1 როცა მაიას ოჯახი ბანკმა მამის ვალების გამო ბინიდან გამოასახლა, გოგონა მაშინ ცამეტი წლის თბილისელი თინეიჯერი იყო. სასოწარკვეთილმა კაცმა შუბლში ტყვია დაიხალა და გოგია უიშვილივით დაასრულა სიცოცხლე. მაიას დედამ-მაკამ ამ უბედურების შედეგად, სტრესისა და ნერვიულობის ფონზე, საშინელი დიაგნოზი-კიბო მიიღო და ეხლა დედა-შვილი სენსა და სიღატაკეს ერთად ებრძვის. ერთ პაწაწუნა ნაქირავებ ოთახში ცხოვრობენ. რომ იტყვიან თაგვი კუდს ვერ მოიქნევსო, ისეთია. აქ მხოლოდ ერთი განიერი საწოლი, ერთი პატარა მაგიდა, ორი სკამი და ტანსაცმლის კარადა ეტევა. აი სულ ეს არის დედა-შვილის მთელი ავლა-დიდება. ერთ დროს მაიას საკუთარი ოთახი და საწოლი ჰქონდა, ახლა კი დედიკოსთან ჩახუტებულს სძინავს. საშინელ სენს უფლებას არ მისცემს, რომ დედაც წაართვას.
მაკას უსამართლოდ მოექცა ცხოვრება. მას არასოდეს უთქვამს უარი გაჭირვებული ნათესავის დახმარებაზე, როცა შეეძლო. მაგრამ როდესაც თავად ჩავარდა გასაჭირში, მისი დახმარება არავის უცდია. არადა შეეძლოთ მხარში ამოდგომოდნენ და მძიმე მდგომარეობა შეემსუბუქებინათ. რატომღაც ყველამ მიატოვა და დაივიწყა, თითქოს მის წინააღმდეგ პირი შეკრესო. ერთადერთი სინათლის სხივი მაკას ცხოვრებაში მაია იყო. სანამ მაკას შრომა შეეძლო კერვით არჩენდა ოჯახს. მერე კი, როცა ოპერაციები და სხივური თერაპია დასჭირდა, მაიას მხრებს დააწვა ოჯახის რჩენის, თავის გატანის და ავადმყოფის მოვლის სიმძიმე. დრო და დრო მეზობლებს სახლებს ულაგებდა. ეს იყო მისი შემოსავალი.
ამასობაში დრო გადიოდა. მაიამ სკოლა წარმატებით დაამთავრა და სახელმწიფო უნივერსიტეტის სტუდენტიც გახდა. შემდეგ მაგისტრატურაც დაამთავრა და საერთაშორისო კლასის ბიოლოგის დიპლომიც მიიღო. ახლა სერიოზული სამსახურის პოვნა დაისახა მიზნად. უკვე ოცდასამი წელი შეუსრულდა. სარკეში ჩაიხედა, იქიდან უმშვენიერესი ქალწული ფიფქიასავით უმზერდა. საკუთარი გარეგნობისთვის აქამდე ყურადღება არ მიუქცევია. არა, იცოდა როგორ არა გამორჩეული სილამაზის პატრონი რომ იყო. ამაზე ქუჩაში მის საცქერლად, თუნდაც რამდენიმე წამით, გაჩერებულ გამვლელთა აღფრთოვანებული მზერა და მის სმენას მიღწეული მათი ნათქვამი; „ ღმერთო, რა სილამაზეა, “ მეტყველებდა. უფრო სწორედ გარეგნობის გამოყენება არასოდეს უცდია. ღამის კლუბებში და დისკოტეკებზე გასართობად არ უვლია. თანატოლების შეთავაზებული სიგარეტი არ მოუწევია. შენი ოცდამეერთე საუკუნის ევროპული სქესობრივი თავისუფლება არაფრად მიაჩნდა და მეთორმეტე საუკუნის რუსთაველის ფილოსოფიას იზიარებდა „ ოდეს ტურფა გაიაფდეს, აღარა ღირს არცა ჩირადო. “ თაყვანისმცემლებს ყურადღებას არ აქცევდა. სიმართლე რომ ვთქვათ, მისი შესაფერისი არც იყო მათ შორის. ანუ ცხოვრების ჯანსაღი წესის მიმდევარი.
მოკლედ, დედიკო ლეპ-ტოპი მჭირდება. უთხრა ერთ დღეს დედას მაიამ. დიდი ხანი არ არის, რაც მაიკოს დედამ პირი სააქაოსკენ იბრუნა და გამოჯანმრთელების გზას დაადგა. ამ ამბით ორივე ძალიან გახარებული იყო. მაკამ თითიდან საქორწინო ბეჭედი მოიხსნა და შვილს გადასცა აჰა, გენაცვალოს დედა მშვიდობაში მოიხმარეო. მაიამ ბეჭედს დახედა, ნაღვლიანმა მოგონებებმა თვალწინ ჩაუარა...
-მამასგან ესღა დაგრჩა, გპირდები დაგიბრუნებ...
მაიკო ლეპტოპს ჩაუჯდა, ინტერნეტში დაიწყო ქექვა. გრაფიკული რეზიუმე შეადგინა და სადაც საჭირო იყო იქ განათავსა. ასეთი რეზიუმე დამსაქმებლის ყურადღებას იპყრობს. „ ვინც ეძებს პოულობსო, “ ნათქვამია. გოგონას მონდომებამ და შრომამ ნაყოფი გამოიღო. ცოტა ხანში არც მეტი არც ნაკლები, ინდური კოსმეტიკური საშუალებების მწარმოებელმა კომპანიამ სამუშაოდ მიიწვია. ეს ამბავი მაიკოსთვის ჯეკპოტის მოხსნის ტოლფასი იყო. კომპანიის შეფმა მეტი ინფორმაცია მოსთხოვა. მაიამ გაუგზავნა. სანაცვლოდ შეფის მონაცემებიც მიიღო, სურათიც. გოგონას გაოცებისგან ყბა ჩამოუვარდა. არჯუნი, ასე ერქვა შეფს, ოცდახუთი წლის იყო და მისი კუმირის-რიტიკ როშანის ორეული გეგონებოდათ. ყველასათვის საყვარელ მსახიობთან არჯუნის საოცარმა მსგავსებამ გოგონა აღტაცებაში მოიყვანა. მიწერ-მოწერა გააბეს. ყველაფერი გაარკვიეს, რაც ერთმანეთის შესახებ აინტერესებდათ. მერე კი სკაიპითაც ელაპარაკებოდნენ ერთმანეთს ინგლისურად. დაიგეგმა ერთ თვეში შეხვედრა. მაიკოს ბედი გადაწყვეტილი იყო. სამუშაოდ ინდოეთში მიდიოდა.
ჩუქება
