პოეტი
სულ მატყუებდნენ -
თუ აწონი სიტყვებს, გრძნობებს, წარსულის ცეცხლს
ოღონდ ისე, რომ არ ცხელი დასწვა,
არც მწვადი და არც შამფური -
გადარჩებიო.
მჯეროდა, სანამ სხეულიდან
კვამლის სურნელს ამომიღებდნენ.
სულ ეშინოდათ მშობლებს, შვილებს, შეყვარებულებს
თვალები არ გამეხილა უდროო დროს -
შუაღამისას -
და ჩინი არ წართმეოდათ წამწამების ლამაზ ჩინოსნებს.
ეშინოდათ, სანამ ღამე აღმომაჩენდა.
ვიცოდი, თუ რა გემო ჰქონდა ტკბილ მორჩილებას -
დილაობით, საძინებლის კართან ატუზულს -
ცხელი ყავის ფინჯნით ხელში, -
ქმრის მზერით და სიყვარულით შაქარშენადნობს;
ვიცოდი, მაგრამ ურჩი მზერა დავიმეგობრე.
სულ ეშინოდა ჩემს ცხოვრებას - არ მეღალატა
დილის სუსხისთვის, ყვავილისთვის, გაზაფხულისთვის -
მაინც წავედი.