ლოთი _ დამისხი, ეგ წმინდა სითხე, რომ ჩავისხა და განვიწმინდო ამ დაწყევლილ ცოდვათაგან. დამისხი, რომ ცხოვრებას სხვა თვალით შევხედო, თორემ ჰოი, რომ გულმა ვერ გაუძლოს, ამდენ ტანჯვას, ამდენ წამებას. ამ ჭიქაშია ჩემი სიცოცხლე, ჩემი ბედნიერება.
ასე მოსთქვამდა თავის გაჭირვებას ეული ლოთი, რომელიც დუქნის შესასვლელთან კუთხეში ჩამჯდარიყო და გაუმაძღრად ეტანებოდა ,,ნაჩუქარი" ღვინის ბოთლიდან, წითელ არომატულ სითხეს. მას თავისი ტანჯული ცხოვრების განმავლობაში საკუთარი ფული არასოდეს ჰქონია და მოწყალებაც არავისთვის უთხოვია, რადგან არავინ შეეწუხებინა იმნაირი ვედრებითა და ვაებით, რომელიც მისნაირ უბადრუკ ადამიანებს ჩვევიათ ხოლმე. ამ ბოთლსაც ფსკერი ჰქონდა და როცა ის უკვე კარგად შეზარხოშებულმა ლოთმა ცარიელი შეამჩნია, ფეხზე წამოდგა და დუქნის შესასვლელ კარში შეიხედა, რომელიც ბოლო სტუმარს დარჩენოდა ღიად.
ოთახში ექვსი ცარიელი მაგიდა იდგა. მათმა ხომ დღეს თავისი ვალი მოიხადეს, რამდენი ადამიანი დააპურეს და გაისტუმრეს. რამდენმა გადაწყვიტა თავიანთი პრობლემები, რამდენს წარმოეშვა იგი. ვინ შეუწყო მათ ხელი, თუ არა ამ უსულო საგნებმა! მაგრამ ვინ ამჩნევს მათ? მე ხომ ვამჩნევ. მე რა ადამიანი არა ვარ? თუმცა რამდენჯერ გამიგია გამვლელთაგან: _ დახედე სად სძინავს ამ ცხოველს. დახედე როგორ ყარს! ვის დავუჯერო მათ? თუ... ამ ფიქრებში დატოვა დუქნის კუთხე და მედუქნის ზიზღით აღსავსე მზერა წვიმისაგან ატალახებულ გზაზე მიმავალმა ლოთმა.
ღამე მთვარიანი იყო, ამიტომაც ირგვლივ აღმართული ხეები შავ აჩრდილებად მოჩანდნენ ლურჯი ცის ფონზე. გზად მიმავალ ლოთს კეფაზე წამოეწია მისი ერთადერთი ზურგგარღვეული და მკლავგამოხეული შავი ქურთუკის საყელო და ასე ეულად მიაბიჯებდა დაცარიელებულ, მიყუჩებულ გზაზე. ის ყოველ ნაბიჯზე თავის ,,სურნელოვან ” შარვლის ბოლოებს ლაფში დაუზოგავად სვრიდა. შორიდან მხოლოდ ძაღლის ხმა ისმოდა, რომელიც სიცივისაგან გაავებული, გამეტებით ყეფდა, მაგრამ ეს ხმა მიუხედავად იმისა, რომ ძაღლისა იყო ლოთს სიამოვნებდა. ალბათ, იმიტომაც სიამოვნებდა, რომ ძაღლისა იყო და არა ადამიანისა. ხმა, რომელიც მას არაფერს არ თხოვდა. ხმა, რომელიც მხოლოდ ხმა იყო და სხვა არაფერი.
