პროლოგი
1921 წლის 19 მარტი ქალაქ ბათუმში, შავი ზღვის ნავსადგურში, საცაა, ღუზას ამოიღებს გემი „ანატოლია“. გემზე საფრანგეთის დროშა ფრიალებს. გემბანზე ის უკანასკნელი მგზავრები დგანან, რომლებიც საქართველოს ტოვებენ. სულ ახლახან მათი ქვეყანა წითელმა არმიამ დაიპყრო. დაიწყო საქართველოს გასაბჭოება და ქვეყანას ტოტალიტარული დუმილის ფარდა დაეშვა.
მგზავრებს შორის არიან ივანე ზურაბიშვილი და მისი მეუღლე ნინო ნიკოლაძე. თან ახლავთ ვაჟი, რომელსაც 15 წელი ჯერ არ შესრულებია. ოჯახის დანაზოგი მხოლოდ ტრიუმის ბილეთებს ეყო; მათ თან მიაქვთ 79 თურქული ლირა, რამდენიმე საოჯახო სამკაული და გულით უსაზღვრო წუხილი იმ ქვეყნის დამარცხების გამო, რომელიც უკან რჩება.
მათ ვაჟს აქამდეც რამდენჯერმე უმოგზაურია ევროპაში. თუმცა, გული უგრძნობს, რომ ახლანდელი მგზავრობა ადრინდელს არ დაემსგავსება. ეს ბიჭი მამაჩემი ლევანია.
ამავე გემზე ერთი ახალგაზრდა ქალიც არის ქმარ-შვილთან ერთად. ორსულადაა. თვალცრემლიანი უყურებს, როგორ შორდება გემი ბათუმის ნაპირს; გულმოკლული ფიქრობს, რომ მისი შვილი ალბათ, ისლამურ მიწაზე დაიბადება, კონსტანტინოპოლში, სადაც გემმა რამდენიმე დღეში ღუზა უნდა ჩაუშვას. მელქისედეკ კედია და მისი მეუღლე აგრაფინა თავართქილაძე პირველად მიემგზავრებიან სამშობლოდან. ბავშვი, რომელიც დედის მუცელში შავი ზღვის ტალღების რიტმში ირწევა და გაღმა ნაპირზე დაიბადება, დედაჩემი ზეინაბია
ჩემი ბაბუა-ბებიები რას იფიქრებდნენ, რომ ეს გემი მათ აღარასოდეს დააბრუნებდა სამშობლოში, რომ თურქეთი მგზავრობის მხოლოდ დასაწყისი იყო, რომელიც საფრანგეთში დამთავრდებოდა და სათაყვანებელი ქვეყნის ნაცვლად ხელში შერჩებოდათ მხოლოდ ლევილის პატარა სასაფლაო - დევნილი ქართველების საბოლოო ნავსაყუდელი.
მათ მტკიცედ სწამდათ, რომ ეს წასვლა მხოლოდ ტაქტიკური და დროებითი უკან დახევა იყო და როგორც კი ბოლშევიკური რეჟიმი დაემხობოდა, ყოველი მათგანი მალევე დაბრუნდებოდა შინ, ისევე, როგორც საქართველოს გახიზნული მთავრობა, რომელსაც ისინი მიჰყვებოდნენ.
ამავე გემზე არის ერთი სკივრიც, რომელიც რწევა-რწევით ტოვებს საქართველოს.
ეს ამბავი ამავე დროს ამ სკივრის ამბავიცაა.
ჩუქება
