სიზმარი წუხელ ცოცხალი ჯექსონ პოლოკი დამესიზმრა. ლონგ-აილენდში ვიყავი მის სტუდიაში და ნახატებს ვათვალიერებდი. თვითონ იატაკზე იჯდა, კედელთან, ჩემგან ზურგით. დათხუპნულ ფერად თითებში სიგარეტი ეჭირა და ეწეოდა. რაღაცნაირად იჯდა, მოშვებული, მომჩვარული, საღებავების სუნის, ალკოჰოლისა თუ დაღლილობისგან გაბრუებული, თითქოს სხეულზე ძვალი არ ჰქონდა. სიზმარში არ მახსოვდა, რომ მკვდარი იყო, მაგრამ მივხვდი. იმით მივხვდი, რომ მის სახეს ვერ ვხედავდი. მე სიზმარში მკვდრები სახით არასოდეს მენახვებიან.
– მოგწონს ჩემი ნახატები? – მკითხა.
– მომწონს.
– შენ ხატავ?
– არა.
– რატომ, არაფერი გაქვს სათქმელი?
– ბევრი, – ხმა ამითრთოლდა.
– რამდენი წლის ხარ?
– 43-ის.
– 44-ის მე უკვე მოვკვდი, – ნიშნისმოგებით მითხრა და გაქრა.