I
ზამთრის დილაა თბილისში. 1989 წლის 30 იანვარი თვალებს ისრესს და თეთრი დათვივით იზმორება. ცა მოწმენდილია, ტემპერატურა 00 ცელსიუსით. სუსტი ქარია, ისეთი მხოლოდ კალენდრის ფურცელს რომ მოერევა, თუმცა ეს საკმარისია აქაურისთვის - ყინავს ბიჭო!
ერთ საათში მზის სხივები დაურბენენ წითელ სახურავებს, ნისლს აკრეფავენ და ამ დროს ვინმე თუ ჩამოხედავს ქალაქს მთაწმინდიდან, მიხვდება: სახლებში თბილა. მაგრამ ჯერ რვა საათია, ჯერ მტრედებიც ვერ გამოფხიზლებულან, ნამძინარევი ძლივს დაბაჯბაჯებენ ტროტუარზე - ბეღურები პურის ნამცეცებს წრიპინწრიპინით აცლიან ცხვირწინ.
ამ უთენია კი ვიღაც, ეტყობა რაღაცამ, ალბათ ძალიან დიდმა, მოუნელებელმა საკაცობრიო დარდმა შეაწუხა და ერთი კორპუსის მეხუთე სართულზე, ფანჯრის რაფაზე მთვლემარე, მოწყენილი ამურებით სავსე ბინაში ტელეფონი გაგიჟდა...
* * *
- კარგი რა, კარგი რა, ნატო!.. აიღე ეს ოხერი... გისმენ, ჰო!
ყურმილი თავით ჩაემხო საბანში.
- თოოვს?
საბამ საკუთარი წამწამების მეტი ვერაფერი გაარჩია და ეს შეკითხვაც, სული რომ არ შეებერა, ტუჩებზე დარჩებოდა დაკრული.
- ჰო, ძვირფასო, თოვს...
ნატოს ხმამ იასამნისფერი გაუსვა ჭერს:
- ... თოვს და ქუჩაში ზანზალაკებიანი მარხილები დასრიალებენ.
- სამ საათზე გამეღვიძა. ძლივს, აი ახლა ჩამეძინა...
- მეცოდები, მაგრამ რა ვქნა? სანამ ყველაფერი არ დალიე, ვერ დაგაწვინე.
- დავლიე... არ დავლიე... დავლიე... გეპასუხა რა, ძნელი იყო?
- რა აზრი ჰქონდა? მე ვინ უნდა დამირეკოს აქ?
- იქნებ მდევარია?
საბამ ცალი თვალი გაახილა, ანუ - „გამარჯობა, ნატო!“
- მდევარი? ჰოო... ეგ რომელია, ვინ დაჭყიტა შენზე ადრე თვალები?
- აზრზე არა ვარ. - საბამ ყურმილს გადახედა.
- რას უყურებ?
- რა თქვი?
- ეგრე ვერ გამოიცნობ.
- ნაღდად არა?
ყურმილის აღება, ოხვრა - კვნესით, მაგრამ მაინც მოახერხა საბამ:
- გისმენ, აბა!
- მე ვარ!..
მტკვრის გაღმიდან ზურა აპირებდა რაღაცის თქმას.
- აუჰ, ნატო, სულ მინდა გითხრა, საათის დაქოქვა რომ მავიწყდება, გამახსენე ხოლმე, რა?!
- რას ბჟუტურობ ბიჭო, ზურა ვარმეთქი.
- კარგი ერთი! მოხდა რამე?
- ჰო, გათენდა... რას აკეთებ?
- ბებიაჩემს ვეთამაშებოდი ნარდს ამ წუთში...
- შე საწყალო! რომელი გამოგეცხადა? კუკიაზე როა?
- ჰოო, ეგ!
- მერე რა ქენი? მოუგე?
- შენ გამაღვიძე... ისე, დავი ჰქონდა ნათქვამი და ეგრევე ქვა მოვუკალი... ხო,ხო, ამას გუვსია საფერფლე!
- ნატოა?
- აბა ვინ იქნება?! სიგარეტის ბოლით მაღრჩობს და ისე ნაბავს თვალებს, თითქოს წუხელ დაკარგა ქალწულობა.
- ძაან ქალწულობის დამკარგვინებელი იყავი, ხო იცი, გუშინ!
რიყის ქვას, მერე ფუმფულა ბალიში მიაყოლა ნატომ.
- აი, უკვე ბალიშების სროლაც დაიწყო.
- ვკვდები...
ზურას სულ არ აინტერესებდა რა ხდებოდა საბას საწოლში.
- მეც! ერთ ხუთ წუთში გადმორეკე... წყალს მაინც შევისხამ.
. . . . . . . . . . . .
- რა არის გოგო, რამდენს ეწევი?
- რამდენსაც მინდა! ჩემს სიგარეტს ვეწევი.
ნატოს სოლფეჯიო ამწყობის ხელს ითხოვდა, თან სასწრაფოდ.
- რა მოხდა? გეწყინა რამე?
საბამ ორი თითით შავი, პრიალა თმა ააცილა ნატოს ძუძუდან და ჩამოქაჩა.
- ნელა!
- მიპასუხე, აბა!
- რა უნდა მწყენოდა? - როგორც იქნა ჩააქრო სიგარეტი ნატომ, - ახლა ადექი და შენ თავს შენ თვითონ მოუხარშე ყავა. მე სახლში მივდივარ!
ფარდა გადასწია.
- ფანჯარა უნდა გამოვაღო, საბანი დაიფარე, შე ჭირიანო!
„ჭირიანო“ ჯანდაბას, მაგრამ - არც ლუდი, არც ყავა. მარტო ჭაღი?!..
„მოვკვდები!“
- რა თქვი, რა თქვი ყავაზე?
- რაც გაიგე!
- შენ აღარ მორჩი, გოგო? სულ არ გებრალები?
არადა ებრალებოდა ნატოს.
- მოიცა აბა! - თითი ასწია. - ყავა გირჩევნია, თუ კონიაკი?
თითის აწევა საბასგან ჰქონდა ნასწავლი, ღიმილი კი... არა! ასეთი ღიმილი არ ისწავლება.
- რაა? - საბამ თვალები მოისრისა, - არ მჯერა!.. დასალევი შემინახე? სად არის?!
- სამზარეულოში, მაგიდის ქვეშ, ფანჯრის ქვეშ, მარცხნივ...
- აზიმუტი?!
ჯერ თავი წამოსწია საბამ, მერე სხეულს იდაყვი შეაშველა, ერთი გაზმორებით უკვე ფეხზე იდგა ქუსლებჩაჭყლეტილ თეთრ კედებში, ტრუსის ამარა. მაისური გადაიცვა და ახლადგაჩემპიონებული მორბენალივით იღიმებოდა:
- ოქრო ხარ!
ხელები აიქნია და ტაშიც შემოჰკრა...
- ის თუ მართლა იქ არის... ის თუ მართლა იქ არის...