წინასიტყვაობა
„Epistola non erubescit” - რომაელი პოეტის და ორატორის ციცერონის ცნობილი გამონათქვამი: „წერილი არ წითლდება” (ანუ წერილში შეიძლება გადმოსცე ის, რისი თქმაც გეუხერხულება), სავსებით შეესაბამება დღევანდელი საქართველოს პოლიტიკური რეალობის არსს და მას შეიძლება ჰქონდეს ორმაგი ინტერპრეტაცია. წერილი არ წითლდება, თუკი მას სისხლში გასვრილი ჯალათების ხროვა შეადგენს და უსინდისოდ, ე.წ. „კოაბიტაციის” ფორმატში, კიდევ ერთხელ ეყოფა თავხედობა, წარსდგეს საზოგადოების წინაშე ახალი „პოლიტიკური მანგუსტის” იერ-სახით. მეორეს მხრივ, კი წერილი არ წითლდება, თუკი ის უკვე გაჟღენთილია კონკრეტული წამებული ადამიანების სისხლით და სისხლი არ რჩება წითელი, რადგან მისით უკვე გაჟღენთილია თვით ქაღალდი (აღნიშნული შეგრძნება ჩემთვის კარგად არის ნაცნობი - 2010 წლის 24 აგვისტოს ღამის საათებში გლდანის# მე-8 კონცენტრაციულ ბანაკში შავ ფორმაში ჩაცმულმა სადისტებმა, საშინელი ფიზიკური ზემოქმედების შედეგად, მთელ სხეულზე შერჩენილ ტანისამოსზე გაჟღენთილი სისხლის გემო სრულიად მაგრძნობინეს).
შუასაუკუნეების ცნობილი იტალიელი ავანტიურისტის ჯა-კომო კაზანოვას სიტყვების ფონზე: „თუ გინდა, ცრემლები გამოიწვიო, თავად უნდა იტირო, მაგრამ თუ გსურს, ვინმე გააცინო, არ შეიძლება თავად იცინოდე”, 2009 წლის 5 მაისიდან 2013 წლის 13 იანვრამდე, ყოველნაირად ვცდილობდი, არ გამეცინა, უფრო ზუსტად კი არაფერს გავეცინებინე ან განვეცვიფრებინე. სუსტად დადგმული დეკორაცია ცუდად იფუთებოდა იმ პერიოდში (მხედველობაშია 2003-2013 წლები), ჩვენს ქვეყანაში გამეფებული ქართული ტიპის „პოლ-პოტურ-ფაშისტურ-კლერიკალურ-ავტოკ-რატიული” მმართველობის ფონზე, ამერიკული ბონდიანისა და საბჭოთა შტირლიცური პასაჟებით. დიახ, სწორედ ამგვარად შემიძლია, მე, როგორც პოლიტიკურ მეცნიერებათა დოქტორმა და სოციალურ მეცნიერებათა დოქტორის სამეცნიერო წოდების მაძიებელმა ევროკავშირის დ დათაშვილი და ძმანი მათნი. მათ მიერ შეთითხნილი სამარცხვინო საქმე, რომელიც სისხლის სამართლის დანაშულის გზით გაამყარა ქ. თბილისის საქალაქო სასამართლოს ავადსახსენებელმა მოსამართლემ, ვინმე ზვიად ესებუამ (მან, სხვათა შორის, აქტიური მონაწილეობა მიიღო ცოტნე გამსახურდიასა და შალვა გოგინაშვილის პოლიტიკურ დევნაში და არა მხოლოდ ამ პიროვნებების@ „საქმიანობა”) და აღვნიშნო, რომ მოცემული ე.წ „21-ე საუკუნის ქართველი დრეიფუსის საქმე” ჭეშმარიტად შევა საერთაშორისო ჯაშუშომანიის ისტორიაში „ოქროს ასოებით”. მიხეილ სააკაშვილის ავტორიტარულ-ავტოკრატიულმა რეჟიმმა საბჭოთა კავშირის სტალინისტური ე.