პირველი გაჩერება ქარბუქის გამო ნიუ-იორკიდან სამი საათის დაგვიანებით გამოვფრინდით. ამ ხაზზე ჩვეულებრივ სუპერ-კონსტელეიშენი დაფრინავს. მე მაშინვე დასაძინებლად მოვემზადე. ღამე იყო. ასაფრენ ბილიკზე კიდევ ორმოცი წუთი დაგვაყოვნეს. პროჟექტორების შუქზე მოჩანდა ფიფქი თოვლი. ლა გარდიას აეროდრომზე თოვლის კორიანტელი იდგა. ნერვები ამეშალა და ძილი გამიტყდა, მაგრამ ეს იმ გაზეთის ბრალი როდი იყო, სტიუარდესამ რომ ჩამოგვირიგა: First Pictures of World’s Greatest Air Crash in Nevada (ნევადაში მომხდარი უდიდესი საჰაერო კატასტროფის პირველი ფოტოსურათები (ინგლ.)). ეს ცნობა ჯერ კიდევ სადილობამდე წავიკითხე. ნერვებს მხოლოდ გაჩერებული თვითმფრინავის მოტორების ვიბრაცია და ის ახალგაზრდა გერმანელი მიშლიდა, ჩემ გვერდით რომ იჯდა. გერმანელმა მაშინვე მიიპყრო ჩემი ყურადღება, რატომ, არ ვიცი. თვალში მომხვდა, როგორ გაიხადა პალტო, როგორ დაჯდა, როგორ გაისწორა შარვალზე ნაკეცები. იგი მაშინაც კი მეჩხირებოდა თვალში, როცა არაფერს არ აკეთებდა. უბრალოდ, იჯდა სავარძელში და სტარტს ელოდა, როგორც ყოველი ჩვენგანი. ქერა, ვარდისფერსახიანი ახალგაზრდა მაშინვე გამეცნო, ჯერ კიდევ მანამ, სანამ ქამრებს შევიკრავდით. მისი გვარი ვერ გავარჩიე – ერთმანეთის მიყოლებით აღმუვლდნენ მთელი ძალით ამუშავებული მოტორები.
საშინლად დავიღალე.
აივის სამი საათი ენა არ გაუჩერებია, თუმცა მშვენივრად იცოდა, რომ ცოლის შერთვას პრინციპულად არ ვაპირებდი.
მარტო დარჩენა გამიხარდა.
როგორც იქნა, დადგა გაფრენის წამი.
სტარტზე ასეთ ქარბუქს არ მოვსწრებივარ. ისე ხვავრიელად ბარდნიდა, თვითმფრინავი თეთრ ბილიკს მოსწყდა თუ არა, სასიგნალო ყვითელი ფანრები მაშინვე ნისლში ჩაიკარგა, მათი ციმციმა შუქიც გაუჩინარდა და სულ მალე მანჰეტენის სინათლეებიც თვალს მიეფარა. მხოლოდ ჩვენი თვითმფრინავის ფრთაზე ვხედავდი მოციმციმე მწვანე სინათლეს. ფრთა ძლიერად ირყეოდა. როცა თვითმფრინავი ჩაყვინთავდა, წუთით ის მწვანე შუქიც იკარგებოდა უკუნეთში და, გეგონებოდა, დავბრმავდიო.
„მოწევა ნებადართულია“.
ჩემი მეზობელი დიუსელდორფელი აღმოჩნდა. ახალგაზრდა აღარც ეთქმოდა, ოცდაათს იქნებოდა გადაცილებული, თუმცა ჩემზე უმცროსი კი გახლდათ. მაშინვე მითხრა, გვატემალაში მივფრინავო. რამდენადაც გავიგე, იქ საქმეები ჰქონდა მოსაგვარებელი.
