ღია წერილი
გიორგი (იური) ბიბილეიშვილს
გაგონილაა, - იძახდა -
ასრე აგდება რჯულისა?!
ვაჟა-ფშაველა
იქ საფრთხე რამე არ დაგემართოს,
ბღაჭიაშვილი იქ იმყოფება.
ილია ჭავჭავაძე
ბატონო გიორგი (იური)! და აჰა, მოხდა ის, რაც ადრე თუ გვიან, ალბათ, მაინც მოხდებოდა და რასაც ჩემი მწერლური გუმანითა და გარდაუვალი პოლემიკის თავის ამრიდებლის ტანჯვიანი მოლოდინით თავიდანვე ვგრძნობდი: მწერალ რევაზ მიშველაძის* შემოქმედებისადმი მიძღვნილი თქვენი სახოტბო წერილების უსასრულო ციკლიდან ამ უკანასკნელმა, „მწერლის გაზეთის“ 2013 წლის აგვისტო-სექტემბერში გამოქვეყნებულმა წერილმა, „მწერალი, რომელიც ცხოვრებას გვასწავლის“, მოთმინების ფიალა ამივსო, რამაც ეს ღია წერილი მოიყოლა.
პირდაპირ განსაცვიფრებელია: უბრალო დამთხვევაა თუ ესეც უფლის ნება იყო - თითქოს ეს თქვენი ყიფური სტატია და განსაკუთრებით კი მისი იმპერატიული სათაური არ კმაროდა, ამავე ნომრებში ზედ დამატებით „ნოველის“ რუბრიკით თვით რევაზ მიშველაძის წყალწყალა ტექსტებიც გამოქვეყნდა, რამაც ჩემს წარმოსახვაში ოდნავ აალებულ სათუო ღია წერილის იდეაზე პირდაპირ ნავთი გადამისხა და უკან დასახევი ყველა გზა-ბილიკი ხელმწიფურად ჩამიხერგა!!! ოღონდ ერთ რამეზე მეთანაღრება გული: დღეს რევაზ მიშველაძის ირგვლივ ცხარე პოლემიკური ვნებათაღელვა ბობოქრობს და ვაითუ ეს ჩემი წერილი ფეხისხმასაყოლილი, სასაცილოდ გულმოცემული ლიტერატურული გოშიის უკადრის წკავწკავად და ამ ვნებათაღელვის ნაწილად მიიჩნიონ! ამიტომ ღმერთის წინაშე სამშობლოს დავიფიცავ: მის შექმნას არავისთან და არაფერთან არანაირი საძრახისი შეხება-კავშირურთიერთობა არ გააჩნია და დღევანდელ ქართულ მწერლობაში რანაირი ამინდი და ვითარებაც უნდა ყოფილიყო, ერთმანეთს წაბმული ბუნებრივი მოვლენების ზეგავლენით ის მაინც დაიწერებოდა, რათა შელახული ჩემი მწერლური კრედო და ღირსება შეძლებისამებრ დამეცვა.
გარდა ამისა, რაკი ჩვენში ჯანსაღი დემოკრატიული საზოგადოება ჯერ ჩამოყალიბების მტკივნეულ პროცესშია, ბევრი ყველაფერს ეჭვის თვალით უყურებს და ამიტომ ვერც წარმოუდგენიათ, ერთმა მწერალმა მეორე მწერლის შემოქმედებაზე ან რომელიმე კრიტიკოსის წერილზე უარყოფითი მოსაზრებები გამოთქვას თუ მათ მისთვის რამე არ დაუშავებიათ!!! წარმოგიდგენიათ?! ამიტომ აქ თავდამამცირებელი განცხადების გაკეთებაც მიწევს: ბ-ნო გიორგი (იური), ცხოვრებაში ჩვენ ერთმანეთისთვის ხომ თვალიც არ მოგვიკრავს, ხოლო რევაზ მიშველაძესთან, როგორც საქართველოს მწერალთა კავშირის თავმჯდომარის პირველ მოადგილესთან და „მწერლის გაზეთის“ სარედაქციო საბჭოს თავმჯდომარესთან მაკავშირებს ყოვლად მკრთალი ურთიერთობა, ერთმანეთისთვის პირადულად იოტისოდენაც არაფერი გვიწყენინებია და საერთოდ, ჩვენი გზებიც არასოდეს გადაკვეთილა! თუმცა, ღმერთო ჩემო, ანდა, სად, როდის, რისთვის და როგორ უნდა გადაკვეთილიყო: სად - რევაზ მიშველაძე, სად - მე... მაგრამ დავუშვათ და ჩვენ შორის ოდესმე მართლაც მწვავე დაპირისპირება ყოფილიყო - ნუთუ ამის შიშითა და ეჭვით ერთმანეთს პირუთვნელად ვეღარაფერი უნდა ვუთხრათ?!
