსა ვწერ. მას შემდეგ ვწერ, რაც დავრწმუნდი, რომ ამ სიტყვებსა და გამოთქმებს მხოლოდ ჩემთვი არ ვაგროვებდი. ერთი სიტყვით, გადავწყვიტე ჩემი ოჯახის, კარის მეზობლებისა და გარე მეზობლების ენა სამზეოზე გამომეტანა."