28-ე, ანუ მე ჯონის ვღალატობ – მოგივიდა? – მკითხა ჯონიმ მოჩვენებითი სიმშვიდით და პურის მოზრდილ ნაჭერს კარაქის თხელი ფენა გადაუსვა. რაც თავი მის ცოლად მახსოვს, მე ამ კითხვას მისვამს, პურს – კარაქს. მერე კარაქიან პურს თაფლსაც ამატებს და ყველის ორ ნაჭერთან ერთად მადიანად მიირთმევს.
– არა, – ვუპასუხე და ბოლო წვეთამდე ამოხაპული ყავის ფერადი ფინჯნიდან „მოვსვი“. საერთოდ, არ მიყვარს ვინმეს მოტყუება, მაგრამ ზოგჯერ მიწევს. დღეს მნიშვნელოვანი შეხვედრა აქვს, არ მინდა დილიდან განწყობა გავუფუჭო.
სიმართლე რომ ვთქვა, ყელში მაქვს ამოსული ეს ფერადი ფინჯნები, უფერული ცხოვრება, ერთფეროვანი საუზმეები, ნაცრისფერი დღეები, ჩე მი თვიურები, ყოველთვიური კითხვები და ა.შ. მაგრამ არ ვიმჩნევ.
– იქნებ არც მოგივიდეს, – მითხრა და პურიდან გადმოწვეთილ თაფლს ენის წვერი მიუშვირა. თაფლისა თუ თაფლივით ტკბილი ტყუილის დაგემოვნებამ თვალები გაუნათა.
არ მომწონს ჯონი საუზმობისას. ხელში კარაქიანი პური, ფეხზე დათბილული ჩუსტები... მაღიზიანებს მისი „საშინაო სათვალე“, როგორც თვითონ უწოდებს. დიდი მინები, შავი, უბრალო ჩარჩო... ვუყურებ და ჩემი ოროსანი კლასელი იგორა მახსენდება. არადა, არათუ სკოლა, ინსტიტუტიც ხუთებზე დაამთავრა ჯონიმ. კურსელებმა „ტვინიკოსი ბუ“ შეარქვეს (კლასელებმა თავის დროზე მხოლოდ „სათვალიანი ბოჩოლა“ გაიმეტეს). დიპლომი აიღო თუ არა, კერძო ფირმაში დაიწყო მუშაობა, „ოქროს ვერძში“. მისი კურდღლისტუჩიანი უფროსი მალე დარწმუნდა, რომ ჯონი ვირივით მშრომელი და ძაღლივით ერთგულია...
დაწინაურებულმა ჯონიმ მალე ლომისგერბიან ბანკში სოლიდური ანგარიშის გახსნაც მოახერხა და შველივით ქალის „მოხსნაც“, ანუ გაბედნიერება, როგორც ამბობენ. თუმცა, ხალხს რომ უსმინო, ჯონიმ კი არა, თვითონ მოვახერხე თავის გაბედნიერება ჯონის გამოჭერით.
– მთელი დღე წინაა, ჯოკო, ჯერ იმედის კოშკის აგება არ ღირს, – თავს ძალა დავატანე, გავუღიმე. ლუკმით ლოყაგამობერილ, თაფლის ქილას მიჩერებულ ჯონის სათვალის ლინზებს მიღმა თაფლისფერი თვალები უბრწყინავდა. მე ცისფერლინზამორგებული მზერა ცისკენ მივმართე, თვალი მოვარიდე.
ეს „ჯოკო“ ძალიან სულელურად ჟღერს. ზუსტად ისე, როგორც თვითონ ჯონი გამოიყურება საუზმობისას, მაგრამ ვიცი, რომ სიამოვნებს და მეც დაუზარლად ვიმეორებ: „დღეს დაგაგვიანდება, ჯოკო?“ „ჩახოხბილი გაგიცხელო, ჯოკო?“ „დედაშენს გულის ფრიალმა გაუარა, ჯოკო?“...
ჯონისთვის ჯოკოს დაძახების პატივი მხოლოდ მე მაქვს. სამსახურში – ბატონო ჯონ! – ასე მიმართავენ ქვეშევრდომები და ალბათ, ჩემსავით თვლიან, რომ ეს „ბატონო ჯონ“ სულელურად ჟღერს, მაგრამ იციან, სიამოვნებს და...
