კაცმა თავის მოკვლა რომ გადაწყვიტოს, რას გავაკეთებთ? ცხადია, ამის უფლებას არ მივცემთ, თუმცა, იცით, რომ შეიძლება გამოჩნდნენ ისეთებიც, ამ კაცის უბედურებას საკუთარი ბედნიერებისთვის რომ გამოიყენებენ?! აბსურდია, არა? ასეთია ბასა ჯანიკაშვილის პიესა „მშვიდობით, თემურ!"" — ამბავი გროტესკული მინიშნებებითა და მიგნებებით. თემური — პიესის მთავარი გმირი — თავის მოკვლას გადაწყვეტს, მაგრამ ვინ აცდის? უფრო სწორად, ვინ აცდის ეს ისე გააკეთოს, როგორც თავად სურს — მის გვერდით ჩნდებიან ე.წ. დაინტერესებული პირები — თვითმკვლელობის დამგეგმავები — და „ურჩევენ" თოკზე ისე ჩამოეკიდოს, როგორც თავად აწყობთ, როგორც გამოადგებათ. თემურის თვითმკვლელობა ისეთი უნდა იყოს... მათთვის სარფიანი, ხელსაყრელი და ამიტომ გადაწყვეტილია: მშვიდობით, თემურ! მაგრამ საინტერესოა, როგორ დაგვემშვიდობება თავად თემური?