ცხოვრებაგამტარი
ღუმელიდან გადმოვარდნილ
წითელ ნაკვერჩხალს
თითებით რომ დაეწვდებოდა, -
სწრაფად, გულგრილად,
ვითომც არაფერი! -
და უკანვე მიუგდებდა
დედამუგუზალს;
არ გეწვის, ბები? - ავცქეროდი...
გავიდა დრო და მოვიდა დრო:
მეც ვისწავლე
ცეცხლთან
უსაფრთხო ურთიერთობა.
აღარც მე, ბები!
აღარც მე მეწვის ასე იოლად;
დაჭკვიანდნენ ჩემი ხელები,
დაეშმაკდნენ,
გულუბრყვილოდ აღარ იტკენენ;
აღარც გაქცევა ესწავლებათ,
აღარც დამალვა;
თან ხომ,
კიდევაც დამიჩლუნგდნენ,
დაუხეშდნენ ტკივილებისთვის...
ის კი, შიგნით, -
რის თარგმნასაც
სხეულით ვცდილობთ,
ის რად დარჩა
მარად უგარსო,
გამუდმებით ახლად გაფცქვნილი;
სულ დაფუფქული რატომ დააქვს
უხილავი, ჩვილი თითები,
რად ვერ ისწავლა
ცეცხლთან
უსაფრთხო ურთიერთობა…
2012. 8 მარტი
ჩუქება
