ემზარ კვიტაიშვილის ლექსებში სამყაროს ხილული და უხილავი ფერები, ტკივილი და სიხარულია. ამ ყოველივეს კი პოეტის მარადიული მარტოობა ახლავს, როგორც მისი რჩეულობის, სულიერი მსხვერპლშეწირვის გამოხატულება.