წ. „ტროიკების” მსგავსი პროცედურით, პირდაპირ მომისაჯა 20 წლით თავისუფლების აღკვეთა და სასჯელაღსრულების სისტემის ფარგლებში, ცოცხლად დარჩენის არავითარი შანსი არ დამიტოვა. ამის თაობაზე, ჯერ კიდევ 2009 წლის 6 ივლისს, განმიცხადა საქართველოს მაშინდელი შსს-ს კონტრდაზვერვის დეპარტამენტის დირექტორის მოადგილემ და ცნობილმა ჯალათმა, ვინმე ოთარ ორჯონიკიძემ (სავარაუდოდ, ქართველი ხალხის სისხლში გასვრილი ბოლშევიკი-ჯალათის სერგო ორჯონიკიძის ნაშიერმა). მან აღნიშნული პოლიტიკური ვერდიქტი, სწორედ მიხეილ სააკაშვილის და ივანე მერაბიშვილის სახელით, გამომიტანა გლდანის ე.წ. „სასჯელაღსრულების დეპარტამენტის#” (სინამდვილეში 21-ე საუკუნის საქართველოს „დაჰაუს” საკონცენტრაციო დახურულ ბანაკში) დირექტორის, ვინმე თამაზ მელაძის კაბინეტში, არასამუშაო დროს, საღამოს რვა საათზე. შემდგომში კი ჩემს წინააღმდეგ გამოტანილი მოცემული პოლიტიკური ვერდიქტი, ყოველივე კანონიერების დარღვევით, უბრალოდ ნოტარიული წესით გააფორმეს მოსამართლე-ჯალათებმა ზვიად ესებუამ და ომარ ჯორბენაძემ (ამ უკანასკნელის ძმა ზურაბ ჯორბენაძე სააკაშვილის რეჟიმს აყვანილი ჰყავდა „პოლიტიკურ მძევლად” ანუ უკანონოდ იყო დაპატიმრებული).
მადლობა ღმერთს, რომ ეს არ მოხდა 1937 წლის 6 ივლისს „დიად და უკიდეგანო” საბჭოთა კავშირში, სახელდობრ, თბილისის ორთაჭალის შინსახკომის უშიშროების სამმართველოს (спецуправление госбезопасности НКВД Грузинской ССР), იგივე ე.წ. „გუბერნსკის” სატუსაღოს ჯურღმულებში; ან კიდევ აღნიშნული არ მოხდა 1938 წლის 6 ივლისს, „მესამე რაიხის” პრინც ალბრეხტის ბერლინის სასახლეში, პრინც-ალბრეხტშტრასსე# 8-ში მდებარე საიმპერიო უშიშროების მთავარი სამმართველოს მეოთხე სამმართველოს - გესტაპოს - ციხის საკანში ანდა უფრო მეტად „რომანტიულ” პერიოდსა და ადგილას - 1978 წლის 6 ივლისს, მაშინდელი კამბოჯას „სახალხო-დემოკრატიული რესპუბლიკის” ქალაქ პნომპენში მდებარე „ანგარკას” (პოლ-პოტის რეჟიმის საიდუმლო პოლიცია) შტაბ-ბინის ჯურღმულებში, თორემ ჩემი სიცოცხლის დაზღვევას ზუსტად 1 ამერიკულ ცენტადაც არ შეაფასებდა ისეთი დონის საერთაშორისო სადაზღვევო კომპანია, როგორიცაა „New York Life Iნსურანცე ჩომპანყ” (აშშ).
როგორც ვხედავთ, მე ბედნიერი უნდა ვიყო ჩემი ბედისწერის, რომ მომიწია მოღვაწეობა და ცხოვრება 21-ე საუკუნის „გავარდისფერებულ” და „დემოკრატიის შუქურად” წოდებულ საქართველოში, სადაც მძვინვარებს მსოფლიოში ყველაზე მაგარი ეპატაჟური და ყველაზე მარიაჟი „სუპერ-დემოკრატიული” (უფრო ზუსტად რომ ვთქვათ, სუპერ-ავტორიტარული) რეჟიმი მიხეილ ნიკოლოზის ძე სააკაშვილის ბელადობით, რომელიც, სხვათაშორის, ყოფილი საბჭოთა სუკ-ის სასაზღვრო ჯარების ეფრეიტორია, ისევე, როგორც მისი „სულიერი” კოლეგა კუბელი დიქტატორი ფულხენსიო ბატისტა იყო, ანდა კიდევ ზაირის პრეზიდენტი, ცნობილი აფრიკელი დიქტატორი მობუტუ სესე სეკო ჟოზე დეზირე, რომლებიც თავის დროზე იყვნენ, რა თქმა უნდა, არა სუკ-ის, არამედ თავიანთი ეროვნული არმიების სერჟანტები.
ამავე კუთხით აუცილებლად უნდა განვიხილოთ მიხეილ სააკაშვილის თემიდის მიერ