კვირის წირვები
მოვკვდები ღამით, გათენებისას, როდესაც გარეთ იქნება ზამთრის გაცივებული მთვარე და ყინვა. სიკვდილის წინ მომაგონდება თბილისის ღამეები და ჩემი უნაზესი და: ეს ორი შეერთებული კოცონი, რომელიც მწვავდა მე ყოველთვის... ასე გათავდება სინათლე, გაქრებიან მოგონების წამები. გადავეცემი სიკვდილის მდუმარე ხელებს. ჩემი წამებული სხეული შეუერთდება მსოფლიო ელემენტებს, და მე ვიგრძნობ უმაღლეს მოსვენებას. ჩემი კუბო იქნება სადა და პროცესია უცრემლო. მე დამასაფლავებენ შუადღისას ორ საათზე თბილისის ახლო. ჩემი დაკრძალვის დღეს აიშლებიან ფერადი ღრუბლები და ამოვარდება შორეული გრიგალი. ბალდახინი, რომელიც წაიღებს ჩემს ცხედარს, იქნება თეთრი და მოძველებული. პანაშვიდს გადამიხდის ვინმე უბრალო მღვდელი, რომელსაც არ ექნება წაკითხული ჩემი სისხლიანი წიგნი „Memento mori“. არ შევეცოდები მღვდელს, რომელსაც არ ეცოდინება ჩემი დაფერფლილი სულის ისტორია. მხოლოდ ცხედართან მდგომ პოეტებს მოაგონდებათ ჩემს დანისლულ ლექსებიდან სტრიქონები. მოვა უიმედობა. პანაშვიდი გათავდება ქარში. ჩემს ცხედარს ნელა ჩაუშვებენ სამარეში. და პირველ მიწას სახეზე მომაყრის ვინმე უხეში მესაფლავე. კუბოს ფიცარზე შეწყდება უკანასკნელი გუგუნი მიწის და ქვების. პროცესია დაიშლება. მე და სიჩუმე დავრჩებით მარტო. გზაში ისაუბრებენ ჩემზე. დაღამდება... მე შემეშინდება მარტო სასაფლაოზე, ღამით. დავტოვებ კუბოს და ტანშიშველი გამოვიქცევი სამარიდან... და გიჟივით ვიკივლებ, რომ მომეშველონ, რომ დამიფარონ. არავინ იქნება ჩემი მხსნელი, ისევ დავეცემი, – თავს ვიგრძნობ სამარეში და კვლავ მივეცემი ძილს დაუსრულებელს. ნათელივით თავზე დამადგება ჩემი განუყრელი და – სიჩუმე. თეთრად დასუდრული იქნება მთელი ქვეყანა. ის სოფელი, სადაც მე დავიბადე, დაემსგავსება უდაბნოს. გაივლის ზამთარი წვიმით და ქარებით. დადგებიან გაზაფხულის დღეები. შეიფოთლება სასაფლაო. კვირა დილით, როდესაც ყველა მლოცველისათვის გაიღება ეკლესიის კარი, ჩემ საფლავთან დაფიქრებული მოვა ვინმე ქალი, მოიგონებს ჩემს დამწვარ სახეს, მოიგონებს ჩემს წამებას და შევეცოდები. ასე გაივლიან საუკუნეები. ჩემ საფლავს დაადგება მზე შორეულ რიცხვის. ჩემ მიერ უხილავი საღამოს ბინდი დაფარავს მივიწყებულ ლოდებს და ჩემი საფლავი შეიმოსება სიბნელით. წამოვა წვიმა, ქარიშხალი და მოწყენილ საფლავზე დამაყრის ყვითელ ფოთლებს. ასე, დროთა შავი წვეთებით დახავსდება ჩემი სამარე, ზედ წამოიზრდება ბალახი. ზაფხულში, საღამო დროს, ჩემ საფლავს ჩაუვლიან თეთრად გამოწყობილი ქალები, შორს სარკესთან უცნობი თითები დაუკრავს როიალს. დილაადრიან უიმედოდ იკივლებენ ორთქმავლები. მოვა კვირადღე და ჩემს ახლო დარეკავენ ზარებს, აანთებენ სანთლებს. დაიღლებიან ხელაპყრობილი მლოცველები. წირვა გათავდება. საყდარს დაკეტავენ, ხატები დამწყვდეულ ტუსაღებივით დარჩებიან შიგ, და სასაფლაოს ჩხავილით გადაუფრენს ყვავი. გაქრება თვალები, რომელზედაც ესვენა თბილისის ღამეები მძიმე ლოდებივით. და ჩემი სამარის სამუდამო დარაჯი იქნება ჩემი უნაზესი და – სიჩუმე...
