მსჯავრი რწმენისა
ნიღბოსანია სატანა, ის მუდამ იქ არის, სადაც საჭიროა; ისე შემოდის შენში, რომ გაამოს;
სწორედ მაშინ, როცა შენ ეს გსურს; მაშ, შეიცანი ჭეშმარიტი თავი შენი, და ფრთხილად იყავი ადამიანო!
ფიქრმეტყველება
- მე ვარ ცოდვილი და ცოდვილია ყოველი, ვინც ჩემ საქციელს გაამართლებს! მაგრამ...
- მაგრამ იქნებ გამამართლოთ? არა, იმისათვის არა, რომ ცოდვაში ჩადგათ ფეხი და თქვენც ჩემსავით ლაფში ამოისვაროთ. არა, მე უბრალოდ მინდა გამამართლოთ, რადგან ეს დიდი ნუგეში იქნება ჩემთვის, ობოლი ტუსაღისათვის. ეს ერთი სიტყვა, ხომ ცხოვრების ტოლფასია. ჰოი, შენ დამთრგუნველო წუთისოფლის მდარე დროებავ, ეგ შენი სიბრძნე შევიცანი ამაოებად. საკვირველია, ეს ყოველივე როგორ ერთი სიტყვის გამო?!
- რა სიტყვა?
- რომ "მართალი ვარ"!
- მეტყვით?
- არა?- ასეც ვიცოდი! განა, ვის აინტერესებს ამქვეყნად ერთი უბადრუკი კაცის მტარვალი ცხოვრება. მითუმეტეს მისი სურვილები! ყველა თავის ბედნიერებას ჩასჩეჩებია. მიუხედავად იმისა, თუ რამოდენაა იგი.
- ეჰ, გაგიკვირდებათ ალბათ, ბედნიერების ზომა წონა სად გაგონილაო?
- არა, თქვენ ცდებით! რადგან ყოველივეს თავისი საწონ-საზომი აქვს. ბედნიერების საზომ-საწონი კი თვით უბედურებაა, შავოსნად წყვდიადისეული იდუმალებითა და მომნუსხველობით, უსუსურთა ფესვის ამომგდები. ასეთია ზეცად შექმნილი "უბიწო" ქმნილების ბედი ავად აღსაქმნელი.
- მაგრამ მე? მე რატომ დავრჩი აქ, ამ ცივ საკანში? ასე, მარტოდ. ასე, უპატრონოდ. არავინ მყავს მომსმენი, გამგები, ნუგეშის მომცემი.
- ცხოვრება, ორომტრიალი, მოძრაობა, მწუხარება, უბედურება. ერთურთის თანმდევნი. დაუპატიჟებელი სტუმარნი. მუდამ სტუმრობაზედ მზად მყოფნი.
- მერე და ვის ჭირდება ისინი? არავის ალბათ! იქნებ ამიტომაც მოისწრაფიან მოვიდნენ, გვეჩვენონ და თუ საჭირო იქნება სამუდამო დაღიც დაგვასვან ცხოვრების მსაზღვრელი. თანმდევი, როგორც თეთრი უსახო აჩრდილი, ბნელით მოსილ, სიცოცხლისაგან განძარცვულ ღამეში.
- გეუბნებით ამას და უკვე აღარ მიკვირს, რატომ არა მყავს თანამგრძნობი. განა მეც თავად ისეთივე გამოუსადეგარი და ამაზრზენი არა ვარ, როგორც ეს დაუპატიჟებელი სტუმარი? ალბათ, ეს მერგო საფასურად ამ ცხოვრებისა?! მაგრამ ვერ დავიჩივლებ ვერ ვეტყვი სხვას. ან რატომ უნდა შევაწუხო განზე მდგომი, თუ ყოველივეში დამნაშავე მხოლოდ მე ვარ. ბრალია ჩემი!