* * *
ბ-ნო გიორგი (იური), რევაზ მიშველაძისადმი მიძღვნილი თქვენი უსასრულო და ერთფეროვანი სახოტბო წერილები მკითხველებისთვის თანდათან იმიტომ კი არ ხდება თავშესაწყენი, ამოჟინებულ ფავორიტს ამდენს რომ აქებთ და აქებთ, არამედ ვერ ასაბუთებთ, რისთვის აქებთ!!!
ეს კი განაბეზრებ მკითხველებში ბუნებრივ უკურეაქციას იწვევს: ნათქვამია, ბევრი „მაამო“ ხარს გააგიჟებსო! მაგრამ, როგორც ჩანს, რ. მიშველაძის ფანატიკოს მაქებრებს რუსული ანდაზა უფრო გხიბლავთ: „მასლომ კაშუ ნე ისპორტიშ!“
სწორედ ამ მანკიერი მეთოდით თქვენისთანა შესანიშნავმა კრიტიკოსებმა და ქართულ მწერლობას ანგარებით ატორღიალებულმა შემთხვევითმა პირებმა იმდენი ქენით, რომ რ. მიშველაძეს დააკარგვინეთ რეალობის გრძნობა და ნამდვილ ლიტერატურულ ნარკომანად აქციეთ: როგორც ხელიდან წასულ ნარკომანს აღარ შეუძლია არსებობა ყოველდღიური ძლიერმოქმედი ნარკოტიკული ულუფის გარეშე, ეტყობა, ისე რ. მიშველაძესაც უკვე ვეღარ წარმოუდგენია თავისი მწერლური ყოფნა-ცხოვრება თუ ერთგულ „მგალობელთა“ წრეგადასული ქება-დიდება რულისმომგვრელ იავნანურად არ ჩაესმის!
რად ღირს თუგინდ „მწერლის გაზეთის“ 2013 წლის სექტემბრის ნომრის სრულ გვერდზე გამოქვეყნებული საქართველოს მწერალთა კავშირის პრესცენტრის ხელმძღვანელის, მანანა გორგიშვილის ინტერვიუ განსვენებულ პოეტ ჯემალ ჩახავასთან, სადაც რევაზ მიშველაძეს ისეთი ფაცხაფუცხით აცხადებენ ცოცხალ კლასიკოსად, თითქოს საქმე სახრინავზე ყოფილიყო მიმდგარი და ლუკმანატრულ საწყალ მწერალს პენსიის დასანიშნად მარტო ეს ცნობაღა ჰკლებოდა!!!
ეგ კიდევ რა არის - რ. მიშველაძის ჯერ კიდევ ბოლომდე დაუსტამბავ (!) ოცდახუთტომეულის წარმოსახვით (!) სვეტზე დროშასავით აფრიალებული „მწერლის გაზეთი“ ათასხუთასწლოვან ქართულ მწერლობას მუშტმოღერებით ტუქსავს, დასცინის, ანამუსებს თუ ემუქრება. მოუსმინეთ და გაუძელით.
„მითხარით, რევაზ მიშველაძის გარდა ვინ გამოსცა 25 ტომი?!“
აბა, აქ ვის ამოეღება კრინტი: ცურტაველს, რუსთაველს, სულხან-საბა ორბელიანს, დავით გურამიშვილს, ნიკოლოზ ბარათაშვილს, ილიას, აკაკის, ვაჟას, ალექსანდრე ყაზბეგს, ვასილ ბარნოვს, დავით კლდიაშვილს, შალვა დადიანს, ნიკო ლორთქიფანიძეს, მიხეილ ჯავახიშვილს, ლეო ქიაჩელს, დემნა შენგელაიას, გალაკტიონს, კონსტანტინე გამსახურდიას, გიორგი ლეონიძეს, ოთარ ჩხეიძეს, ჭაბუა ამირეჯიბს, თამაზ ჭილაძეს, ნოდარ დუმბაძეს, რევაზ ინანიშვილს, ლადო მრელაშვილს, ნოდარ წულეისკირს, რევაზ ჭეიშვილს, გურამ გეგეშიძეს, გურამ დოჩანაშვილს თუ სხვა რომელიმე ქართველ მწერალს?!
აი, რა
ჩუქება
