დღე 23
შენი თვალების მადლმა, თორემ, დაგივიწყებდი,
ე, მაგ ბაგეთაც მივმალავდი ფიქრთაგან უმალ.
რომ არ მიყვარდი, ხატზე მყისვე დავიფიცებდი,
ერთი წამითაც არ მივცემდი მე ჩემს თავს გუმანს.
ო, რა მწველია უნუგეშო აჩრდილთა მზერა,
ო, რა ურჩია მოლანდება - ეს ტკბილი შხამი.
ბედნიერება სახეცვლილა და აღარ მჯერა,
რომ დაბრუნდები, მანუგეშებ, თუნდ ერთი წამით.
ეს ფიქრი ჩემი ხომ წყლულია, უკვდავი სენი.
მას ვერ განკურნავს თვით მისნობა გრძნეულთა მაგთა.
გამოგიტყდები: მე მჭირდება ღიმილი შენი,
მაცოცხლებელი მხურვალება მაგ სათნო თვალთა.
მსურს, დაგივიწყო, მაგრამ შევძლებ განა მე ამას!
როცა ყოველში მე დავეძებ ქალს შენებრ ლამაზს.
2003წ.
დღე 25
მაგ შენს სასურველ სულს ვანაცვლებ ჩემს ერთგულებას,
დავეწაფები რა მაგ გულში მჩქეფარე წყაროს.
ამ ღამის ჩრდილში მოსვენება არ მეგულება,
და თვით ეს სულიც უშენობით ვეღარა ხარობს.
ნეტავ, ეს რაა, რა სითბოა, ან რა სიცივე?
და თუ სითბოა, ეს სიცივე რად უღებს ბოლოს?
გული სულთან ბჭობს, ალბათ, კითხვა მას აქვს იგივე,
და მე ვარ მარტო, ამ ეჭვებში ეული, მხოლოდ.
ვნებით ივსება ეს კალამი და დაშრეტს სხეულს,
თან არ სურს, იყოს სიტყვა მისი - ცრემლი მგლოველი.
ვატყობ, ეს გრძნობა მაკარგვინებს ცხოვრებას ჩვეულს,
და რომ ფიქრებით შესუდრულა წამი ყოველი.
...და თუ ყოფის არსს წარმოადგენს ამ სოფლად ყოფნა,
ვფიქრობ: ეს ყოფნა უშენობით არის არყოფნა.
2003წ.
დღე 27
მე შენმა ტრფობამ დამიბრუნა ცხოვრების აზრი,
და თვით სიცოცხლემ შეიძინა შენითვე განცდა.
შიში არა მაქვს, თუნდ ვიგემო მზაკვართან მარცხი,
ოღონდ შენს სახეს მოვაშორო ეგ სევდის ფარდა.
ჩემი არა ხარ, მაგრამ სულით შენა ხარ ჩემი,
რადგან სურვილით, თუნდ მალულად, მოილტვი ისევ.
განა მჭირდები საკუთრებად, როს წამი შენი,
სასოწარკვეთას მაცოცხლებელ იმედად მივსებს.
გთხოვ, მომიტევო, თუ ქცევით ვარ ძალიან ჩქარი,
მზადა ვარ, ზღვაც კი გადმოვლახო მხოლოდ ერთ თქმაზე.
და თუნდ განმგმირონ, მე მიყვარდა ლამაზი ქალი,
ბედმა მტარვალმა, რომ მარგუნა ცხოვრების გზაზე.
დღეს შენზე ფიქრი მაცოცხლებელ იმედს თან ერთვის,
სახელი ჩემი ტრფობა არის და ვცოცხლობ შენთვის.
2004წ.
დღე 29
გამიჩნდა შიში, რომ არ მქონდეს შენზე უფლება,
მიტომაც მსურს, რომ დავიბრუნო თავისუფლება.
მსურს, რომ დაუშვა თვალსაჩინო ერთი შეცდომა,
მსურს, დაგივიწყო, დავივიწყო შენ მიმართ ნდომა!
მსურს ვიყო მალი, გადავაგდო წმინდა უღელი
და მივცე წარსულს სიტყვა იგი, თუნდაც უთქმელი.
მე მხოლოდ ასე შემწევს ძალა, გითხრა უარი,
მსურს, აღარ ვიყო სევდით სავსე, შენზე მწუხარი.
მსურს, შეცდომილი დაგაკნინო, ვით ნაკლოვანი,
და გითხრა სიტყვა დაფარული, მრავალწლოვანი:,
რომ ამა სოფლად აუხსნელი ბევრი რამ რჩება,
რომ ყოველ საწყისს სასრული აქვს და ისიც დგება.
გაგიკვირდება, უმალ მკითხავ, ალბათ, ვის ველი?
შიში მაქვს: არ მსურს, მიმატოვო, იყო პირველი!
2004წ.
ჩუქება
