ლაშა თაბუკაშვილი -
რომანიდან „ერთიც გაგვიცინე, გუინპლენ!“ „ლექსო+ხალიკა=ძმობას!“ - სახლის კედელზე პულვერიზატორით გამოყვანილი ეს ტოლობა ვერც მზემ, ვერც თოვლმა, ვერც წვიმამ და ვერც განვლილმა წლებმა წაშალეს. ქერათმიანი ლექსო და შავტუხა ხალიკა პირველი კლასიდან მერხის მეგობრები იყვნენ. ქერამ მამა ადრე დაკარგა, დედა აღარ გათხოვდა და მარტომ გაზარდა ორი ვაჟიშვილი. უფროსმა ბიძინამ, ხანმოკლე მორჩილობის შემდეგ, ბერის კაბა ჩაიცვა. მარტოდ დარჩენილმა ქალმა კი, უფროსი რომ გაუსხლტა ხელიდან, დაგუბებული სინაზე და ენერგია უმცროსს დაატეხა თავს და ორანჟერეაში გაზრდილი ბავშვი სრულიად დაუცველი დატოვა მის წინ ასვეტილი, მკაცრი ცხოვრების წინაშე. ქერა, აწოწილი ლექსო კლასში უყვარდათ, მაგრამ უბნელი ბიჭების თვალში უცხო სხეულად აღქმულს, ვიოლინოს გაკვეთილიდან სახლში მიმავალს, როგორც წესი, დამცინავი შეძახილებით მიაცილებდნენ „ბირჟაზე“ შეკრებილი, თინეიჯერული აგრესიით აღსავსე ქუჩელები. აღიზიანებდათ ეს ცისფერთვალება ყმაწვილი, ლმობიერი და ოდნავ შემკრთალი ღიმილით რომ პასუხობდა მათ გამქირდავ შეძახილებსა თუ სტვენას... აღიზიანებდათ ავად შემართულებს მისი დაუცველობა და ბოჩოლასავით მიმნდობი ხასიათი. „ქოთსაც გამოუწერდნენ“ ალბათ, ქურთი ხალიკა რომ არა... ეს არც თუ მაღალი, პუნტულა იეზიდი ბიჭი, მუდამ მოცინარი შავი თვალებით, მტერსა და ავს, ისეთი სახიფათო ხდებოდა, ვინმე თუ ცუდს აკადრებდა მის ცისფერთვალა ძმაკაცს, მაგრამ რა ექნა ლექსოს, ხალიკას ხომ არ დაიმეგზურებდა ვიოლინოს გაკვეთილებზე? ასე რომ, სახლში დაბრუნებული ტუალეტში იკეტებოდა და მწარედ ტიროდა გაკვირვებული, შეურაცხყოფილი... ხალიკასაც ვერ უყვებოდა საკუთარ დარდებს, იმდენი კი ესმოდა, რომ მეგობარი არ გაეხვია შარში. ხოლო დედა, მასზე თავგადაკლული დედა ვერაფერს ამჩნევდა და ვაჟიშვილით აღფრთოვანებული, გულში მის დიდებულ მომავალს ხატავდა.“
ჩუქება
