და მაინც, რაზეა ადამიანი წამსვლელი საკუთარი კეთილდღეობისთვის სად გადის ზღვარი?!... განა განცხრომაში ცხოვრებისთვის თუნდაც ეს სხვა ადამიანების უბედურებაზე იყოს დაფუძნებული, თუნდაც სხვას ლუკმა-პური წაართვას და მშიერი დატოვოს, ან საკუთარი სახლიდან გამოასახლოს და ეს ყველაფერი ბიზნესით, იურიდიული ვალდებულებების შეუსრულებით ახსნას და ერთი წამითაც არ შერცხვეს, არც იდარდოს იმ ადამიანების ტკივილზე და ცრემლზე რომლებიც მის გამო გადაეშვნენ ფრთებმოტეხილნი კლდიდან, უიმედოთ დაენარცხნენ და მომავლის ხედვა დაკარგეს - განა ეს მისაღებია?!...