1
კაბინეტში ვიჯექი ჩემთან, იჯარას ვადა გაუვიდა და მაკელვის გამოსახლების პროცედურა წამოეწყო უკვე. ჯოჯოხეთურად ცხელოდა, თან კონდიციონერიც გაფუჭებული იყო. ბუზი გამოხოხდა მაგიდაზე, მეც გაშლილი ხელი გავუქანე და ფაფუ, გავიყვანე თამაშიდან. მერე ხელისგული შარვლის მარჯვენა ტოტზე შევიხოცე და ტელეფონმაც დარეკა.
ყურმილი ავიღე.
- ალო!
- სელინი წაგიკითხავთ? - მკითხა, ქალი იყო. საკმაოდ სექსუალური ხმა ჰქონდა. ბოლო დროს არ მყოლია არავინ. ბოლო დროს რა, ბოლო წლები.
- სელინი, მმმ... - ავლუღლუღდი.
- სელინს ვეძებ, - მითხრა მან, - მჭირდება.
აუ, რა ხმა ქონდა, ჭკუიდან გადავყავდი პირდაპირ.
- სელინი? მიამბეთ რამე მის შესახებ, მელაპარაკეთ, ქალბატონო, არ გაჩერდეთ...
- დუქანი შეიკარით.
დაბლა დავიხედე.
- როგორ მიხვდით?
- რა მნიშვნელობა აქვს. სელინს ვეძებ.
- სელინი მკვდარია.
- არა, არ არის. მინდა მოძებნოთ, მჭირდება.
- და ცარიელი ძვლები რომ დამხვდეს?
- არა, სულელო, ცოცხალია.
- სად არის?
- ჰოლივუდში. მითხრეს, რედ კოლდოვსკის წიგნის მაღაზიასთან ტრიალებს ხოლმეო.
- კი მაგრამ, თვითონ რატომ არ მოძებნით?
- პირველ რიგში, იმიტომ, რომ მინდა, ზუსტად ვიცოდე, მართლა სელინია თუ არა. დარწმუნებული უნდა ვიყო აბსოლუტურად.
- რაღა მე დამირეკეთ? ასობით მაძებარია ქალაქში.
- ჯონ ბარტონმა მირჩია თქვენი თავი.
- ოჰ, ბარტონმა გირჩიათ? მოკლედ, მისმინეთ, ავანსი მჭირდება და პირადად უნდა შეგხვდეთ აუცილებლად.
- ხუთ წუთში მანდ ვიქნები, - მითხრა და ყურმილი დაკიდა.
მე დუქანი შევიკარი.
ლოდინი დავიწყე.