დგას შუა საყდარში, სურამიდან ლტოლვილი, და ჩაესმის ეს სტრიქონები, ათი წლის წინათ იდუმალმა ხმამ რომ უკარნახა, ჩაესმის და ახსენებს მისტერიულ დაცემასა და აღდგომას, ჩამქრალი თვალებით დაჟინებით უმზერს ერთ წერტილს და გრძნობს დასასრულის მოახლოებას. გამოხსნილია ბედისწერის ყველა ნასკვი და მხოლოდ ერთიღა შერჩენია ხელთ, მტკიცედ რომ შეუკრავს უხილავ ხელებს და უხილავი ხელებითვე მიუწერია სიკვდილის მაუწყებელი რიცხვი: „1934“. დგას ახლა ღმერთის უმაღლეს სინათლეში დანთქმული, ატრიალებს ხელში ამ უკანასკნელ ნასკვს და საკუთარი ხელებით ცდილობს მის გამოხსნას. მთელი თავისი წუთისოფელი ბედისწერას ებრძოდა, მის დაფარულ და გამოუთქმელ ძალას, და რაც უფრო მეტად ებრძოდა, მით მეტად ისადგურებდა მის ელვარე თვალებში ბედისწერის შორეული აჩრდილები. და ცხოვრობდა არა მომავლის იმედით, შეუცნობელ უფსკრულად რომ ესახებოდა, არამედ ბედისწერის იმედით, ღვთისანაბარა, ფარულ სიხარულსა და მწუხარებას რომ ანიჭებდა. მხოლოდ ამ სიხარულითა და მწუხარებით თუ გრძნობდა, რომ ცოცხლობდა, რომ არსებობდა. ისე მიელტვოდა ბედისწერას, როგორც სული – უსაზღვროებას, სული მარადი, ბიწიერებისაგან განწმენდილი და განსპეტაკებული. ისე მორჩილებდა ბედისწერის იდუმალ ხმას, ვით წუთისოფლის ამაოებას, ვით გარდუვალ ხვედრს, იმ ხვედრს, ზეციური სინათლე და სულის სიწმინდე რომ უნათებდა. ბედისწერა ხომ გარდუვალობაა და ისიც მორწმუნე აღმსარებელივით მორჩილებდა ამ გარდუვალობას: „ქვეყნის გლოვა და წყევლა ჩემს იღბალს უკვე მიწვდა. თითქო კუბოში ვწევარ, თითქო მაყრიან მიწას...“ დგას ჩამქრალი და ელოდება ანთებას, ჩამავალი მზის ანარეკლი, ეკლესიაში სხივებად დაღვრილი, კვლავ რომ აუნთებს სულში სინათლეს, კვლავ რომ აუსხივოსნებს ჩაფერფლილ თვალებს. დგას უძრავად და დაჟინებით უმზერს ერთ წერტილს, თითქო იქ ეძიებდეს არსებობის ძირსა და ფუძეს, უმზერს და იხსენებს რაღაც დაკარგულს, რაღაც უხსოვარსა და დავიწყებულს. ჩამავალი მზის ანარეკლი კი უცხოფრად აცისკროვნებს მაცხოვრის მწუხარე სახეს და კვლავ ჩაესმის საიდანღაც ორღანის ზემიწიერი ხმები, თოვლის ფანტელებივით რომ ცვივა ახლა მის არსებაში, და დანისლულ ქვეყნებში გადახვეწილი მისი მახსოვრობა
ჩუქება
