თავი პირველი
დღეს რაც ვარ, იმად 12 წლის ასაკში, 1975 წლის ერთ ცივ, პირქუშ დღეს ვიქეცი. სამუდამოდ ჩამებეჭდა ის წუთი მეხსიერებაში – დამშრალ ნაკადულთან ახლოს, ჩამონგრეული ალიზის კედლის უკან ვიმალები და თავზარდაცემული ვიცქირები ჩასახვევისკენ... რაც იყო, იყო, ჩაიარა-მეთქი, ვიტყოდი, მაგრამ, თურმე, წარსულს ვერ გაექცევი, არ გიშვებს, კლანჭებით გებღაუჭება და როცა მოისურვებს, მაშინ მოგაქცევს თავის მარწუხებში. ახლა, როცა ჩემს განვლილ ცხოვრებაზე ვფიქრობ, ვხვდები, რომ ოცდაექვსი წელია, თვალი არ მომიშორებია იმ ჩასახვევისთვის.
გასულ ზაფხულს ჩემმა მეგობარმა რაჰიმ-ხანმა დამირეკა. მთხოვა, რომ მის სანახავად პაკისტანში ჩავსულიყავი. სამზარეულოს კართან ვიდექი. რაჰიმ-ხანს ვუსმენდი და ვგრძნობდი, რომ მასთან ერთად ჩემი მიუტევებელი ცოდვებით სავსე წარსულიც მელაპარაკებოდა. ყურმილი დავკიდე და გოლდენ გეით პარკის ჩრდილოეთით მდებარე სფრიქელს ტბისკენ ჩავუყევი. წყალზე შუადღის მზე ბრწყინავდა. ნელი სიო თითქოს სულს უბერავდა ათობით პატარა ნავს. პარკის დასავლეთით, ხეების კენწეროებისა და ქარის წისქვილების თავზე, წითელი ლურჯკუდიანი ფრანები პეპლებივით დაფარფატებდნენ; ზევიდან დასცქეროდნენ სან ფრანცისკოს – ქალაქს, რომელსაც ახლა ჩემსას ვუწოდებ. და უეცრად, ისე ნათლად ჩამესმა ჰასანის ხმა: „შენი გულისთვის, თუნდაც ათასჯერ...“. თვალწინ წარმომიდგა ჰასანი – ჩემი ბავშვობის მოგონება, კურდღლისტუჩა ფრანით მორბენალი.
ტირიფის ხის ქვეშ, სკამზე ჩამოვჯექი. რაჰიმ-ხანის სიტყვები მოსვენებას არ მაძლევდა:
„ისევ შეგიძლია, რომ სიკეთის გზაზე დადგე, ამირ, დაბრუნდი“. ფრანებს ავხედე, ფიქრმა წარსულში გადამისროლა – ჰასანი, ბაბა, ალი, ქაბული, ბავშვობის ხანა... შემდეგ 1975 წლის ზამთარი, რომელმაც მთლიანად შემცვალა და საბოლოოდ იმად გარდამქმნა, რაც დღეს ვარ.