თამაზ ბაძაღუა 80-იანელთა თაობის ის წარმომადგენელია, ვინც ვერ ეგუებოდა არსებულ სინამდვილეს და შეძლებისდაგვარად, ჯერ კიდევ მწირი ტექნიკური ხერხებით, მაგრამ მაინც ხმამაღლა და გულწრფელად ახმიანებდა თავის პროტესტს. ამ კუთხით მართლაც ნიშანდობლივია მისი დრამატურგია, რადგანაც ცხადად იკვეთება ახალგაზრდა, იმედისმომცემი თემატური ძიებები, რომელშიც „იფიგენიას“ მსგავსად პირადულიც ბევრია და ქვეყნისთვის საჭირბოროტოზეც გვაფიქრებს.