„მარიამ წიკლაურის პოეზია – თავისი ლირიკული და ეპიკური განშტოებანით – სახიერი ნიმუშია, თუ რას ნიშნავს ტრადიციული და მოდერნისტული ძიებების ჰარმონიული შერწყმა, ეროვნულ ფესვზე ამოზრდილი მხატვრული ხილვები, ბუნებრივი, ძალდაუტანებელი, შთამბეჭდავი, ადამიანური სულის უღრმესი შრეების სუნთქვა რომ მოაქვს და იმ სიწრფელით გადაგვიშლის თვალწინ დაფარულ მოძრაობებს, ნამ­დვილი პოეზიის თვისება რაც არის და ასერიგად აკლია ჩვენს სამწერლო მდინარებას, ცალკეულ გამონათებათა გარდა ხელოვნურობისა და მიმბაძველობის მორევში რომ ინთქმევა ანდა გარეგნულად კარგად მოპირკეთებულ სიცარიელეში, უკეთეს შემთხვევაში კი იმ ცალმხრივობით აღბეჭდილა, რასაც ასე გაურბიან ჭეშმარიტი პოეტები და მათ შორის მარიამ წიკლაურიც, სამყაროს მრავალფერადობის წარმოსახვის მოსურნე; და კიდეც წარმატებით მიმღწევი ახალ და ახალ პოეტურ კრებულებში“.