თამაშით შეპყრობილი
ოთახი. მამაკაცი ლოგინში წევს. ავადაა. ცოლი შუბლზე დაადებს ხელს.
ცოლი: სიცხე გაქვს. რა გიყო ახლა... შენ მოგხედო, თუ სიცხიან ბავშვთან წავიდე... ის ხომ ჩემი შვილიშვილია... იმასაც მიხედვა უნდა...
მამაკაცი: ბავშვთან წადი... იმას მიხედე. ჩემს თავს როგორმე თვითონ მოვუვლი (პაუზა. ცოლს შეხედავს. მთელი სერიოზულობით) რა ეღირება თუ იცი დამარხვა?
ცოლი: (გაღიზიანებით) შენ მართლა სიცხე გაქვს... რეებს ბოდავ... აი, ეს წამლები დალიე, ოღონდ ერთბაშად არა... თანმიმდევრობით... (გადაჭრით) უნდა წავიდე, სხვა გზა არა მაქვს.
მამაკაცი: (აკაკი ხორავას ინტონაციით) „ჯერ შეიცადეთ, მათქმევინეთ ორიოდ სიტყვა“...
ცოლი: არ იშლი ხომ მასხარაობას? (სამზარეულოში გადის. ისმის ჭურჭლის ხმაური. იქიდან) რამდენჯერ გთხოვე, ბიჭის გამო მაინც მიდი იმ გაიოზთან თუ გაგასთან-მეთქი... ბოლოს და ბოლოს, შენი თანაკურსელი ხომ იყო. თავი ვერაფერს მოაბი, ამასაც კი...
მამაკაცი: ნუ დაიწყებ ახლა თავიდან... ავადმყოფობა მაინც მაცალე... (სასთუმალთან მდგარი სკამიდან ტელევიზორის პულტს აიღებს და მექანიკურად რთავს. აღტაცებით) აი, შენი... (აზუსტებს) ჩვენი გაიოზი თუ გაგაც! (ცოტა ხნით მიაყურადებს. ეკრანზე ჩანს ჰალსტუხიანი მამაკაცი, რომელიც აბსოლუტური თავდაჯერებულობით პოლიტიკურ საკითხებზე საუბრობს. მწარე ღიმილით) არა, ნამდვილად არ მესმის... საიდან სადაო, წმინდა საბაო... ღირდა ამისთვის თეატრალურზე სწავლა, ხელოვნებისადმი ერთგულების ფიცის დადება...
ცოლი: (ტარტალეტკებზე მაცივრიდან გამოღებულ კრემს ასხამს) შენ ყველაფერი გაკვირვებს, თორემ სინამდვილეში ყველაფერი ძალიანაც მარტივადაა... იქ ძირითადად თამაშია ხელოვნებისთვის, აქ კი თითქმის ყოველთვის - საკუთარი კეთილდღეობისთვის. სულ ეს არის... (მოხედავს) და საერთოდ... ხანდახან მეჩვენება, რომ წმინდა ხელოვნებაზე საუბარი შენი თავშესაფარია... ჰო, თავშესაფარი... ყოველდღიური ცხოვრებისგან რომ გიცავს ( კრემის ბოლო ულუფას მოასხამს და თავის ნახელავს შორიდან შეხედავს. კოვზის მოლოკვით) თავს იცავ რა ვირეშმაკულად პასუხისმგებლობისგან ჩემი და ბავშვების წინაშე...
მამაკაცი: (უხალისოდ) არ გესმის, არა... ბედმაც რომ მიგანა... (გამოცოცხლდება) ვა, რითმა არ გამომივიდა?
ცოლი: (გაწიწმატდება) ეს შენ საუბრობ უბედობაზე?! კაცი, რომელიც, ფაქტიურად, უმუშევრად, უფულოდ ახერხებ ცხოვრებას?.. მაშინ, როდესაც შენნაირები საბურთალოდან თავისუფლების მოედანზე ვერ ჩასულან?! (წასასვლელად ემზადება, მაგრამ ამ სამზადისს წყვეტს. დოინჯშემოყრილი, დამუნათებით) იქნებ ერთხელ მაინც დაფიქრებულიყავი, შენს გასაკეთებელს სხვა და ისიც ქალი რომ აკეთებს... შეგაწუხოს მაინც იმან, რომ შენი ტვირთი სხვამ აიკიდა... იქნებ ამ ტარტალეტკების თითხნა, ძონძების ტომრების თრევა... ამ ნაყარნუყარში ქექვა არ ყოფილა პირადად ჩემი მოწოდება (ნერვიულად იწყებს თმების გადავარცხნას) გაიხსენე, მეც გამეგებოდა რაღაც ჩემს პროფესიაში... თუმცა პროფესიული მიღწევების ნაცვლად სრულიად სხვა რამე მიჭირავს ხელში... (მწარედ) გაუთავებელი ვალებისა და გაცემულ-მიღებული... უკაცრავად არ ვიყო (ხაზგასმით) საქონლის სიები...
