ერთხელაც დგება დღე, როცა უნდა წახვიდე, მანამდე კი მოგონებების დროა, სევდანარევი სიხარულით გახსენება იმისა, ვინც ან რაც გიყვარდა და დაუნდობელმა დრომ წაიღო; გახსენება იმისა, თუ როგორ გიყვარდა სამყარო, ქალი, რომელმაც ვაჟი, მან კი საყვარელი შვილიშვილი — ნოანოა გაჩუქა, გონიერი ბიჭი, რომელსაც ბაბუასავით უყვარს მათემატიკა, უამრავ კითხვას სვამს და ბაბუისგან სწორ პასუხებსაც იღებს. ვისაც ცხოვრება ეჩქარება, ის განშორებას აჩქარებსო, ეუბნებოდა ბებია ნოას. არადა, როგორ არ უნდა იჩქარო?! ხომ უნდა უთხრა შენს საყვარელ ადამიანებს, რომ ყველა ძალიან გიყვარდა, მაგრამ ამის სათქმელად ხშირად დრო არ გქონდა! დიახ, სიბერე მოგონებების დროა, მძაფრი სურვილი იმისა, ბოლო წუთამდე გახსოვდეს, ვინც და რაც გიყვარდა; სიბერე კიდევ ერთი სიხარულია, რომ სანამ კოსმოსში წახვალ, საყვარელი ადამიანები შენ გვერდით იქნებიან.