თბილისში აპრილის ბოლო მუდამ ოდნავ უგემურად მოდიოდა. თითქოს ქალაქს სუნთქვა უჭირდა, ცდილობდა, კიდევ ერთხელ ჩაესუნთქა გაზაფხული ბოლომდე გასაწვდელად, მაგრამ ჰაერში მაინც ნესტიანი დაღლილობა ტრიალებდა. ეს იყო ის დღე, როცა ვერ გაიგებდი — წვიმა იწყებოდა თუ უბრალოდ ქარი იყო სახეებზე როგორც საფიქრალი. ოფისი ვაკის გულში, ძველი კორპუსის მეოთხე სართულზე იჭერდა ადგილს — ფანჯრებიდან მოჩანდა მოჭედილი სახურავები, წვრილი ეზოები და სადარბაზოები, რომელთაც მაცხოვრებლები თითქოს პატარა, შინაურ სამყაროებად იყენებდნენ. იქ მუშაობდა ანი თოდაძე — ოცდაცხრა წლის მარკეტინგის სპეციალისტი, რომელსაც სჯეროდა, რომ სიყვარულს ფორმულა შეიძლებოდა ჰქონოდა, თუნდაც არასდროს დამტკიცებულიყო. ოფისში ხმაური იდგა. პარასკევი იყო — პრეზენტაციის წინა დღე, რაც ნიშნავდა გადაჭარბებულ ყავას, შეწუხებულ ზარებს და იმ გამაღიზიანებელ განცდას, როცა იცი, რომ რაღაც უნდა გეშინოდეს, მაგრამ ვერ ხვდები, რის. ანი უკვე მესამედ ცდილობდა იმეილის ჩამოწერას, რომელიც გულით უნდოდა დაეწერა. ეკრანზე კვლავ და კვლავ ჩნდებოდა ერთი და იგივე წინადადება: „სიყვარული არის მონაცემების ურთიერთშეჯერება, თუ სწორად დაგეგმავ.“ შემდეგ შლიდა. თავიდან იწყებდა. ფეისბუქისთვის პოსტის დაპროექტება ამ აპლიკაციისთვის იოლი საქმე ნამდვილად არ იყო — მით უმეტეს, როცა წლებია, თავად ვერ პოულობდა იმას, ვისთანაც ალგორითმი დამთხვევას აღიარებდა. — აუ, ანი, ეგ უკვე მეხუთედ წაიკითხე, — თქვა გვერდიდან გიგამ. გიგა ჩიქოვანი — გუნდის დეველოპერი. ის ტიპი, ვინც ხუთშაბათს საღამოს წერს დაბადების დღის მილოცვებს და პარასკევს ყველას აყურყუტებს თავისი ირონიული, დაუფარავი სტილით. — იქნებ შენ დაწერო, გიგა? ერთი პოსტი მაინც რომ ადამიანური იყოს? — ჩემთან ერთად ემოციას მარტო კოდის კომპილატორი განიცდის. ანი ოდნავ გაეღიმა. ჩვეულებრივ, გიგას ასეთ შენიშვნებს ყურადღებას არ აქცევდა — ზედმეტად ცივი და ტექნიკური ეჩვენებოდა. მაგრამ დღეს რაღაც სხვანაირად ჟღერდა. ფანჯარაზე წვიმის წვეთები დაუჩურჩულებლად დააწკაპუნეს. ისეთი წვიმა იყო — ჩუმი, ხანგრძლივობის სურვილით მოსული, თითქოს ქალაქის სიჩუმეს იცავდა გარედან. მოულოდნელად ანის ტელეფონი აფეთქდა ეკრანზე გამოტანილი ზარით — პრეზენტაციის შეკვეთების მენეჯერი. გონება სწრაფად გადავიდა რეპეტიციიდან რეალობაში. წამოდგა სკამიდან, ხელი გაჰკრა მაგიდაზე დარჩენილ ყავას და ჭიქა თითქოს სუნთქვაზე დაიჭირა — მერე ყველაფერი გადაუარა. რძიანი ლატე გადაესხა კლავიატურას. ტუჩებთან შეჩერებული სიტყვები წვეთებად დაიშალა. — არა... არა... არა... — ამოიჩურჩულა ჩუმად, უფრო თავისთვის. გიგამ თავი ასწია. სიტუაციას ერთი შეხედვით შეაფასა და უპაუზოდ წამოდგა. თავისი მაგიდიდან კლავიატურა აიღო და გაუწოდა. — აი, გამოიყენე ეს. შენს სტატიის გამო კვირის ბოლოს მაინც ვკითხულობ ხოლმე. ანი გაჩუმდა. გაოცებული გადმოხედა. გიგას თვალებში არა სარკაზმი, არამედ რაღაც ბუნდოვანი სითბო იკითხებოდა. იმგვარი, რომ როცა ირონია ქრება, თითქოს ადამიანი პირველად აჩვენებს თავის ნამდვილ თავს — დაუცველს, სერიოზულს. — მადლობა... — ძლივს ამოილაპარაკა ანიმ. სიჩუმემ, როგორც ოდნავ შეყოვნებულმა ტალღამ, გადაუშვა ოფისში ყრუ დაძაბულობა. ვერავინ გაიგო, როგორ მიჩუმდა წვიმაც. იქნებ ყველაფერი სწორედ მაშინ იწყება, როცა ვინმე კლავიატურას გაწვდის — და სიტყვებს გიტოვებს, ბოლომდე დაწერო, რაც სათქმელი გქონდა.