მამაკაცი: (პათეტიკურად. ისევ აკაკი ხორავას ინტონაციით) სამაგიეროდ შენ ოჯახური კერა არ გააცივე... და საკუთარი სხეულით გაათბე იგი (ლოგინზე წამოიწევა. საბნის კალთას წამოსწევს და გათავისუფლებული ადგილისკენ მიუთითებს)... და ახლა ეგ სითბო მეც უნდა მიწილადო...
ცოლი: (ლამის ისტერიულად. ფეხის ბაკუნით) სხეულზე ლაპარაკი არ გამაგონო?! როცა მე, როგორც ქალი ვკვდებოდი, შენ რას აკეთებდი?! (თან რაღაცებს ტენის ჩანთაში)
მამაკაცი: (დინჯად) მიშაზე ვფიქრობდი...
ცოლი: (გაოგნდება. მერე მტკივნეულად დაიჭყანება. მცირე პაუზის შემდეგ) რომელ მიშაზე?!
მამაკაცი: (შიშნარევად შეხედავს. მიხვდება, ცოლმა რაც იგულისხმა. წამიერად იცვლის სახის გამომეტყველებას და შესაფერისი ინტონაციით ანიშნებს, რომ ცოლმა ვერ ამოიცნო მისი ნათქვამის აზრი) თუმანიშვილზე! დღემდე ისე დამდევს, როგორც ჰამლეტს მამის აჩრდილი!
ცოლი: (ხელებს უმწეოდ ჩამოყრის. ხვდება, რომ საუბრის გაგრძელებას აზრი არა აქვს. მოჩვენებითი სიმშვიდით, უფრო განურჩევლობით) მოკლედ, საჭმელი ქურაზეა... დაგირეკავ (ისმის შემოსასვლელი კარის დახურვის ხმა)
მამაკაცი: (წამღერებით) „მადლობა ღმერთს, ძლივს მარტო დავრჩი-ი-ი“ (მეფისტოფელური ხარხარი) ჰა, ჰა, ჰა... (ხალათს იცვამს. დგება. ლასლასით მიდის სარკესთან) ეს შენა ხარ? რას გევხარ, შე ჩემა...
ხმა სარკის სიღრმიდან: მე მეუბნები?
მამაკაცი: (შუბლზე ხელს იდებს) მგონი, მართლა ცუდადა ვარ... (შეშინებული მიიხედ-მოიხედავს)
ისმის ძლიერი ჭექა-ქუხილის ხმა. მამაკაცი სასწრაფოდ ხურავს ოდნავ გამოღებულ სარკმელს. კვლავ სარკეს უბრუნდება. საკუთარ თავზე დაკვირვებას განაგრძობს. თავზე ხელს გადაისვამს. ორი თითით შუბლთან დაკეცილ ნაოჭს ისწორებს.
მამაკაცი: (ნიშნისმოგებით) როგორი ორაზროვნებით ბრძანა ჩემმა ცოლმა?! ელიადეს... ჰო, მგონი ასეა, ელიადეს... ვიღაც მოდური მწერალი ყოფილა... ერთი რომანი აქვს. შენ რომ გიყურებ, მისი რომანის პერსონაჟი მახსენდება, დაჩაჩანაკებული პროფესორი, რომელსაც ჭექა-ქუხილის დროს მეხი მოხვდება და გაახალგაზრდავებს... (მხრებში ლაღად იშლება) მიდი ახლა, რაც ვერ მოასწარი, ის აკეთეო... (კვლავ დაიქუხებს) ეუუჰ... (მამაკაცი შეკრთება) მიდიო, თუ კარგი ბიჭი ხარო... (ნაღვლიანად ჩაიცინებს) თითქოს ასე ადვილი იყოს... ნეტა მე რას ვიზამდი, ასეთი ბედი რომ
ჩუქება
