მთაწმინდა ისევ ანათებს... ისევე როგორც იმ ღამით, როცა პირველად შევხვდი... ეს წიგნი იმ ადამიანზეა, რომელსაც ძალიან ადრე მოუწია ზრდასრულობა. სარამ ისწავლა, როგორ ეცხოვრა ისე, რომ ვერავის შეემჩნია მისი ტკივილი, ის გაიზარდა იმ ოჯახში, სადაც სიტყვები არაფერს ნიშნავდა და სადაც სიჩუმე ყველაზე ხმაურიანი იყო, ისწავლა დუმილი, მოთმენა, ღიმილი, მაშინაც, როცა შიგნით ყველაფერი ინგრეოდა, სახლში არავინ ეკითხებოდა, რას გრძნობდა და ისიც თანდათან მიეჩვია — ჩუმად ყოფნას, თავის შეკავებას, გაუჩინარებას. ეს ისტორია ტოქსიკურობაზეა — იმ უხილავ ტკივილზე, რომელიც ბავშვობიდან მოყვება ადამიანს და ვერავინ ამჩნევს და მაინც, ეს ამბავი სიყვარულზეცაა. იმ სიყვარულზე, რომელიც შენს სიჩუმეს ამოიცნობს, რომელიც გისმენს მაშინაც, როცა არაფერს ამბობ, რომელიც არ გთხოვს, რომ უკეთესი იყო, სიყვარული ზოგჯერ დარჩენას ნიშნავს და ხანდახან – საკუთარ თავთან ომს.