ფალესტრა 2, სად წყდება ბედი?

მეშვიდე კამარა     მუსიკ ჰოლ „ Rag Revue “ .
    სახეგაბრწყინებული მისტერ ლეიკ.
    დარბაზი სტუმრებით სავსე.
    აქ არის პერეც, ჟანეტ, მაკ კოლახ, პელეტიე, ადოლფ უნგარ, მაყურებელი-მრავალი.
    მოლოდინით გახელებული თვალები, სმენადქცეული, ცნობისწადილით შეპყრობილი სახეები.
    „ დღეს უცხო ქალი იცეკვებს “ ...
    „ ქალბატონი კავალლა? “ ...
    „ კავალლა ცეკვავს “ ... აქა იქ ჩურჩული მაგიდებს სერავს.
    საკრავები მომართული. სცენა აკაშკაშებული. და, აი, ისიც... კავალლა... როგორც ირემი ნახტომისთვის შემზადებული.
    მუსიკა იღვრება დარბაზში.
    კავალლა ცეკვავს გატაცებით.
    მაყურებელი დატყვევებულია უცხო ქალის შხვართი ტანის სინარნარით, რიტმის გზნებით. მაყურებელს ძალიან უყვარს და იტაცებს ყველაფერი ახალი; ახალი კინო, ახალი სიმღერა, ახალი მომღერალი, ახალი ცეკვა, ახალი მოცეკვავე. უცხო ქალი ახალი აღმოჩენაა მისთვის. დარბაზი ექსტაზში შედის.
    ადოლფ უნგარ მოხიბლულია. უმზერს გაშტერებით.
    „ ამორძალი, ნამდვილი ამორძალი...
    ნუთუ ისაა? “ ... ისევ იკლაკნება გულში იჭვი...
    მაყურებლის ტაშის გრიალს უნგარ ფიქრებიდან გამოჰყავს.
    სხვა ცეკვა იწყება. რა უცნაურია მუსიკა, სრულიად უცხო, თითქო ველური.
    კავალლა ცეკვაში სჯაბნის თანამაცეკვარს, ვისთვისაც უცხოა მსგავსი გზნება ცეკვა „ მთიელისა. “
    და აი, ვეღარ ითმენს უცხო კაცი, გვერდით მაგიდას რომ უზის. ხელებს მუშტავს. ორბის მზერა კავალლას ფეხებს უწვავს.
    ახალგაზრდა კაცი წამოხტება, ვეფხვის ნახტომით ქალის გვერდით გაჩნდება, თანამაცეკვარს ჩამოაცილებს და ისეთ ცეცხლს ააგიზგიზებს სცენაზე, რომ მაყურებელი სახტად რჩება, გაოცებული უმზერს მოცეკვავე წყვილს. ეს არის ცეკვაში შებმა. მედგარი ცეცხლი.
    კავალლა ცეკვავს და ის დაუღლელია, მისი ცეცხლი უშრეტია.
    მაგრამ უფრო შმაგია უცნობი თანამაცეკვარი.
    ახალგაზრდა კაცი ევროპულად არის ჩაცმული, მაგრამ არ არის ევროპელი.
    კავალლას ტანი გზნობს თავისიანს...
    „ ყაზი-ბეი “ ... შესძახებს იგი და მუხლები ეკვეთება.
    კაცის ხელი წელზე შემოეხვევა და ეშველება.
    „ ელენა “ , „ ჩემო მზეო “ ...
    ქალს გული უწუხდება.
    კაცს იგი ხელში აყვანილი გაჰყავს სცენიდან.
    მაყურებელი შეჩოჩქოლდა. გზნობს რაღაც უჩვეულო ხდება, მაგრამ რა, ვერ გაუგია.
    მაკ კოლახ თვალებს ქაჩავს.
    ადოლფ უნგარ განცვიფრებულია.
    მისტერ ლეიკს დამუხტული მდგომარეობიდან გამოჰყავს დარბაზი. ორკესტრი ისევ ახმიანდება. სცენაზე ახლა შავკანიანი ქალი მღერის.
    დაძაბულობა ნელდება, მაგრამ არ იხსნება.
    რჩება გაურკვევლობა.
    კეთილმოწყობილ, სამუშაო კაბინეტის მსგავს, ფართო ოთახში კავალლა გონს მოდის. იგი რბილსა და გრძელ სავარძელზე წევს.
    მასთან არიან მაკ კოლახ, პელეტიე. შემოდის პერეც, ჟანეტ და ადოლფ უნგარ. ბუნებრივია აინტერესებთ ქალის მდგომარეობა.
    „ კავა რა მოხდა? “ ეკითხება მაკ კოლახ.
    „ შეუძლოდ შევიქენი “ პასუხობს ქალი.
    „ დიახ ვხედავ. “
    „ ეს ჩემი თანამემამულეა “ უხსნის მათ ქალი და უცნობ მამაკაცზე მიუთითებს.
    „ თანამემამულე “ ... ზარების რეკვასავით გაისმის, თითქოს ამით ყველაფერი გარკვეული იყოს.
    ყველა უცხო კაცს უმზერს, როგორც მიზეზს ქალის ამგვარად გახდომისა.
    კავალლა ბოდიშს მოუხდის იქ მყოფთ მომხდარის გამო და სთხოვს, რომ მარტო დასტოვონ... ის და უცნობი.
    შექმნილი მდგომარეობა რამდენადმე სრულად მხოლოდ პერეცს ესმის. ხელებს გაშლის და ყველა ოთახიდან გაჰყავს. ისინი ყურადღებით მოელიან პერეცის ახსნა-განმარტებას და მასაც საშუალება ეძლევა ილაპარაკოს;
    „ სადაურია ქალბატონი კავალლა? “ ეკითხება პერეც მაკ კოლახს, როცა ოთახიდან გავიდნენ.
    „ მისგან მსმენია, რომ კავკასიელია. ამაზე მეტი არასოდეს უთქვამს ჩემთვის. “
    „ დიახ, ბატონებო ასეც მოველოდი. კავკასიელები უცნაური ხალხია. სხვათაშორის კოლხიდას ამორძალების მხარედ უხმობენ. ჩვენი კავალლა უთუოდ მათი შთამომავალია. სწორედ ამიტომ შეიცანი მასში ფალესტრა “ -მიმართა უნგარს.
    „ მაგრამ არ მესმის, რატომ შეუწუხდა გული თანამემამულესთან, თუნდაც ძველ ნაცნობთან შეხვედრისას. ასე ღრმად განცდა ამ ამბისა წარმოუდგენელია “ -ამბობს უნგარ.
    „ დიახ, ევროპიელი, რომ ევროპიელს შეხვდეს სადმე, ეს არ იწვევს არავითარ ღრმა განცდებს. მაგრამ კავკასიელი შეხვდეს უცხო მიწაზე