პროლოგი
ქალი აჩქარებით გამოდის სახლიდან. ამინდთან შედარებით მეტისმეტად თბილი ქურთუკი აცვია. 1941 წელი დგას. კიდევ ერთი ომი დაიწყო. ქალმა ერთი ბარათი ლეონარდს დაუტოვა, მეორე - ვანესას. მიზანმიმართულად მიაბიჯებს მდინარისკენ, რადგან ნათლად იცის, რასაც აპირებს. ამგვარი გადაწყვეტილების მიუხედავად ყურადღებას უფანტავს ბორცვები, ეკლესია, შებინდებული ცის ქვეშ მობალახე, მკაფიოდ მოხაზული კონტურებისა და გოგირდის ელფერდაკრული ცხვრის ფარა. ჩერდება, ცხვარსა და ცას გაჰყურებს, მერე გზას განაგრძობს. ზურგს უკან ხმები ჩურჩულებენ, ციდან ბომბდამშენების შორი ზუზუნი ისმის. მზერით დაეძებს თვითმფრინავებს, მაგრამ ვერ ხედავს. ფერმის ერთ მუშას ჩაუვლის (ჯონი ჰქვია?), - ბრგე, პატარათავიან კაცს, რომელსაც კარტოფილის ფერის სამოსი აცვია და ტირიფების მწკრივს ჩაყოლებულ არხს ასუფთავებს. თავს ზემოთ სწევს, ქალს ესალმება, მერე ისევ ყავისფერ წყალს ჩახედავს. მდინარისაკენ მიმავალი ქალი კაცს ჩაუვლის და ფიქრობს, რაოდენ წარმატებულია ის, რაოდენ იღბლიანი იმით, რომ არხს წმენდს ტირიფების გაყოლებაზე. თვითონ ქალი კი ვერ შედგა. რეალურად, მწერალი კი არ არის, არამედ ნიჭიერი ექსცენტრიკოსია. წუხანდელი წვიმის შემდეგ დარჩენილ გუბეებში ცის ნაფლეთები ციმციმებს. ფეხსაცმელები ოდნავ ეფლობა დარბილებულ მიწაში. ქალი ვერ შედგა და ახლა ხმებიც დაბრუნდნენ, გაურკვევლად ბუტბუტებენ ხედვის არეალის მიღმა, აქ, მის ზურგს უკან... არა, თუ შებრუნდება, სადღაც გადაიკარგებიან. ხმები დაბრუნდნენ და თავის ტკივილიც ისე აუცდენლად ახლოვდება, როგორც წვიმა; ტკივილი, რომელიც დაამსხვრევს ყველაფერს, რასაც წარმოადგენს, და თვითონ დაიკავებს მის ადგილს. თავის ტკივილი ეწყება და თითქოს (თვითონვე ხომ არ იგონებს?) ბომბდამშენებიც ისევ გამოჩნდნენ ცაში. ქალი მდინარის სანაპირომდე მიდის, მოაჯირზე გადადის და წყლისკენ ეშვება. შორს, მდინარის აყოლებაზე, კაცი თევზაობს. ალბათ ქალს ვერ შეამჩნევს, არა? ეს უკანასკნელი ქვის ძებნას იწყებს, სწრაფად და მეთოდურად მოქმედებს, თითქოს მიჰყვება ინსტრუქციას, რომელიც ზედმიწევნით ზუსტად უნდა დაიცვას, თუ საერთოდ უწერია მის მიზანს აღსრულება. ირჩევს ერთ ქვას, ღორის თავის ფორმა-ზომისას. როდესაც იღებს და ძალდატანებით იტენის ქურთუკის ერთ-ერთ ჯიბეში (ბეწვის საყელო კისერში ბწკენს), არ შეუძლია არ შენიშნოს ქვის ცივი გაცრეცილობა და ფერი - რძისფერ-ყავისფერი მწვანე ლაქებით. ზედ მდინარის კიდეზე დგას. წყალი ნაპირს ელამუნება და ავსებს ტალახის პატარ-პატარა უსწორმასწორობებს, წყალი, რომელიც ასე განსხვავდება ამ ყვითელ-ყავისფერი, დაწინწკლული, გზასავით მყარი შესახედაობის მასალისგან, ყველგან რომაა - ნაპირიდან ნაპირამდე. ქალი ნაბიჯს დგამს - ფეხსაცმელების გაუხდელად. წყალი ცივია, თუმცა - არა აუტანლად. მუხლამდე ცივ წყალში ჩერდება და ფიქრობს ლეონარდზე, მის ხელებზე, წვერზე, ბაგეს შემოყოლებულ ხაზებზე; ფიქრობს ვანესაზე, ბავშვებზე, ვიტასა და ეტელზე, - ამდენ ვინმეზე ერთად. მათ ყველამ მარცხი იწვნიეს, არა? წარმოიდგენს, როგორ ტრიალდება ახლა, ჯიბიდან ქვას იღებს და სახლთან ბრუნდება. ალბათ შეეძლო, დროულად დაბრუნებულიყო და ბარათები მოესპო. ასე გააგრძელებდა ცხოვრებას, საბოლოო სიკეთეს გამოიჩენდა. მაგრამ მიდინებულ წყალში მუხლამდე მდგარი, საპირისპირო გადაწყვეტილებას იღებს. ხმები აქ არიან. თავის ტკივილი მოდის. ისინი ხომ აღარ გაუშვებენ, თუ ისევ გააგრძელებს ზრუნვას ლეონარდსა და ვანესაზე? გადაწყვეტს დაიჟინოს, რომ გაუშვებენ. მოუქნელად დგამს ნაბიჯებს (ფსკერის ლამი წებოვანია), სანამ წყალი წელამდე მისწვდება. მდინარის აყოლებაზე ისევ გახედავს მეთევზეს, რომელსაც წითელი ქურთუკი აცვია და ქალს ვერ ამჩნევს. მდინარის ყვითელი ზედაპირი (ასე ახლოდან ყვითელი უფროა, ვიდრე ყავისფერი) ბუნდოვნად ირეკლავს ცას. აი, დაუმახინჯებელი აღქმის უკანასკნელი ეპიზოდი: წითელქურთუკიანი მეთევზე და გაუმჭვირვალე წყალში არეკლილი ღრუბლიანი ცა. თითქმის უნებლიეთ (ის ამას უნებლიე მოძრაობად შეიგრძნობს) ნაბიჯს დგამს წინ ან წაიბორძიკებს და ქვაც ქვემოთ დაქაჩავს. ერთი წამით ეს ჯერ კიდევ არაფერს არ ჰგავს, ანუ ჰგავს მხოლოდ მორიგ მარცხს, მხოლოდ ცივ წყალს, რომლიდანაც იოლად შეუძლია გამოსვლა. მაგრამ უეცრად დინება ისეთი მოულოდნელი ძალით ერტყმის გარშემო, თითქოს ფსკერიდან ღონიერი კაცი ამოცურებულიყოს, მისი ფეხები ჩაებღუჯოს და მკერდზე მიეკრას. ეს მოქმედება ვიღაც სულიერის ხელით ჩადენილად აღიქმება.
ერთი საათის შემდეგ მისი ქმარი ბაღიდან ბრუნდება. „ქალბატონი გავიდა, - ეუბნება მოახლე, თან გაცვეთილ ბალიშს აბუებს და ირგვლივ ბუმბულების პაწაწინა ქარიშხალს აყენებს, - მალე მოვალო, დაიბარა“.
ლეონარდი სასტუმრო ოთახში შედის ახალი ამბების მოსასმენად. იქ ლურჯ კონვერტს პოულობს მაგიდაზე. კონვერტს მისი სახელი აწერია და შიგნით წერილი დევს.
უძვირფასესო,
აშკარად ვგრძნობ, რომ ისევ ვგიჟდები:
ვგრძნობ, რომ ჩვენ ვეღარ გადავიტანთ
კიდევ ერთს ამ საშინელი პერიოდებიდან.
და, ამჯერად, ვეღარ დავიბრუნებ ჩემს ფორმას.
უკვე ხმები ჩამესმის და აზრს ვეღარ ვიკრებ.
ამიტომაც ჩავიდენ იმას, რასაც საუკეთესოდ მივიჩნევ.
შენ მე მომეცი
უდიდესი შესაძლებელი ბედნიერება.