იოვანე საბანისძის მიერ მერვე საუკუნეში დაწერილი ეს შესანიშნავი თხზულება გამოირჩევა საინტერესო ლიტერატურული კომპოზიციით, მხატვრული ენით, გადმოცემის ექსპრესიულობითა და თხრობის დინამიურობით. ქრისტიანობისათვის წამებული არაბი ჭაბუკის ამბავი კიდევ ერთხელ, მრავალი საუკუნის შემდეგ გვარწმუნებს, რომ ეთნიკური თუ რელიგიური კუთვნილება არაფერს ნიშნავს, როცა ბოლოს და ბოლოს ცხოვრების მთავარ აზრს პოულობ, რადგან ყველაზე ძვირფასი სწორედ ეს პოვნაა, რომლისთვისაც სიცოცხლის გაწირვაც არ გენანება.