როცა სამყაროს ელვარება და სიმარტივე გვგონია, სწორედ მაშინ იწყება ნამდვილი რევოლუცია, რომელიც ჩვენს სიღრმეში, ჩვენივე არაცნობიერის მიღმა ტრიალებს. ყოველივე იმას, რაც ხდება ჩვენს ცხოვრებაში, ერთი ნაბიჯი აცდა – ერთი სრულიად შემთხვევითი მომენტი, რომელიც ერთხანს არ ჩანს, თუმცა დროთა განმავლობაში იფარებს ყველაფერს. რაც აქამდე იყო წარმოუდგენელი, ახლა გარდასახულია იმ ფორმით, რომელიც არ განასხვავებს გუშინდელსა და დღეს. ამ ჯაჭვის ბოლო ბმული კი ყოველთვის დროა. ის იწევს, გაუმჭვირვალე და მუდმივად მოძრავი, როგორც მდინარე, რომლის დინება არ შეგვიძლია გავაჩეროთ, მაგრამ შეგვიძლია გავაცნობიეროთ, რომ მისი რიცხვები ჩვენს ცხოვრებას აწყობენ. პარალელურად, სიყალბის ერთგვარ მუდმივ რგოლში ვჩნდებით – ფიქრები და სურვილები, რომლებიც გვეგონება ჩვენი, ზოგჯერ სხვების, ზოგჯერ საერთოდ არა, ერთი შეხედვით უბრალო ამბებია, რომლის გარშემოც კი არ ვტრიალებთ. მაგრამ ჩაუმჩნეველი ელემენტები იზრდებიან, თუ იმ წამში შეჩერდები. აქ, ახლა, სწორედ ახლა, როცა ერთმა სიტყვამ შეიძლება შეაჩეროს მთელი სამყარო, ხოლო ერთმა ამოსუნთქვამ – გააჩინოს ახალი გზა. ეს გზა შეიძლება არ იყოს ასე მარტივი, მაგრამ სწორედ ის გვიყვანს იქ, სადაც ყველაზე დიდ გამოუთქმელ სიღრმეებში შევდივართ. ეს იყო ჩვენი ისტორია, სამუდამოდ ჩაიდო დაბლა, სადაც ყველაფერი ჩვენი მეგობრობით, ჩვენი სიცილით და სიღრმით გარშემორტყმული იყო. თუმცა, როდესმე გაგვიგონია, რომ ყოველი კბილი სიცილის უკან, ყოველი სიტყვის უკან, შეიძლება ტყუილი და სინათლის გადაგდებული ჩრდილი დავინახოთ? სწორედ ეს წამი არის ჩვენი ერის წარმოჩენა – ყველა შიშით, რომელიც ქვეცნობიერის ბნელ კუთხეში გროვდება. ჩვენი ისტორია – ისტორია უბრალო მეგობრებისა, რომლებმაც ერთმანეთთან ურთიერთობა დაიწყეს, როგორც გამონათქვამი, ერთი სიტყვითა და გულწრფელი თვალებით. მაგრამ რა ხდება, როცა ყოველივე ამ უკან კითხვის ნიშანი ჩნდება? როცა ეს მეგობრობა გამოწვევად იქცევა? როცა იუმორი გუშინდელივით აღარ ჩანს ისეთივე სინათლე, როგორიც ადრე იყო? შესაძლოა, ეს ახალი გამოწვევის, გაკვეთილისა და განზრახვის დასაწყისია. ჩვენი იუმორი და სიმართლის ახსნა გაცილებით უფრო რთული გახდება, ვიდრე ის სინამდვილეში ჩანს, რადგან ის არც ისე უბრალო და მხიარულია. მხოლოდ მაშინ მივხვდებით, როცა ვაგებთ ნაბიჯებს რომელშიც ერთადერთი გზა – ნაბიჯი, რომელიც ერთდროულად ჩვენი და უცხოა – გვიყვანს ახალ აღმოჩენამდე.