მშობლიურ სოფელში ჩასული ჯონი ყველასთვის, ჯოა. თუმცა, იქ ყველას, ჯოს ეძახიან, ჯონისაც, მიშასაც და გრიშასაც...
– რა საინტერესოა!.. ხედავ? – მობილურის ეკრანი ცხვირთან მომიტანა ჯონიმ.
– გააჩნია, რაზე მეკითხები... – ცხიმიანი თითის ანაბეჭდი ეკრანზე – მხოლოდ ამის გარჩევა შევძელი, შორსმხედველი ვარ.
– ნახე, რიცხვიც თერთმეტია, თვეც და წელიც. ენერგეტიკულ შკალაში ერთიანს პირველი ადგილი უჭირავს და მზეს ეკუთვნის. ენერგეტიკულად ყველაზე მძლავრია. ასეთი თარიღი მხოლოდ ასი წლის შემდეგ განმეორდება. ხვდები, ეს რას ნიშნავს? დღეს დიდი დღეა, დიდი!
ჯონი ციფრებს აღმერთებს. მისთვის ყველაფერი საინტერესო ციფრებთან ასოცირდება. ის საციფრეთის მკვიდრია, მე – სასიტყვეთის. მოკლედ, ტექნიკურ-ჰუმანიტარული წყვილი ვართ.
„მთავარი ციფრებია. პითაგორა თვლიდა, რომ სამყაროს ენა მათემატიკაა. მართლაც, თუ დაუკვირდები, ციფრებში გასაოცარ კანონზომიერებებს დაინახავ. ყოველი ციფრი მნიშვნელოვანი ინფორმაციის მატარებელია. მთავარია მათი გაშიფვრა, წაკითხვა შეძლო,“ – თავისი ფილოსოფია აქვს. ხომ ვთქვი, ციფრებს აღმერთებს. სხვების ქმრებისგან განსხვავებით, ზუსტად იცის ჩემი სიმაღლე (თვითონ გამზომა), ბეჭდის ზომა (ბიცოლამისთან, ოქროს ბირჟის თანამშრომელთან, მიმიყვანა „დიაგნოზის დასასმელად“), ასევე ლიფისა და ფეხსაცმლის ზომები (ესენი თვითონ ვიცოდი და მენდო სიტყვაზე). რაც მთავარია, ჯონისვე ეკუთვნის ჩემს ორთვიურ ციკლს შორის დღეთა ზუსტი რაოდენობის განსაზღვრის საავტორო უფლებაც. ჰოდა, ასე, ამ ოცდარვადღიანი ციკლის 28-ე დღეს ყოველთვ(ე)ის გულის ფანცქალით ელოდება და იმედს არ კარგავს, რომ ერთხელაც იქნება, არ მომივა. ოდესმე ხომ უნდა დავორსულდე, არა?!
– წავედი, – ამბობს და ბოლო ლუკმას ღეჭავს, თან საათზე იყურება. ბევრჯერ ნანახი ფილმივით, წინასწარ ვიცი მომდევნო კადრები: ახლა თავს გააქნევს და „ნწ, ნწ, ვაგვიანებ!“ – აღმოხდება. მერე მაკოცებს და მეტყვის: „მსიამოვნებს, ჩემი კოცნისგან სუნთქვა რომ გეკვრის.“ მე, რა თქმა უნდა, არც დღეს ავუხსნი, რომ სუნთქვას მისი კოცნით მოგვრილი სიამე კი არა, კარაქის უსიამოვნო სუნი მიკრავს...
ფანჯრიდან ნიშნობისბეჭდიან ხელს დავუქნევ და მანქანაში ჩაჯდება თუ არა, აბაზანისკენ გავიქცევი ტუჩების მოსაბანად.
– წავედი, – ფიქრებიდან მარკვევს ჯონის ხმა. გასასვლელად გამზადებული შემოსასვლელში დგას. არ მაკოცა თუ ფიქრებში გართულმა ვერ ვიგრძენი?
– ესეც ასე... – მოოქრულჩარჩოიან სათვალეს ირგებს. ეს საგარეოა.
ჩუქება
