"რისთვის აღარ შეუდარებიათ და რა მეტაფორა აღარ მოუძებნიათ ლექსებისათვის და... ვითომ ამოიწურა მეტაფორათა სალარო? და თუ არა, რას შეიძლება შეუდარდეს კიდევ პოეტური ნიმუშები?
 რას და: ხეებსაც. თანაც, მაღლებს. და ეს იმის მიუხედავად, ლექსი მოკლე, მოსხლეტილი იქნება თუ გაგრძელებული.
 ასეა სევარიონ ნადირაძის ლირიკულ წარმოსახვებში, სადაც ლექსები ბეწვის ხიდებსაც შეიძლება დაემსგავსოს, ვარსკვლავებს შორის თრთოლვით გაბმულებს; რითმებად დაწყვეტილ ნერვებსაც რომ იყენებს; სატრფოზე ფიქრით დაღლილ ღამისთევებსაც; ღილსაც გულზე აწყვეტილს; ნიღაბსაც, პოეტს მკაფიოდ რომ ვერც გაურჩევია, თვითონაა ლექსის ნიღაბი თუ ლექსია მისი ნიღაბი; სატრფოს თვალების ასაკენკ ნამცეცებსაც... ჯვრებივით ფეხადგმულებსა და ვაზივით გასხლულებსაც; და ტანინიანიც შეიძლება გაუხდეს სტრიქონები რქაწითელივით...
 ეს არაა მარტოდენ მოხდენილი თუ მარჯვედ მიგნებული მეტაფორები, პოეტის ცხოვრების სტილი უფროა არსებობა ლექსში; ბედისწერა უფრო და არა ხელობა; და ამიტომაც მიიწევს შიშით სიტყვის ბაგირზე და მონანიე პილიგრიმივით დახეტიალობს ლექსიდან ლექსში. 
 მასხარის დამღით?
 " /როსტომ ჩხეიძე/