ქარი საკმაოდ ძლიერად უბერავდა. მეზობელმა სიგარეტი შემომთავაზა. მე ჩემი ვამჯობინე, თუმცა მოწევა სულაც არ მინდოდა. მადლობა გადავუხადე და ისევ გაზეთს მივუბრუნდი; იოტისოდენა სურვილიც არ მქონდა, ვინმესთან საუბარი გამება. შეიძლება უზრდელად ვიქცეოდი, მაგრამ მძიმე კვირა მქონდა გამოვლილი. ყოველდღე სხდომები, სხდომები... მარტო ყოფნა და სიმშვიდე მენატრებოდა. ხალხი ღლის ადამიანს. პორტფელიდან ჩანაწერები ამოვიღე, რომ ცოტა წამემუშავა, მაგრამ, სამწუხაროდ, სწორედ იმ წუთში ჩამოატარეს ცხელი ბულიონი და ჩემი გერმანელის გაჩერება (როცა დამტვრეულ ინგლისურზე გერმანულად ვუპასუხე, მაშინვე მიხვდა, რომ შვეიცარიელი ვიყავი) უკვე შეუძლებელი იყო. ლაპარაკობდა ამინდზე, ამასთან დაკავშირებით კი რადარებზე, თუმცა რადარების ბევრი არაფერი გაეგებოდა. მერე, როგორც მეორე მსოფლიო ომის შემდგომ ჩვეულებად იქცა ყველგან, პირდაპირ ევროპულ თანამეგობრობაზე ჩამოაგდო სიტყვა. მე ცოტას ვლაპარაკობდი, ბულიონი დავხვრიპე და ფანჯარაში გავიხედე, თუმცა გარეთ არაფერი ჩანდა, მხოლოდ მწვანე სასიგნალო ნათურა ციმციმებდა სველ ფრთაზე, ხანდახან ნაპერწკლების წვიმა წამოვიდოდა, მოტორის ბუდე წითლად ვარვარებდა. ჯერ კიდევ მაღლა მივიწევდით.
მერე დავიძინე.
ქარი ჩადგა.
არ ვიცი, ეს კაცი რატომ მიშლიდა ნერვებს. საიდანღაც მეცნაურებოდა მისი ტიპური გერმანული სახე. თვალები დავხუჭე და თავს ძალა დავატანე, იქნებ გავიხსენო, საიდან მეცნობა-მეთქი, მაგრამ – ამაოდ. მაშინ ვცადე, როგორმე დამევიწყებინა ჩემი მეზობლის ვარდისფერი სახე. ეს კი მოვახერხე და ექვსი საათი მეძინა – მე ხომ საშინლად გადაღლილი ვიყავი – მაგრამ გამეღვიძა თუ არა, მაშინვე ვიგრძენი, რომ იგი კვლავ ნერვებს მიშლიდა.
ის უკვე საუზმობდა.
მე თავი მოვიმძინარე.
ჩვენ (ამას მარჯვენა თვალით ვხედავდი) სადღაც მისისიპის თავზე ვიყავით, მშვიდად მივფრინავდით დიდ სიმაღლეზე, დილის მზეზე ელავდა ჩვენი პროპელერები, ჩვეულებრივი დისკოები, რომლებსაც ხედავ და მათ მიღმაც იხედები; ასევე ელავდნენ სიცარიელეში უძრავად დაკიდებული ფრთები. თვითმფრინავი ოდნავადაც არ ირყეოდა. მივფრინავდით. ასე ასჯერ მაინც მიფრენია ჩემს ცხოვრებაში. მოტორები შეუფერხებლად მუშაობდა.
– დილა მშვიდობისა! – მომესალმა იგი.
მე სალმითვე ვუპასუხე.
– კარგად გეძინათ? – მკითხა მან.
თუმცა ქვევით ნისლი იყო ჩამოწოლილი, მაინც ვიცანი ფართოდ განტოტვილი მისისიპი. მდინარე თითბერივით თუ ბრინჯაოსავით ელავდა მზეზე. სისხამი დილა იდგა. ამ ტრასას კარგად ვიცნობდი და თვალი ისევ დავხუჭე, ცოტას კიდევ წავიძინებ-მეთქი.
ის თავის ro-ro-ro-ს (გამომცემლობა „როვოლტის“ იაფფასიანი რომანების სერიის სახელწოდება, რომელიც ჰამბურგში გამოდის.) კითხულობდა. თვალის დახუჭვამ ვეღარ მიშველა – უკვე გამოფხიზლებული ვიყავი და ჩემი მეზობლის სახე არ მშორდებოდა, როგორც იტყვიან, თვალდახუჭულიც ვხედავდი. საუზმე მოვითხოვე... შტატებში ის პირველადაა (ასეც ვფიქრობდი), მაგრამ ამერიკაზე უკვე შეუქმნია მტკიცე აზრი (საერთოდ, ამერიკელები უკულტურო ხალხად მიაჩნია), თუმცა იძულებული
ჩუქება