ცა მოულოდნელად გადაშავდა. ეს სწორედ მაშინ მოხდა, როცა ლოთი თავის ნავსაყუდელს მიადგა. ამ დროს ქარი ამოვარდა და წვიმაც დაიწყო. ის უმალვე შეძვრა რამოდენიმე ჩამომპალი, დალურსმნული ფიცრისაგან შეკრულ ფიცრულში, რომელიც უზარმაზარი მუხის ქვეშ, აღემართა. სწორედ აქ იყო მისი განსასვენებელი ადგილი. ადგილი სადაც, სულიერ შვებას პოულობდა. მხოლოდ აქ გახლდათ ის თავისი თავის ბატონ-პატრონი. დაწვებოდა გულაღმა და მეოცნებე თვალით გასცქეროდა გახვრეტილი ჭერიდან უკიდო, მოციმციმე ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას. ლოთს თავის სანუკვარ სავანეში ყოფნა სიამოვნებდა. _ შენი უნდა გეკუთვნოდეს შენ! თორემ რაა შენი ფასი! იტყოდა ხოლმე თავისთვის დაჯერებით. ალბათ, იმიტომ, რომ ის მისი საკუთრება იყო. სწორედ საკუთარი ნავსაყუდლის ხილვის შემდეგ იღვიძებდა მასში მიძინებული მესაკუთრული გრძნობა, მფლობელობისა. შეხედავდა თავშესაფარს და უმალ გაიელვებდა აღელვებულ გონებაში უცხო აზრი: რა მდიდარი ვარ? ამ უმისამართოდ მოფრენილ აზრს, ლოთი უმისამართოდვე გაუყენებდა გზას. თუმცა ის მართლაც, რომ მდიდარი იყო. მას თითქოს, რაც მატერიალური დაჰკლებოდა ამ ქვეყნად, იმდენად სულიერი სიამაყე შეჰმატებოდა. მაგრამ მისთვის, რომ გეკითხათ ის ყველაზე ცოდვილი ადამიანი იყო ამ ქვეყნად შობილ ცოდვილთა შორის. და ეს, რომ ასე არ იყო ამაში თავს ვერ უტყდებოდა, რადგან არ შეეძლო. მდიდარი იყო ის სულიერი დიდბუნოვნებით და ამიტომაც დააბიჯებდა ამ ქვეყანას ისე ამაყად, რომ მისი ქცევა ხალხში ირონიასა და ზიზღს იწვევდა. ეს იმიტომ, რომ მათი მრწამსით ადამიანის სიამაყეს საფუძველი უნდა ჰქონდეს. საფუძველი კი იმდენად დიდია, რამდენადაც მეტს ,,ფლობ ” . ხოლო ის კი, ვინც არაფრის მესაკუთრეა და ქედმაღლურად დააბიჯებს ქვეყნად ამპარტავანია მხოლოდ. ასეთებს კი, როგორც თვითონ თვლიდნენ საზოგადოება ვერ აიტანდა. სწორედ ამპარტავანში ეშლებოდა `ბრბოს~ ეს მარტოხელა, ეული კაცი, რადგან ვერ ხედავდნენ მისი სიამაყის საფუძველს. მას ხომ ის დაინახავს, ვისაც ახელილი აქვს თვალნი სულისანი. იცოდა ეს ლოთმა, მაგრამ ამაზე არ ბრაზდებოდა. თუმცა ბრაზი რა სიტყვაა. ბევრისაგან ახსოვდა წყენა, მაგრამ პასუხი მათთვის არასოდეს გაუცია. მისთვის, რომ გეკითხათ გეტყოდათ: მიეცი კაცს დრო შეცდომის გააზრებისთვის და ის აუცილებლად გაიგებს, შემდეგ კი ინანებსო. ასე იტყოდა ის, მაგრამ ეს პრინციპი თუ რამდენად ამართლებდა ამ ქვეყნად, სადაც ძალადობა იყო გაჭირვებული კაცის ბედის მმართველი მას რატომღაც არ აინტერესებდა. მავანს უკვირდა ამგვარ სხეულში მსგავს აზრს რა უნდაო, როცა მის გონიერ სიტყვას გაიგონებდა ხომლე. მავანი კი იტყოდა: ვაი, ამ
ჩუქება
