"მარიოტა, საბას განმარტებით, ცის იმ „გრკალს“ ეწოდება, რომელზეც ბუნიობისას, ე.ი. დღეღამსწორობისას „ვალს მზე“. ეს სიტყვა მზისა და მთვარის პირისპირ დგომის, დღისა და ღამის სწორობის აღმნიშვნელია, ხოლო დღე და ღამე პირობითად ორად გაყოფილ „გლობუსს“ გულისხმობს: აღმოსავლეთსა და დასავლეთს. წიგნს ეს სახელი იმიტომ კი არ დავარქვით, რომ ოდნავი პრეტენზია მაინც გვქონდეს „აღმოსავლური“ და „დასავლური“ პოეზიის წარმოჩენისა, არამედ იმიტომ, რომ ერთბაშად, ერთი მოხილვით გვეჩვენებინა, დროსა და სივრცეში განფენილი, ურთიერთისაგან დიდად განსხვავებული ცივილიზაციებისა და კულტურების წიაღში აღმოცენებულ პოეტურ სამყაროთა სუბსტანციური ერთიანობა: ყველა დროისა და ქვეყნის პოეზია ცის ერთსა და იმავე „რკალზე ვალს“ და მაშასადამე, პოეზიის მზე აკავშირებს მრავალგვარობის ნიშნით განცალკევებულ, მაგრამ თავისი არსებით ერთიან ადამიანურ გონს... ", - თამაზ ჩხენკელის წინასიტყვაობიდან.