სეკუნდანტი რადგან ამ მიწას მაზიარეს უფლის კოვზიდან,
ჩემს ჯვარს ავისხამ და მის მჭამელს არ დავაპურებ...
ღმერთო მაცოცხლე, ვიდრე წარსულს შინ არ მოვზიდავ
და საქართველოს სამშობლოში არ დავაბრუნებ...
არც ნასიკვდილარს არ შეწყდება სისხლის ყივილი,
უმალ უხორცო მოვბრუნდები შვილი „ უძღები “ ,
ფათერაკივით გაუსხლტება სევდას ტკივილი
და არგადამფრენ სულებს შორის დავეფუძნები...
პატარა ავტობუსი ნელა მიუყვებოდა ღამის გზატკეცილს. მერე მარჯვნივ გადაუხვია და სისწრაფეს კიდევ უფრო უკლო. გზა არ ვარგოდა.
სამასიოდე მეტრში სოფელი დაიწყო. გზის ორივე მხარეს, პატარ-პატარა ჩაბნელებული სახლები ჩამწკრივებულიყვნენ.
- ვანო, აბა უცებ გამორთე შუქი სალონში.
მძღოლმა თხოვნა შეასრულა.
- ისევ აანთე... გამორთე, აანთე, გამორთე აანთე, უფრო სწრაფად ვანო, გამორთე აანთე... კარგია კმარა.
- რა არი, რო?.. - იკითხა ძალად მომღიმარმა, გაკვირვებულმა მძღოლმა.
- რა არის და, ხვალ დილას ამ სოფლის ერთი ნახევარი მეორე ნახევართან გაიქცევა და ეტყვის, წუხელის აქ ჩემი თვალით მფრინავი თეფში დავინახეო; თავის მხრივ მეორე ნახევარი ამ ამბავს მხოლოდ მაშინ დაიჯერებს, როცა პირველი ნახევარი სოფლისა, ძლიერი ფიცით განამტკიცებს ნათქვამს. - ავტობუსში თავშეკავებული სიცილი გაისმა. - მერე რა მოხდება, თუ იცით? - გააგრძელა ზაზამ.
- რა მოხდება? - იკითხა ქალიშვილმა, სულ წინა სკამიდან.
- რა და, ხვალე მთელი სოფელი რაიონულ ცენტრში გაიქცევა, ხოლო ზეგ კი... აბა ვინ მეტყვის, რა მოხდება ზეგ?
- მთელი სოფელი უკან გამოიქცევა! - უპასუხა ბოხმა ხმამ. - მძღოლმა და ოცკაციანმა სტუდენტურმა ჯგუფმა ერთხმად გადაიხარხარა.
- არა, არა. - სიცილს წერტილი დაუსვა ზაზამ. - ზეგ ამ ამბავს ყველაზე ვრცელი სტატია მიეძღვნება რაიონის ცენტრალურ გაზეთში და ამ სოფლის გლეხები, ვინმე თანდილაი, გუგეშაი, მურთაზაი და იმი ცოლი მაყვალაი, თავიანთ სახელებ წაიკითხავენ გაზეთშია. - ისევ გაიცინეს აქა-იქ.
უეცრად ქუხილი გაისმა და ძლიერმა წვიმამ უმალ დაასველა მიწის გზა.
- ვანო, მალე ჩავალთ? - იკითხა ვიღაცამ.
- ჰო. - მოკლედ უპასუხა მძღოლმა.
უცებ, გზის მარჯვენა მხარეს, თავიდან ბოლომდე გალუმპული ახალგაზრდა კაცი გამოჩნდა. იგი გაუნძრევლად იდგა.
- ერთი, ამას უყურეთ! - აღმოხდა მძღოლს, ავტობუსი უცნობთან მიაყენა და კარი გააღო.
- საით მიდიხარ?
- წინახევში! - უპასუხა საშუალო ტანის, ბრგე, წვერგაუპარსავმა ახალგაზრდა კაცმა და კიბესთან მივიდა.
- ამო, ჩვენც იქით მივდივართ.
ახალგაზრდა ამოვიდა, „ გამარჯობათო “ თქვა ჩუმად და ძელს ხელი მოჰკიდა.
რატომღაც ყველა გაისუსა.
ავტობუსის მძღოლმა კარი დახურა და მანქანა დაიძრა.
უცნობი წვიმას ისე დაესველებინა, რომ წყალი წურწურით ჩამოსდიოდა. სადაც ის იდგა, პატარა გუბე გამოიკვეთა.
ზაზამ ნათალი ჭიქა არყით გაავსო:
- მეგობარო, დალიე, თორემ გაცივდები!
უცნობი მოტრიალდა, უხმოდ გაიარა მთელი ავტობუსი, ზაზას ჭიქა ჩამოართვა, სულმოუთქმელად გამოსცალა, მადლობა მოუხადა და ადგილზე დაბრუნდა.
- აქაური ხარ? - გასძახა ზაზამ.
- დიახ, წინახეველი!
- მერე, შე კაი კაცო, რუსივით რომ გადაჰკარი, „ გაგიმარჯოთ-თქო “ , ის მაინც გეთქვა.
უცნობმა ზაზას შეხედა, რამოდენიმე წამი უყურა და ისევ მიბრუნდა.
- ეგრე რატომ მიყურებ, ძმაკაც? - არ მოეშვა მაღალი, მხარბეჭიანი და წარმოსადეგი ზაზა ლაღიძე.
უცნობმა ისევ მოხედა და სახეზე აშკარა უკმაყოფილება გამოეხატა.
- ვანო, გააჩერე! - ზაზა წამოდგა.
ავტობუსი გაჩერდა. წვიმამ კიდევ უფრო უმატა...
ხმას არავინ იღებდა...
ზაზამ იგივე ჭიქა არყით ისევ შეავსო და უცნობთან მივიდა:
- დაილოცე და დალიე!
უცნობს ხმა არ გაუცია.
- შენ, ყრუ ხომ არა ხარ?
- კარი გააღეთ, თუ შეიძლება! - უცნობი მძღოლისკენ მიტრიალდა.
ლაღიძემ ხელით შემოაბრუნა და არაყი სახეში შეასხა.
მერე ვიღაცამ იკივლა. ვიღაცამ ზაზასთან მიირბინა.
რამოდენიმემ მუდარის შემცველი წინადადება გაგზავნა ზაზას მისამართით.
გარეთ ისევ ძლიერ წვიმდა.
უცნობმა სახე ცხვირსახოცით გაიმშრალა. ეტყობა, თვალებიც აეწვა და ნახევრადღა გაახილა.
- გამიღე კარები! - თქვა მან და ხმაში პროტესტის ნაცვლად რაღაც სხვამ გაიჟღერა... კაცი, ზედმეტად გადაღლილი ლაპარაკობს ამდაგვარად.
ავტობუსის ერთადერთი კარი გაიღო. უცნობი უხმოდ ჩავიდა.
იქაურობა რამოდენიმე წამით გაიყინა.
- წავედით! - თქვა ზაზამ და შეეცადა რაც შეიძლება მშვიდი კაცის გამომეტყველება მიეღო.
- აღარ ამოვა? - გაუბედავად იკითხა ვანომ.
- ამოვა, ამოვა! გუბეში აყროლებულ სიფათს ჩაიბანს და ამოვა! წადი-მეთქი!
ავტობუსი დაიძრა.
გარეთ ისევ საშინლად წვიმდა.
20 წუთში ავტობუსი წინახევში შევიდა.
- მე მგონი, შევძელი იმის დამტკიცება, რომ ჩემი საქციელით
ჩუქება