- ჩემი ბრალია და არ ვცდები ამაში! ყოველი ხომ თვითონ ქმნის თავის ბედს. ბევრი გამოჩნდება, ვინც იტყვის - რატომ? მე ცხოვრებაში ბევრი მიკეთებია, მაგრამ საფასური არ მიმიღიაო. აი, ის კი წყალში დასახრჩობად, რომ გადაისროლო იქედან ოქროს თევზით ამოვაო. სად არის სამართალი?!
- გაინტერესებთ ალბათ რას ვუპასუხებ? დავეთანხმები ერთში და ვეტყვი მეორეს. საქმის ნახევარს ზეცა შთაბერავს, ნახევარს კი თვითონ ადამიანი აღასრულებს. ამაში ვერავინ ვერ შემეწინააღმდეგება, რადგან ეს ჭეშმარიტებაა! ამ ქვეყნად ყოველს თავისი წილი აქვს მოსატანი და წასაღებიც! ბოლო ხელი ადამიანისაა და ამიტომაც მასზეა ლომის წვლილი საკუთარ ბედისწერაში. ეს გაცილებით მნიშვნელოვანია, ვიდრე სხვა დანარჩენი. მაშ, ჩემ თავსვე გავეცი პასუხი. პასუხი? მე ხომ ეს ვიცოდი?!
- ჰო, ვიცოდი მაგრამ თავს ვერ ვუტყდებოდი. მეშინოდა. რა სასაცილოა და მეღიმება. აი, სიფრთხილე სილაჩრედ სახექცეული. აქაც მომაკითხა. საკვირველია, რატომ? რაც მძაგდა ცხოვრებაში მუდამ ჩემსკენ მთელი ვნებითა და სიჩქარით მოიწევდა. ხოლო რისკენაც ვილტვოდი, მუდამ იმავე სისწრაფით მისხლტებოდა ხელიდან, როგორიც ჩემი სწრაფვა იყო მისადმი. რატომ?
- იქნებ მე ვუშლიდი ხელს საკუთარ წარმატებას?
- იქნებ! მაგრამ ის ხომ თვითნება, ამაყი და პრანჭიაა მომნუსხველი ქალივით. სურს მხოლოდ თავისი სურვილით ჩაგიწვეს მკვლავებში და შენში მიეცეს განცხრომას. ალმოდებულ მკერდზე დაგადნეს ძვლის მწვავ ალერსში თავბრუდახვეული.
- ალბათ... მაგრამ თუ ეს ასეა, რაოდენ დიდია წილი ნებისყოფისა. აი, აქილევსის ქუსლი ვნებათაგან შებყრობილი ადამიანისა. თავდავიწყება, სად არ არს ზღვარი შეჩერებისა. გონების შენარჩუნებისა. მერე და რაოდენ მომხიბვლელია ეს თავდავიწყება. გაინტერესებს თუ რა მოჰყვება ამ შეუდრეკ ქმედებას, რადგან ყოველივე ენით აღუწერელ სიამოვნებას იწვევს განმცდელში. არის ერთი ფიქრი, თავაწყვეტილი გადაეშვა გრძნობათა მორევში, - არ შეჩერდე, უფრო მეტია საჭირო, არსად მოჩანს ზღვარი ხილული, მაკავებელი.
- გონი? გონი არ გეკითხება არაფერს. ის თითქოს დაშინებული გადახიზნულა, სადღაც შორს ქვეყნის დასალიერს. ამ დროს მხოლოდ მგზნებარე გრძნობა ბობორქობს თავაწყვეტილი. ისაა სულისა და ხორცის მპყრობელი. ვარდფურცლების ძოწისებრი სამყარო. ზეცით მოხეთქილი ქაფმორეული, ბანგოვანი ჩანჩქერი, დასაწაფებლად გამზადებული. თუნდაც მშთანთქმელი. გონებამიხდილის მაცოხცლებელი შხეფი. ადამიანი. მზადმყოფი უსასრულოს შესასმელაც. შემდეგ თუნდაც სიკვდილი. ის მაღალია მასზე. ამიტომაც ესწრაფვის ასეთი განცხრომით.
ჩუქება
